Παραμονές της διάσκεψης για την Κύπρο στη Γενεύη, καλό είναι να ανασκοπήσουμε τις πραγματικές επιδιώξεις του κυπριακού Ελληνισμού και του Ελληνισμού ευρύτερα. Διότι, εάν αυτό στο οποίο στοχεύουμε είναι η διατήρηση της σημερινής κατάστασης πραγμάτων, τότε, όντως, οι εξελίξεις δεν μπορούν να είναι παρά αποκλειστικά ανησυχητικές. Αυτό για όσους τρομοκρατεί κάθε προοπτική προόδου και εφησυχάζει κάθε παγίωση της στασιμότητας, προσδίδοντάς της μάλιστα χαρακτηριστικά εθνικής επιτυχίας.
Είναι όμως η διατήρηση του στάτους κβο μια εφικτή επιδίωξη; Κατηγορηματικά όχι, κατά τη γνώμη μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ουτοπία. Η σημερινή προσωρινότητα δεν μπορεί να αντέξει στον χρόνο. Εάν, από την άλλη, ο στόχος μας είναι να αποκτήσει για πρώτη φορά η Κύπρος ουσιαστική ανεξαρτησία, απαλλαγμένη από εγγυητές – προστάτες, και ο Ελληνισμός γενικότερα να επιδιώξει την αξιοποίηση των νέων ευκαιριών που έχει μπροστά του, τότε η Γενεύη, μαζί με τους κινδύνους που προφανώς εμπεριέχει, προσφέρει και ελπίδες.
Η λύση του Κυπριακού προϋποθέτει κάποια βασικά συστατικά, απαραίτητα για να γίνει αποδεκτή και –κυρίως– για να αντέξει στον χρόνο. Στοιχεία που έλειπαν από το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και από σχέδια που παρουσιάστηκαν στο παρελθόν, όπως το ευρωπαϊκό κεκτημένο, η πλήρης εφαρμογή των ελευθεριών, οι μηχανισμοί επίλυσης αδιεξόδων, η προοπτική ενός κράτους χωρίς την επικυριαρχία εγγυητών και ξένων στρατών.
Αυτό που μας λείπει πραγματικά είναι η γνώση των πραγματικών προθέσεων της Τουρκίας, που έμαθε να κρύβεται πίσω από την τουρκοκυπριακή κοινότητα διατηρώντας τα χαρτιά της, εν πολλοίς, κλειστά. Στη Γενεύη, θα είναι η πρώτη φορά που Τουρκία και Κύπρος θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι από το 1974. Εκεί, η Τουρκία θα πρέπει επιτέλους να τοποθετηθεί πάνω στην ουσία του Κυπριακού.
Τα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία τον τελευταίο καιρό προβληματίζουν. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις, οι πολιτικές δολοφονίες, αλλά και οι διώξεις πολιτικών αντιπάλων, η Συρία και οι Κούρδοι, η προσπάθεια για αλλαγή του Συντάγματος με τη συνεργασία της Ακροδεξιάς, η ύφεση στην τουρκική οικονομία, η ενεργειακή πρόκληση, αλλά και οι έντονα μεταβαλλόμενες σχέσεις της με τη Δύση, την Ευρώπη και τη Ρωσία, δημιουργούν ένα έντονα πιεστικό πλέγμα, που αφήνει στον Τούρκο πρόεδρο ουσιαστικά δύο επιλογές: είτε θα περιχαρακωθεί και θα προστρέξει στην προσφιλή τουρκική τακτική της εξαγωγής των εσωτερικών προβλημάτων προς τα έξω, που πάντα έχει στόχο και τον Ελληνισμό, είτε θα αναθεωρήσει συθέμελα μια στρατηγική που μόνο ζημιές και απομόνωση έφερε στη χώρα του και στις επιδιώξεις της.
Κύπρος και Ελλάδα οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για το πρώτο και να ελπίζουμε για το δεύτερο ενδεχόμενο. Διότι –επί της ουσίας– στο δεύτερο ενδεχόμενο δεν θα υπάρχουν ηττημένοι αλλά μόνο νικητές.
Το όραμά μας δεν είναι η μισή, αλλά η ενωμένη Κύπρος. Η Κύπρος που θα αποτελεί πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή και παράγοντα ενδυνάμωσης της σύνδεσης μεταξύ Ε.Ε., Νοτιοανατολικής Μεσογείου και Μ. Ανατολής. Που θα μας επιτρέψει να απελευθερώσουμε τις δυνατότητες της χώρας μας σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας για όλους τους πολίτες της.
*Ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου είναι πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού.