Η Αρχοντούλα Διαβάτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε Νομικά και Νεοελληνική Φιλολογία και εργάσθηκε ως καθηγήτρια στη Δευτεροβάθμια. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Εχει εκδώσει τα βιβλία: «Στη μάνα του νερού», μυθιστορηματικό χρονικό, εκδ. Το Ροδακιό, 2004, «Το αλογάκι της Παναγίας», μυθιστορίες, εκδ. Νησίδες, 2012, «Φεύγω αλλά θα ξανάρθω», χρονογραφήματα, εκδ. Νησίδες, 2014 και «Σκουλαρίκι στη μύτη», διηγήματα, εκδ. Νησίδες 2015.
Ποια βιβλία έχετε αυτό τον καιρό στο κρεβάτι σας;
Η στοίβα αναπροσαρμόζεται κάθε τόσο και στα αγαπημένα βιβλία του προσκέφαλου, όπως λέμε –«Τα αποσπάσματα ερωτικού λόγου», του Μπαρτ και το «Ντε προφούντις», της Ελφρίντε Γέλινεκ– προστίθενται οι τελευταίες αγάπες: «Μίλησε μνήμη», του Β. Ναμπόκοφ, «Ο Μονταίνιος», του Σ. Τσβάιχ, «Εμφύλιος και λογοτεχνία», του Δημήτρη Ραυτόπουλου, κι ένα σωρό υπέροχα λογοτεχνικά περιοδικά.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Kαμιά ηρωίδα λογοτεχνίας, που εξ ορισμού έχει μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις, αντιφάσεις και ένταση, μια και προσπαθώ και με τη γραφή να ισορροπήσω και να αυτοπραγματωθώ, να γίνω αυτή που είμαι, όπως έλεγε ο Νίτσε.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Είμαι πολύ ντροπαλή για κάτι τέτοιο. Δεν τρώω το βράδυ εξάλλου, μια οισοφαγίτιδα με ταλαιπωρεί και πρέπει να προσέχω τα πολύ έντονα δείπνα.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Διαισθητικά, όσο μπορώ, αποφεύγω τα «δήθεν» και τα μοδάτα βιβλία. Μου αρέσει να πλησιάζω τα «από στόμα σε στόμα» φερόμενα ως καλά βιβλία, κι έτσι κάπως αποφεύγω κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν τις αστοχίες – βιβλία που αποθεώνει η διαφήμιση και το μάρκετινγκ.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Ξαναδιάβασα με αγαλλίαση στις διακοπές το «Διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή, την «Πείνα» του Χάμσουν, «Ενα πουκάμισο γεμάτο λεκέδες» του Ταμπούκι και τον «Θάλαμο 6» του Τσέχοφ.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Πάρα πολλά, δεν ξέρω για ποιο απ’ όλα να πρωτοντραπώ. Δεν μπόρεσα για παράδειγμα να διαβάσω «Το πανηγύρι της ματαιοδοξίας», του Θάκερεϊ. Η ζωή είναι μικρή, η τέχνη μακρά.
«Σκουλαρίκι στη μύτη»: Τι κρύβουν τα κείμενα της συλλογής;
Το νέο μου βιβλίο είναι μια συλλογή βιωματικών κειμένων μικρής φόρμας όπου διερευνώ χωρίς νοσταλγία θέματα μνήμης κι επιθυμίας, ματαίωσης κι απώλειας, θέματα ταυτότητας ή το αίνιγμα του χρόνου, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσω τις φευγαλέες στιγμές της καθημερινότητας και να τις αποτυπώσω, όχι ρεαλιστικά, αλλά μυθοποιώντας τες μέσα από τη δυναμική της γλώσσας. «Ασχολούμενη εις έργα μη παραδεδεγμένης χρησιμότητας», εμμένω στην αγάπη μου για τη λογοτεχνία – στην ανάγνωση και στη γραφή και στη νοηματοδότηση του κόσμου μέσα από τη γραφή.
Εχετε Facebook, Twitter, κ.λπ.; Eάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω Facebook, που χρησιμοποιώ αρκετά. Είναι σπουδαίο μέσο που βοηθάει να καλύπτεις τα κενά: του χρόνου, ανάμεσα σε πρακτικές δουλειές αλλά και να ενημερώνεσαι για τη λογοτεχνία και όχι μόνο, και να παρακολουθείς –έστω, να έχεις την ψευδαίσθηση– τη ροή της καθημερινότητας στην Ελλάδα και τον κόσμο. Προσπαθώ με αγωνία να βρίσκω καιρό για διάβασμα. Θεωρώ ότι πάνω απ’ όλα είμαι αναγνώστρια.