Το ρουμανικό σινεμά μάς εκπλήσσει διαρκώς με μικρά και μεγάλα διαμάντια. Στα πρώτα ανήκει και το «Αφεριμ!» του Ράντου Ζούντε, βραβευμένου πέρυσι στην Μπερλινάλε για τη σκηνοθεσία της ταινίας. Οι εικόνες είναι ασπρόμαυρες (η φωτογραφία υπηρετεί την ιστορία και όχι ένα κούφιο στυλ), ενώ η αφήγηση θυμίζει γουέστερν. Ιστορικά αρχεία και τραγούδια ενέπνευσαν το σενάριο.
Βρισκόμαστε στη Βλαχία (περιοχή στην οποία είχε βασιλεύσει και ο Βλάντ Τσέπες ή Βλαντ Δράκουλας) της δεκαετίας του 1830, εποχή κατά την οποία διαφαίνεται το τέλος της φεουδαρχίας. Ενας χωροφύλακας και ο γιος του, που είναι και βοηθός του, διασχίζουν την ύπαιθρο αναζητώντας ένα επικηρυγμένο «κοράκι» (έτσι αποκαλούσαν τους τσιγγάνους). Το «κοράκι» το ’σκασε από τον Βογιάρο αφέντη του, με τη γυναίκα του οποίου είχε ερωτική σχέση, κλέβοντας και ένα μικροποσό.
Το «Αφεριμ!» ας μην το θεωρήσουμε φολκλόρ, γιατί είναι μια τομή στο πολιτισμικό υπέδαφος της σημερινής Ρουμανίας. Η ματιά του Ζούντε διαπερνά την ηθογραφία για να εξερευνήσει δομές και κοινωνικές σχέσεις, χωρίς αυτό όμως να στερεί από τον θεατή την ευχαρίστηση του παραμυθιού. Ετσι κυλούν οι εικόνες. Στο επίκεντρό τους βρίσκεται η δουλεία (η λέξη «τσιγγάνος» τότε ήταν συνώνυμη του δούλου) και γύρω της οι υπόλοιπες ανθρώπινες σχέσεις. Κατά την ιστορικό Κοντσάντα Βιντίλα-Τσιτουλέσκου, η Βλαχία τότε βρισκόταν μπροστά σε βαθιές αλλαγές. Η πολιτική ελίτ έστρεφε το βλέμμα της από την Κωνσταντινούπολη προς το Παρίσι, τη νέα μητρόπολη του κόσμου. Η Εκκλησία όμως συνέχιζε να έχει τον κεντρικό ρόλο στη χώρα, «διαδίδοντας δυτικούς μύθους σχετικά με τους τσιγγάνους και τους περιπλανώμενους Εβραίους, που εγκαθίστανται σε σημαντικά κέντρα της Βλαχίας κάνοντας δουλειές που αποτελούσαν δικό της μονοπώλιο».
Το «Αφεριμ!» προβάλλεται στον κινηματογράφο «Αστορ».