To καμπανάκι κινδύνου τείνει να γίνει εκκωφαντικό. Και μπορεί επισήμως, μέσω των κατάλληλων καναλιών εδώ στην Αθήνα, να δηλώνεται «συγκρατημένη αισιοδοξία», ωστόσο στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ανησυχούν και μάλιστα πολύ για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Οχι τόσο γι’ αυτή καθ’ αυτή τη διαδικασία, αλλά για τις επιπτώσεις της, σε πολλά επίπεδα, με σημαντικότερο όλων το μεγάλο στοίχημα: την ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ.
Με τον Ιανουάριο να προστίθεται στον κύκλο των χαμένων μηνών της διαπραγμάτευσης και το επόμενο κρίσιμο Eurogroup να είναι προγραμματισμένο για τις 20 Φεβρουαρίου, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα χρονικά περιθώρια αρχίζουν να στενεύουν. Γιατί, από τη μία οι υποχρεώσεις είναι πολλές –για να φτάσουμε στο QE– και από την άλλη οι ημερομηνίες συγκεκριμένες. Για παράδειγμα, αυτές που συνεδριάζει το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ, για να αποφασίσει την ένταξη.
Η πρώτη του 2017 είναι αυτή της 9ης Μαρτίου. Προλαβαίνει, όμως, η Αθήνα έως τότε να εκπληρώσει τους όρους ένταξης στο πρόγραμμα; Δηλαδή: α) να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, β) να διασφαλίσει τη δέσμευση για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα διευθέτησης του χρέους και γ) να επιλύσει την εκκρεμότητα της συμμετοχής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στο ελληνικό πρόγραμμα. Μάλλον αδύνατο, με βάση τις υπάρχουσες πληροφορίες, αλλά και την έως τώρα εμπειρία.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Οτι ακολουθεί μια «νεκρή» περίοδος, λόγω των εκλογών στην Ολλανδία. Σ’ αυτό το διάστημα δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα, με τις εκκρεμότητες να παραμένουν. Οπότε χάνεται άλλος ένας μήνας ουσιαστικής διαπραγμάτευσης.Η επόμενη κρίσιμη ημερομηνία; Η 27η Απριλίου, οπότε ξανασυνεδριάζει το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ. Ισως τότε να είναι και η τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα, προκειμένου να προλάβει το «τρένο» του QE.
Αν μέχρι τότε έχει καταφέρει να κλείσει τις εκκρεμότητές της, τότε όλα καλά. Μπαίνει στο πρόγραμμα και απολαμβάνει την άμεση και έμμεση ρευστότητα – διότι περί αυτού πρόκειται στην ουσία. Αλλιώς, η χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, που αποδεδειγμένα την έχει περισσότερο ανάγκη από κάθε άλλη, θα μείνει εκτός νυμφώνος.
Γιατί στις 8 Ιουνίου, που συνεδριάζει ξανά το Δ.Σ. της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. ο κύβος θα έχει ριφθεί. Θα είναι, ουσιαστικά, πολύ αργά για οτιδήποτε. Το πρόγραμμα θα μετρά αντίστροφα, θα μεσολαβεί ένα «νεκρό» καλοκαίρι όπου όλοι οι μηχανισμοί –τόσο οι τεχνοκρατικοί όσο και αυτοί της αγοράς– δεν θα λειτουργούν και εκεί γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου που όλοι θα επιστρέψουν στα γραφεία τους, το παιχνίδι του QE θα έχει κριθεί. Τόσο απλά. Για αυτό και όσοι γνωρίζουν επιμένουν πως ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει άμεσα, μέσα στον Φεβρουάριο ή το πολύ πολύ αρχές Μαρτίου. Μετά ο κίνδυνος θα είναι μεγάλος.