Με μια μεγαλειώδη σε μουσική ποιότητα και συγκίνηση, όσο και σε διάρκεια, αφού κράτησε λίγο περισσότερο από δυόμιση ώρες!, συναυλία, πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017 στην Κοπεγχάγη η απονομή του μουσικού βραβείου Λέονι Σόννινγκ 2017 στον κορυφαίο Έλληνα βιολονίστα και αρχιμουσικό Λεωνίδα Καβάκο. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στο κατάμεστο Κονσέρτχούσετ, δηλαδή Αίθουσα Συναυλιών, της Ραδιοφωνίας της Δανίας, και μεταδόθηκε σε απευθείας ραδιοφωνική σύνδεση. Διαδικτυακά παραμένει διαθέσιμη στη διεύθυνση http://www.dr.dk/radio/ondemand/p2/p2-koncerten-2017-01-12#!/
Με τον τιμώμενο συνέπραξε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Δανίας υπό τον Ιταλό αρχιμουσικό Φάμπιο Λουίζι. Ερμήνευσαν το Κοντσέρτο 1052 του Μπαχ, το Κοντσέρτο για Βιολί του Άλμπαν Μπεργκ, το συμφωνικό ποίημα “Δον Ζουάν” του Ρίχαρντ Στράους, και το Κοντσέρτο για βιολί του Γιοχάννες Μπραμς. Το τελευταίο έργο ήταν πραγματικό απόγειο της ερμηνευτικης τέχνης του Λεωνίδα Καβάκου. Έχοντας συνομιλητές ικανούς να τον παρακολουθήσουν ισότιμα, προσέφερε μια ερμηνεία επεξεργασμενη σε λεπτομέρεια και με βιωμένο βάθος. Η τεχνική μαεστρία, η ερμηνευτική διαύγεια και ο ευγενής ήχος μαζί με το προσωπικό πάθος κατέστησαν την εμπειρία καθηλωτική.
Ξανακούγοντας εκ των υστέρων τη συναυλία ως ηχογράφημα, αναλογίζεται κανείς την περίφημη ηχογράφηση Σιμπέλιους του 1991, και ξαναβρίσκει τις ίδιες μουσικές ποιότητες, συνταιριασμένες όμως με την καλλιτεχνική ωρίμανση των 25 ετών που έχουν μεσολαβήσει από τότε…
Στο τέλος της συναυλίας και αφού το κοινό αποθέωσε τον Έλληνα μουσικό επευφημώντας τον και χειροκροτώντας τον όρθιο, πραγματοποιήθηκε η καθαυτό απονομή του βραβείου από τον πρόεδρο της επιτροπής του Ιδρύματος Λέονι Σόννινγκ, κύριο Έσμπεν Τάνγκε. Στην προσφώνησή του, στα αγγλικά, αναφερόμενος στο ερμηνευτικό ύφος του Λεωνίδα Καβάκου, είπε ότι αυτό αποκαλύπτει την αλήθεια της μουσικής πίσω από τις νότες, με τον ίδιο τρόπο που ο Πλάτων ζητούσε από τον φιλόσοφο να δείξει στους δεσμώτες του σπηλαίου την αλήθεια της ιδέας πίσω από τις σκιές της ατομικής πλάνης του καθενός μας. Για το σπάνιο αυτό επίτευγμα τού αποδόθηκε το βραβείο.
Ο Λεωνίδας Καβάκος, εμφανώς συγκινημένος, ευχαρίστησε από καρδίας την επιτροπή και τους μουσικούς που έπαιξαν μαζί του, και εξήρε την αξία τέτοιων βραβείων που επιβραβεύουν τον τεράστιο κόπο του μουσικού για την πραγματοποίηση της αποστολής του. Η συναυλία είναι μία σιωπηλή “θεία κοινωνία” στην οποία όλοι μπορούν να προσέλθουν χωρίς καμία προϋπόθεση, και αυτή είναι η μεγάλη στιγμή που μας προσφέρει η Τέχνη. Για αυτό η τέχνη γενικά, και η μουσική ειδκότερα, τόνισε, δεν πρέπει να είναι το αντικείμενο οικονομικών περικοπών, αλλά αυτό που μπορεί να κάνει την κοινωνία μας καλύτερη.
Η συναυλία αυτή υπήρξε η κορυφαία στιγμή μιας εβδομάδας αφιερωμένης στον Έλληνα μουσικό. Η Ελλαδα εκπροσωπήθηκε από την τοπική διπλωματική αντιπροσωπεία αλλα και όσους συμπατριώτες μας κατάφεραν να εξασφαλίσουν τα εισιτήρια για να παραστούν. Την επόμενη ημέρα πραγματοποιήθηκε Master Class ανοιχτό για το κοινό στη Βασιλική Μουσική Ακαδημία της Δανίας.
Είχε προηγηθεί την Τρίτη, στην αίθουσα Μόγκενς Νταλ, συναυλία με έργα για βιολί και πιάνο· τη Σονάτα του Λέος Γιάνατσεκ JW 7/7, τη Φαντασία σε ντο μείζονα D935 του Φραντς Σούμπερτ, το θέμα με παραλλαγές του Ολιβιέ Μεσσιάν, και τη δέκατη και τελευταία σονάτα για βιολί και πιάνο του Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, έργο 96. Ο καθαρός ήχος και η βαθειά μουσική αντίληψη του Λεωνίδα Καβάκου ανέδειξαν τα δύο απαιτητικά έργα του 20ου αιώνα, ενώ ο στοχαστικός και ταυτόχρονα παθιασμένος Μπετόβεν συνέπηρε το ακροατήριο, όπως και ο ιδιαίτερος, αντιρομαντικός, Σούμπερτ. Αποκάλυψη για τους Δανούς όμως ήταν και ο σταθερός συνεργάτης του, ο πιανίστας Ενρίκο Πάτσε, για το παίξιμο του οποίου είχαν δικαίως να πουν μόνο καλά πράγματα. Στην ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού οι μουσικοί ανταποκρίθηκαν με τρία μπις!: Στραβίνσκυ, Ντοχνάνι, και πάλι Μπετόβεν – το τρίτο μέρος της όγδοης σονάτας.
Η τελευταία εκδήλωση ήταν το Σαββατο το απόγευμα, όταν ο Λεωνίδας Καβακος εμφανίστηκε εκ νέου στο Κονσέρτχούσετ. Στο πρώτο μέρος ξαναπαίχτηκαν τα δύο τελευταία έργα της συναυλίας της Πέμπτης. Απαλλαγμένοι από την ένταση της “επίσημης” βραδιάς, μπορούσαμε να απολαύσουμε ακόμα περισσότερο τη μουσική αλλά και την εκπληκτική ακουστική της υπέροχης αυτής αίθουσας. Στην καντέντσα του πρώτου μέρους του Κοντσέρτου του Μπραμς, μάταια θα αναζητούσε κανείς μηχανικό θόρυβο από τον εξαερισμό ή οχλήσεις από το ακροατήριο. Συνθήκες απόλυτης, σπηλαιώδους θα έλεγε κανείς, ησυχίας, επέτρεψαν στον Λεωνίδα Καβάκο να συγκεντρωθεί απερίσπαστος στη μουσική και να δώσει τον καλύτερο εαυτό του με φραστικές εκλεπτύνσεις και λεπταίσθητα πιανίσσιμι που έφταναν στον ακροατή ανεμπόδιστα, εκπληρώνοντας, όντως, το ιδανικό! Εκπληκτικά ήταν και τα ξύλινα πνευστά στην αρχή του αργού μέρους.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας ακούσαμε την τρίτη συμφωνία “Ηρωική” του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. Ο αρχιμουσικός Φάμπιο Λουίζι καθοδήγησε την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Δανίας σε μια ενθουσιώδη και δυναμική ερμηνεία, αναδεικνύοντας τα διαφορετικά επίπεδα της γραφής, χωρίς όμως να αποδυναμώνεται η γενική ενότητα ή να διασπάται η ροή. Συχνά έδωσε έμφαση στην ανάδειξη επιμέρους επεισοδίων, ειδικά μάλιστα για το φλάουτο, αφού στο δυναμικό της ορχήστρας συγκαταλέγεται και η φλαουτίστα-σταρ Ούλα Μίιλμαν, που συχνά χρωμάτιζε ακόμα και τον ήχο ολόκληρης της ορχήστρας με την ισχύ και την πλαστικότητα της συνεισφοράς της.