Συνέντευξη στον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΖΟΥΛΑ
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης μίλησε στο περιοδικό View της Καθημερινής και τον Κωνσταντίνο Ζούλα με τίτλο «Θα τα σκίσω τα Θερινά σινεμά». Σήμερα, η συνέντευξή του μοιάζει ακόμη επίκαιρη, σαν να μην πέρασε μία ημέρα.
ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Μόνο στο Γυμνάσιο άλλαξα τέσσερα. Διαρκώς με έδιωχναν. Μακριά μαλλιά, σκασιαρχείο, τέτοια. Ανεκτικοί οι γονείς μου, τσακώνονταν κι εκείνοι με τους γυμνασιάρχες. Στο τέλος βέβαια βαρέθηκαν, οπότε με βάλαν στου Τοιχόπουλου. Ενα χαλαρό ιδιωτικό, που λειτουργούσε με τη λογική «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» κι έτσι πήρα το απολυτήριο και μείναμε όλοι ευχαριστημένοι.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΛΕΡΤ
Απόκριες, 12 ετών, στο Green Park. Πάρτι 3 με 5 το απόγευμα. Ήμουν ντυμένος Μέγας Ναπολέων και εκείνη Χαβανέζα με κάτι χορτάρια. Την ερωτεύτηκα και την αγάπησα ταυτοχρόνως και παράφορα. Μέχρι και στα δέντρα για μήνες σκάλιζα Λουκιανός – Χ. Όπου Χ ήταν…. Χαβανέζα, διότι ούτε το όνομά της έμαθα ποτέ ούτε βέβαια την ξανάδα.
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΟΥ ΝΟΤΕΣ
Η μάνα μου είχε μια φίλη που έπαιζε πιάνο και αποφάσισε να μας στείλει με τον αδερφό μου να μάθουμε. Επειδή όμως τσακωνόμασταν ποιος θα παίξει πρώτος, η δασκάλα αποφάσισε να κρατήσει μόνον τον έναν και ο κλήρος έπεσε σε μένα. Στην αρχή -πέντε χρονών ήμουν- έπληττα αφόρητα. Η μουσική αποκτά μια γοητεία όταν αρχίζεις αργότερα να συνειδητοποιείς ότι γίνεσαι το επίκεντρο στην παρέα χάρη σ' αυτήν. Αυτό όμως αργεί δυστυχώς, διότι τα πρώτα που μαθαίνεις στο ωδείο είναι αφόρητα για όλους. Στα 14 όμως παράτησα και τη μουσική για να μάθω καλό μπιλιάρδο.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ
«Κορίτσι μου για σένα πολεμώ, να μη βρεθείς ποτέ σε χέρια ξένα, το θάνατο μικρή μου προτιμώ, παρά να χάσω την πατρίδα μου και σένα». Το '49 ή το '50 βγήκε. Ένα αμερικανογενές μαρσάκι είναι στο ρυθμό, που έχει και κάποια στοιχεία ηρωικά ή εμβατηριακά και αν τα ακούσει κανείς, θα καταλάβει ότι με έχει σημαδέψει μάλλον σε όλη μου τη διαδρομή.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΡΤΙ
Δώδεκα χρονών με τους μεγαλύτερους, σε μια ταράτσα όπου έπαιζαν με γραμμόφωνο και χωνί δίσκους των 78 στροφών: Nat King Cole και τέτοια. Καθόταν ένας και γύρναγε τη μανιβέλα για 2-3 τραγούδια και μετά παραπονιόταν να τον αλλάξουν για να χορέψει και εκείνος.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑ
Νομίζω το «The great Pretender» των Platters. Η πλάκα με τα 45άρια ήταν οι κλοπές. Στα πάρτι γινόταν της κακομοίρας. Σου άρεσε κάποιο, το έβαζες μέσα στο σλιπάκι και το 'παιρνες. Πηγαίναμε σε ένα σπίτι με 100 45άρια φεύγαμε με 75. Όλοι εν τω μεταξύ κολλούσαν ετικέτες με το όνομά τους, αλλά οι «κλέφτες» τις ξήλωναν κι έβαζαν το δικό τους.
ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ …
Βρέθηκα υπερασπιζόμενος ένα ψέμα. Μια απάτη. Είχα ένα μακρινό ξάδελφο, τον Άλκη από την Αίγυπτο, κι ένα καλοκαίρι που ήρθε, μας έπαιξε στο πιάνο ένα δικό του τραγούδι. Τανγκό ήταν. Όταν έφυγε, πήγα στη γειτονιά και τους είπα δήθεν ότι θα σας παίξω ένα τραγούδι που έγραψα. Ενθουσιάστηκαν. Έκτοτε με έβαζαν κάθε τόσο να τους το ξαναπαίζω μέχρι που βαρέθηκαν και μου είπα: «Καλά, δε θα γράψεις τίποτε άλλο;». Οπότε για να υπερασπιστώ την ντροπή μου, άρχισα να γράφω. Το πρώτο τραγούδι «μου», όμως, είναι το «κλεμμένο του Άλκη».
Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑ
Ναυτικός. Μπάρκαρα στη Μεσόγειο, κατάλαβα αμέσως ότι «δεν είναι αυτό για σένα», γύρισα πίσω και μπήκα Αρχιτεκτονική. Εκεί τελείωσα, αλλά και πάλι τα παράτησα. Είχα πιστέψει στο Πολυτεχνείο ότι θα βρισκόταν αμέσως κάποιος να δώσει σ’ έναν τσόγλανο τα εκατομμύριά του για να του φτιάξει βίλα στην Εκάλη. Όταν κατάλαβα ότι μια ζωή θα σχεδίαζα τυποποιημένες πολυκατοικίες στα Άνω Λιόσια και ότι το ταλέντο μου θα περιοριζόταν στο τι καγκελάκι μπορώ να βάλω στο μπαλκόνι ή και καμία διαφορετική μ…….α στην είσοδο, είπα «ούτε αυτό είναι».
Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Καθότι άνεργος, δεν είχα τι να κάνω και άρχισα να γράφω μουσικές. Μια φίλη έφερε στο σπίτι τον Μπιθικώτση. «Ρε συ, αυτά είναι ωραία», μου είπε. Με πήγε στην Κολούμπια και χωρίς να το καταλάβω βγήκε «Η πόλη μας». Ξεχώρισαν αμέσως το «Μη χτυπάς» και το «Όσο αγαπιόμαστε τα δύο», που είχα γράψει και τους στίχους. Μετά ήρθε η «Κόκκινη Κλωστή» με τον Γκάτσο και ο κόκκινος δίσκος με τα «Μικροαστικά» του Νεγρεπόντη.
ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΟΛΑ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ
Το αποφάσισα όταν κατάλαβα ότι κάθε μουσική μου λειτουργούσε σε μένα σαν σπαζοκεφιαλιά. Οταν την τελείωνα, επί μέρες ταλαιπωριόμουν για να βρω τι θέμα έχει αυτό που έγραψα, τι σκατά λέει αυτή η μελωδία. Διότι κάθε μελωδία ένα πράγμα λέει, το οποίο μερικές φορές είναι κρυμμένο. Παίζοντας και ξαναπαίζοντας, κάποια στιγμή σου’ ρχεται η φράση – κλειδί. Ας πούμε “είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά”. Οταν το βρεις αυτό, λές “ωραίο είναι” ξεκουράζεσαι και μετά αρχίζεις να χτίζεις σαν αράχνη γύρω γύρω. Θα μου πεις “δεν είναι και ο πιο ορθόδοξος τρόπος, αλλα έτσι παράλογα γράφω. Αλλωστε, δεν μπορεί να βγει από έναν λογικό άνθρωπο, το “Μιλάω αργά και μασάω τσίχλα” ή το “Τα φτιαξε ο Μηνάς με την Αννέτα που τα’ χε με τον Δήμο τον τρελό”…
Η «ΚΑΤΑΡΑ» ΠΟΥ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑΕΙ
Στο είπα ήδη. Τα θερινά σινεμά. Αρέσει από τις φίλες της κόρης μου, μέχρι και στις μάνες των φίλων μου, όσες ζουν τέλος πάντων. Το αστείο είναι ότι το τραγούδι δεν μιλάει για θερινά σινεμά, αλλά για το χρόνο που φεύγει. Το λέω, το ξαναλέω τίποτα. Να σκεφτείς, ιδιοκτήτες θερινών σινεμά ακόμη με καλούν το καλοκαίρι να παίξω στα εγκαίνια τον «ύμνο τους».
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Στην «Πόλη μας» είναι το «Μη χτυπάς», στην «Κόκκινη Κλωστή» «Το σπίτι μου με τ’ άσπρα γιασεμιά» στα «Μικροαστικά» το «Κολλίγα Γιος», στον «Καουμπόι» τα «»Θερινά Σινεμά» και στους δύο επόμενους το «Θα ‘ρθουνε καλύτερες μέρες» και το «Εμβατήριο της Σιωπής». Είναι μια ραχοκοκαλιά που διαπερνά όλες τις δουλειές μου, αλλά συνεχίζει να με τυραννά σαν να λέω μέσα μου κάθε φορά «θα τον τσακίσω τον Κολλίγα», «θα τα τσακίσω τα σινεμά», θα γράψω κάτι ακόμη καλύτερο.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΝΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;
Ναι. Είναι τα χρόνια της εφηβείας 14 με 15 που αρχίζεις να μπαίνεις στα κόλπα, τα γκομενιλίκια, την αρένα γενικά και φτάνει μέχρι να λήξει αυτή η περιέργεια γύρω στα 33-34. Εκεί κάπου έχεις κάνει τον κύκλο, το χει δει λίγο-πολύ το έργο, φεύγει το πολύ συναίσθημα και μπαίνει μέσα η καταραμένη λογική. Το αντιλαμβάνεσαι όταν αντί να λες “μέσα”, πάμε”, “τώρα”, ξαφνικά σου βγαίνει το “που να τρέχουμε τώρα;”.
Η ΠΡΩΤΗ ΑΣΠΡΗ ΤΡΙΧΑ
Στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. «Ρε συ, έχεις άσπρες τρίχες», μου έλεγε ο από «πίσω» μου για να με πειράξει. Δεν με πείραξε ποτέ, όμως. Και να σου πω κάτι; Ακόμη και σήμερα όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, μου φαίνομαι λίγο καστανός …
ΑΝ ΗΤΑΝ ΞΑΝΑ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ
Δύο πράγματα δεν έμαθα όσο θα ήθελα και τα έχω αφήσει για την επόμενη ζωή μου. Καλά αγγλικά και κλακέτες. Όμως ποτέ δεν πίστεψα ότι εγώ ήμουν γεννημένος για να γράφω τραγούδια. Έτυχε κι έμπλεξα με αυτή την ιστορία και ακόμη τραβιέμαι. Το έχω πει και σε ένα στιχάκι. «Ήμουν αρχιτέκτονας, ήμουν ναυτικός, ήμουν συνθέτης, θα γίνω μαραγκός».
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ;
Είναι ζήτημα χρόνου …