Κύριε διευθυντά
Μέσω της «Κ», θα ήθελα να απευθυνθώ στον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής: «Αγαπητέ μου συνάδελφε Μουζάλα. Πριν από κάποσα χρόνια, βαθύς γνώστης της Ανατολής πολλών νέων υπάρξεων, βαθύς εκτιμητής του μυστηρίου κάθε νεογέννητης ζωής, ακολούθησες δρόμους μακρινούς, επικίνδυνους, ατέλειωτους, στις λαϊκές γειτονιές της Ασίας και στις φοινικιές της Αφρικής. Οπως ο συνάδελφός σου ο Α. Π. Τσέχοφ: Ξεκίνησε από τις θαμπές ακρογιαλιές της Γιάλτας και, αν και φυματικός, βάδισε, βάδισε ατέλειωτα μέχρι τη μαρτυρική Σαχαλίνη με τους ασθενείς, καταδίκους και φυλακισμένους. Ισως, σ’ εκείνες τις παράτολμες αποστολές, σε ώθησε η μοίρα σου, αχώριστη συντρόφισσα από της Λέσβου τα πολύμορφα βιώματα, αγωνιστικά, συναισθηματικά, ταξιδιωτικά, τόσο εύστοχα αποτυπωμένα στα κείμενα του Μυριβίλη, του Βενέζη, του Ελύτη και άλλων. Και είναι η ίδια μοίρα που δεν λέει να ησυχάσει: Αποτυπωμένη στου προσώπου σου τις αγωνιστικές χαρακιές, σε οδήγησε στην πλέον παράτολμη κλίμακα, την πολιτική. Οπου, κάθε της σκαλί, τρίζει, βουλιάζει, τρέμει, απειλεί. Και… να: Είναι η ίδια η σκάλα ή, τουλάχιστον και αυτή, που, έστω ετοιμόρροπη, σε κράτησε ακίνητο, ασθενή, δακρυσμένο. Και συ γνήσιο τέκνο του ελληνικού τραγουδιού, το ’πες και το ’καμες:
“Αν θα κλάψω, θα το κάμω,
όταν μείνω μοναχός”
Και εμέ, βαθύ γνώστη της ανθρώπινης καρδιάς, με βασανίζει στηθαγχικά το δημοσίευμα των ΝΕΩΝ (1-01-17, Μ. Μητσός): “Είναι υπουργός και έχει ευθύνες. Αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές, αν είναι ανίκανος να εγγυηθεί αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης για τους δύστυχους που αναζητούν καταφύγιο στη χώρα μας, πρέπει να παραιτηθεί”. Ιδού η αμοιβή σου για ολόκληρη την ακτιβιστική σου διαδρομή. Ενα ακόμη πακέτο δακρύων, ευτυχώς όχι το πρώτο, μιας και το σκαμμένο σου πρόσωπο, εκφραστικά ευσυγκίνητο, έχει δεχτεί άπειρες δακρυρροές… Μουζάλα μου, εσύ ξέρεις καλύτερα από εμένα τα του τοκετού: Μη βιαστείς να κάμεις καισαρική: Στάσου υπομονετικά απέναντι στο γεγονός δημοσιογραφικού τοκετού, υποδέξου την ινιακή προβολή, σήκωσε το νεογέννητο άρθρο και, όπως συνήθως, χορήγησε μετά από ένα δημοκοπικό εικοσάλεπτο, άφθονη μεθεργίνη ώστε να κλείσει μετανοητικά το στόμιο της επιπόλαιας μήτρας. Αν, πάνω στον πόνο σου αισθανθείς στηθαγχικό πόνο, εγώ, να ξέρεις, θα είμαι έτοιμος για βοήθεια…».
Ι. Κανδυλας, Διευθυντής Καρδιολόγος M.D, PhD, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών
