Για να δικαιώσω τον Νίκο Καρανίκα, κι εγώ στο… Λύκειο απορούσα με τους συμμαθητές μου που υποστήριζαν «Νέα Δημοκρατία». Θεωρούσα ότι το να γίνεις δεξιός ήταν κάτι που μπορείς να πάθεις αργά στη ζωή, διότι ου γαρ έρχεται μόνον. Γιατί ένας νέος, σκεφτόμουν, να μη θέλει μια δικαιότερη κοινωνία, με ίσες ευκαιρίες, πρόσβαση σε δωρεάν εκπαίδευση και περίθαλψη για όλους; Δεν έχει καρδιά;
Δεν είναι περίεργο, είχα τις καλύτερες εντυπώσεις μέχρι τότε από την Αριστερά. Οι γονείς μου, οι γονείς των φίλων μου, οι δικοί τους φίλοι, ψηφοφόροι αρχικά του ΚΚΕ και αργότερα του Συνασπισμού, ήταν κοσμογυρισμένοι, εξωστρεφείς, πνευματώδεις, με θανατερό χιούμορ και ο καθένας τους είχε διαβάσει από μια βιβλιοθήκη βιβλία (δεν είμαι βέβαιη για τον Πασκάλ Μπρικνέρ αλλά μπορώ να ρωτήσω). Με συνέπαιρναν οι συζητήσεις στο σαλόνι μας, στις ταβέρνες που μας έσερναν κι εμάς ή στα άλλα σπίτια. Αλλά και στις πολιτικές συζητήσεις στην τηλεόραση, τα στελέχη (εκείνης) της Αριστεράς ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες στο γάλα ανάμεσα στους εκπροσώπους του δικομματισμού.
Ηταν ωραίο αυτό το «σύμπαν» του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου κι ας έφτανε με βία τότε το 3%. Αυτή η ισχνή μειοψηφία ήταν άτρωτη: σε κάθε αντιπαράθεση, έβγαζες τα «χαρτιά» του Κύρκου, του Γιάνναρου, του Παπαγιαννάκη και έπαιρνες την παρτίδα. Καμάρωνες το πνεύμα και τη δημοκρατικότητά τους, ήταν τα σύμβολα μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής αριστεράς.
Είχε υπάρξει προφητικός αυτού που έμελλε να συμβεί στον χώρο ο Γρηγόρης Γιάνναρος (σημειωτέον δεν έχουμε συγγένεια) στην πραγματεία του «Από τις αυταπάτες στην πραγματικότητα. Η Αριστερά μετά το ’89» (εκδ. Θεμέλιο, 1990): «Η Αριστερά θα γίνει αναχρονιστική δύναμη αν επιδιώξει να εκφράσει με τις πολιτικές της θέσεις το άθροισμα των δυσαρεσκειών που θα προκύψουν από αλλαγές που έχουν καταστεί αναπόφευκτες». Ούτε 10 χρόνια αργότερα, όταν πλέον είχαν επικρατήσει άλλες δυνάμεις στην Αριστερά (που στο μεταξύ είχε εγκαταλείψει την Πρόοδο για τα Κινήματα και την Οικολογία, που εγκαταλείφθηκαν με τη σειρά τους αργότερα), ο Αλέξης Τσίπρας, ενόψει της πρώτης του εκλογικής αναμέτρησης ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, απηύθυνε κάλεσμα «στους απογοητευμένους όλων των κομμάτων» να ψηφίσουν το κόμμα του («Αυγή», 3/10/09). Η επένδυση στην απογοήτευση θα απέδιδε εν καιρώ. Το 2015, διεκδικώντας πια την εξουσία, οι ψηφοφόροι του δίσταζαν να αυτοπροσδιοριστούν ως «αριστεροί» και χαρακτήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ «κεντροαριστερό» κόμμα (GPO). «Οι ψηφοφόροι δεν αλλάζουν τη δική τους ιδεολογική τοποθέτηση, αλλάζουν όμως το ίδιο το κόμμα», σχολίαζε στη Huffington Post η αναπλ. καθηγήτρια Πολ. Επιστήμης του Παντείου, κ. Βασιλική Γεωργιάδου (18/1/2015). Οι μόνοι που είχαν αρχίσει ήδη να μη νιώθουν πολύ καλά ήταν οι ψηφοφόροι του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, εκείνο το 3%. Η «ελπίδα ερχόταν» ματαιωμένη.
