Η κραυγή αγωνίας (και) των 17χρονων

Είμαι μαθητής της Γ΄ Λυκείου, αντιμέτωπος με το κρίσιμο για κάθε ομήλικό μου ερώτημα της επιλογής σπουδών και κατ’ επέκτασιν επαγγέλματος με προοπτικές ευδοκίμησης στην πατρίδα μου. Αλλά αυτή η θλιβερή κατάσταση που βιώνουμε ως έθνος και ως κοινωνία, κατάσταση που γίνεται συνεχώς και εντονότερα αισθητή και σε εμάς, τα παιδιά και νέους, αναπόφευκτα επηρεάζει τις αποφάσεις όλων μας. Προβληματιζόμενος με τη χαλεπότητα των καιρών, αναρωτιέμαι συχνά: Τι έφταιξε; Ή ακριβέστερα: «Τις πταίει»; Εχοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ιστορία και, μάλιστα, για τη σύγχρονη Ιστορία μας, άκουσα, μεταξύ άλλων, τις συζητήσεις στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ του κ. Α. Πορτοσάλτε με τον καθηγητή του Yale κ. Στάθη Καλύβα και τον καθηγητή του ΕΚΠΑ κ. Ευάνθη Χατζηβασιλείου, εξ αφορμής του πρόσφατου βιβλίου του κ. Καλύβα «Θρίαμβοι και Καταστροφές». Μου προκάλεσε τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι η πατρίδα μου διέπεται από θεμελιακές αντινομίες και μεταπτώσεις και ταλανίζεται αδιαλείπτως από εναλλασσόμενες καταστάσεις βαθιά –μέχρι καταστροφικής κρίσεως– που τις διαδέχονται, ως διαλείμματα, βραχείες περίοδοι αναλαμπής. Δεν μπορώ να παραλείψω να αναφέρω αυτό που γεύομαι, παρακολουθώντας τα πράγματα γύρω μου. Eτσι, με απογοητεύει, ενίοτε μέχρις απογνώσεως, το πόσο ευεπίφοροι είμαστε, ηγεσία και λαός αυτής της xώρας, προς ακραίες θέσεις που εύκολα, σχεδόν ανεπαισθήτως, οδηγούν σε διχασμούς και συγκρούσεις. Mου φαίνεται ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι επανάληψη του ίδιου έργου που βίωσαν με οδυνηρό τρόπο οι πατέρες και προπάτορες της γενιάς μου. Μένω έκπληκτος ακούγοντας πολλούς από τους ταγούς αυτής της xώρας. Διερωτώμαι, όπως και πολλοί συνομήλικοί μου, οι οποίοι προβληματίζονται όπως και εγώ, πώς είναι δυνατόν η ηγεσία και ο λαός αυτής της χώρας να μην έχουν διδαχθεί τίποτε από τα όσα πικρά δοκίμασαν οι παλαιότερες γενιές, από την αμετρία και την παραποίηση της πραγματικότητας, δηλ. την αναλήθεια και την εκφορά ακραίως διχαστικού λόγου.Είμαι βέβαιος ότι όλοι οι νέοι της γενιάς μας δεν αντέχουμε άλλο αυτό που ζούμε κάθε μέρα με τα όσα ακούμε και βλέπουμε να λέγονται και να πράττονται. Θέλω, λοιπόν, να εκφέρω με τον ισχνό μου λόγο κραυγή αγωνίας της γενιάς μου για το πού πορευόμεθα….