Χρήστος Αστερίου
πεζογράφος
Οταν εύχεσαι να είχες ζήσει στα roaring twenties, την υπέροχη εκείνη αναλαμπή πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, όταν πρωτοποριακοί καλλιτέχνες άφηναν το αποτύπωμά τους στις μητροπόλεις του κόσμου, η τζαζ εξαπλωνόταν σα μεταδοτική ασθένεια και ο κόσμος συνέρρεε σε θέατρα και καμπαρέ διψασμένος για ζωή, τότε μια αναπαράσταση της δεκαετίας σε μορφή υψηλών απαιτήσεων τηλεοπτικής παραγωγής δεν είναι δυνατόν να σε αφήσει αδιάφορο. Το Boardwalk Empire, σκηνοθετημένο από τον Μάρτιν Σκορσέζε και με τον Στιβ Μπουσέμι στον ρόλο του Νόκι Τόμσον –στη βιογραφία του οποίου στηρίχθηκε κατά βάση το σενάριο– κατάφερε να ανασυστήσει το παραδομένο στη διαφθορά, στον τζόγο και στο αλκοόλ Ατλάντικ Σίτι της Νέας Υερσέης, τότε που η μαφία έχτιζε την οικονομική αυτοκρατορία της πουλώντας ουίσκι. Αυτό που κυρίως θαύμασα στη σειρά είναι η ικανότητα των σεναριογράφων στον έλεγχο ενός μεγάλου σε έκταση υλικού, στην επιδέξια διαχείριση των ανατροπών και στην απόδοση των κάθε λογής σχέσεων που αναπτύσσουν οι πρωταγωνιστές τους. Δεν θα ήταν, ίσως, υπερβολή αν μιλούσαμε για ένα μικρό τηλεοπτικό έπος που εκτείνεται χρονικά σε πέντε σεζόν, παρουσιάζοντας μικρές και μεγάλες τραγωδίες ανθρώπων με συναρπαστικές διαδρομές, από όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Στα υπέρ της σειράς τα υπέροχα αμερικανικά τραγούδια των 20’s που συναγωνίζονται τα γερμανικά και γαλλικά αντίστοιχα της μοναδικής εκείνης περιόδου.
Λευτέρης Καλοσπύρος
συγγραφέας
Δεν πιστεύω ότι οι σπουδαίες τηλεοπτικές σειρές είναι η μεγάλη λογοτεχνία του 21ου αιώνα. Αυτός ο χαρακτηρισμός ανήκει στα κορυφαία λογοτεχνικά έργα της εποχής. Υπάρχει, ωστόσο, μια σειρά, το «The Wire», που μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη λογοτεχνία. Αλλά και όχι μόνο: είναι αιχμηρό ντοκιμαντέρ, αγωνιώδες αστυνομικό θρίλερ, πρωτότυπη ηθική πραγματεία, κοινωνιολογική μελέτη με απεριόριστες προεκτάσεις. Μια ιστορία χωρίς συμβατικούς καλούς και κακούς αλλά με ελαττωματικούς καλούς και χαρισματικούς κακούς, εκπεπτωκότες αγγέλους και ανθρωπόμορφα τέρατα. To «The Wire» είναι ο τηλεοπτικός «Οδυσσέας», συντεθειμένος από χιλιάδες λέξεις και ζοφερά πλάνα, περιδινούμενα σε ανεμοστρόβιλους που παρασύρουν τον Τύπο και τους πολιτικούς, τα σχολεία και τα συνδικάτα, τα καρτέλ ναρκωτικών και τους ζωντανούς νεκρούς μιας πόλης, μιας χώρας, ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Μπορώ να το φωνάξω χωρίς να αισθάνομαι ότι υπερβάλλω: το ενδέκατο επεισόδιο του τρίτου κύκλου της σειράς διαθέτει όλα τα στοιχεία ενός σαιξπηρικού δράματος.
Δημοσθένης Παπαμάρκος
συγγραφέας
Θα σας πω μια ιστορία. Είμαι πρώτη δημοτικού, είναι Κυριακή μετά το μεσημεριανό, οι ενήλικες έχουν αρχίσει να σκορπίζουν για τη σιέστα τους και η τηλεόραση παίζει ΕΡΤ. Εγώ έχω ξεμείνει στο σαλόνι και προσπαθώ να διαφύγω την προσοχή της μάνας μου και τον μεσημεριανό ύπνο.
Κάποια στιγμή ακούω, «τα χρόνια που οι άνθρωποι αναθυμούνταν το παρελθόν τους λέγοντας ιστορίες, εξηγούσαν το παρόν τους λέγοντας ιστορίες, προέβλεπαν το μέλλον τους λέγοντας ιστορίες, αυτά τα χρόνια, η καλύτερη θέση κοντά στη φωτιά ήταν φυλαγμένη για τον παραμυθά». Η σειρά, η νοσταλγική ανάμνηση της οποίας έμελλε να με ακολουθεί χρόνια, είχε μόλις αρχίσει.
Δυστυχώς, λίγο αργότερα από το σαλόνι πέρασε ο πατέρας μου, το μάτι του έπεσε στην τηλεόραση, έκρινε αυτό που έβλεπα ακατάλληλα τρομακτικό και με έστειλε για ύπνο. Είχα προλάβει να δω μισό επεισόδιο, αλλά όχι να συγκρατήσω τον τίτλο της σειράς. Πέρυσι όμως τον ανακάλυψα χάρη στον θεό που λέγεται Internet και έτσι το «The Storyteller» και εγώ συναντηθήκαμε ξανά.