Περί «Μπόρατ», χολής και κριτικής

Περί «Μπόρατ», χολής και κριτικής

Περί «Μπόρατ», χολής και κριτικής

Κύριε διευθυντά

Οπως ο χαρακτήρας «Μπόρατ» της γνωστής ταινίας, τον οποίο υποδύεται ο ηθοποιός Σάσα Μπάρον Κοέν, αποδομεί τις οικογενειακές αξίες αλλά και τις αξίες της αστικής δημοκρατίας βασιζόμενος σε ένα σενάριο σάτιρας, ο «Μπόρατ της δημοσιογραφίας», κ. Στέφανος Κασιμάτης, επιτίθεται με μακάβριο τρόπο, και τελείως αναίτια, στις αξίες της αστικής δημοκρατίας και ιδίως στις οικογενειακές, στοχεύοντας στο πρόσωπό μου. Με το από 21/03/2017 άρθρο του με τίτλο «Η Μεγάλη Αικατερίνη της Β΄ Αθηνών», βουτώντας την πένα του στη χοληδόχο κύστη του, εξαπέλυσε ανοίκεια επίθεση προς το πρόσωπό μου διά της προσβολής τόσο του γιου μου όσο και της μνήμης της μητέρας μου. Η δε οσμή της χολής, την οποία δέχθηκα, πλανάται ακόμη στην ατμόσφαιρα. Θλίβομαι, διότι η «Καθημερινή» διακρίνεται για την προσήλωσή της στις αρχές της αστικής δημοκρατίας και δεν της αρμόζει αυτού του είδους η «αρθρογραφία». Δεν προτίθεμαι να κινηθώ δικαστικά, αν και νομιμοποιούμαι, επειδή πιστεύω στην ελευθερία του Τύπου. Παραδίδω στην κρίση του αναγνωστικού κοινού τον υπογράφοντα «αρθρογράφο», στον οποίο προτείνω να αναζητήσει απαντήσεις για «απωθημένα» στις σελίδες του Φρόιντ ή του Γιουνγκ. Η επιλογή είναι δική του. Εξακολουθώ να παραμένω σταθερή αναγνώστρια της εφημερίδας «Καθημερινή», όπως ήταν άλλωστε η αείμνηστη μητέρα μου και όλη η οικογένειά μου.

Κατερινα Παπακωστα, Βουλευτής Β΄ Αθηνών

Οι όμηροι των συντεχνιών

Κύριε διευθυντά

Είναι πλέον φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση δεν κλείνει την αξιολόγηση για όποιους δημοσιονομικούς ή άλλους μεταρρυθμιστικούς λόγους. Σε αυτούς τα έχει συμφωνήσει πλήρως με τους δανειστές (θεσμούς τους λέμε τώρα). Ο μόνος λόγος που καθυστερούν την αξιολόγηση και βυθίζουν τη χώρα στο χάος είναι τα λεγόμενα εργασιακά.

Και όταν λέμε εργασιακά εννοούμε τα προνόμια και τις εξουσίες των επαγγελματιών (αρχι)συνδικαλιστών και των συντεχνιών που εκπροσωπούν. Και, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, το δικαίωμά τους να κηρύσσουν όποτε θέλουν απεργίες, ακόμη και σε δημόσιες ή ζωτικής σημασίας επιχειρήσεις, με στημένες αποφάσεις των μειοψηφιών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τους εργαζομένους, ενώ στην πραγματικότητα εκπροσωπούν μόνον ένα διεφθαρμένο συνδικαλιστικό κατεστημένο. Το δικαίωμά τους να απονέμουν στους εαυτούς τους προνόμια (συντάξεις, προαγωγές, άδειες, προστασία από απολύσεις και μεταθέσεις, κ.λπ.). Το δικαίωμά τους να ρυθμίζουν αυτοί, μέσω των συλλογικών συμβάσεων, το καθεστώς απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα και να εκβιάζουν τους επιχειρηματίες. Το δικαίωμά τους να εμποδίζουν όσους επιθυμούν να εργαστούν σε περίοδο απεργίας. Την απαγόρευση των επιχειρήσεων να προβαίνουν σε ανταπεργία για να προστατέψουν τις επιχειρήσεις τους από τις εκβιαστικές απεργίες των συνδικαλιστών. Αυτά και άλλα συναφή, των οποίων την κατάργηση, απολύτως δικαιολογημένα, ζητούν οι δανειστές, ώστε να υπάρξουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης της χώρας και να γίνουν επενδύσεις.

Ομως σε αυτά δεν μπορεί να υποχωρήσει η «αριστερή» μας κυβέρνηση. Μπορεί να έχουμε υποχωρήσει σε σωρεία άλλων αδικαιολόγητων απαιτήσεων των δανειστών που θίγουν όλους τους πολίτες ακόμη και τους πιο φτωχούς. Σε αυτά όμως δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε, γιατί θίγουν εμάς. Θίγουν τις ιδεοληψίες μας. Θίγουν την ουσία ύπαρξής μας. Οχι, σε αυτά δεν υποχωρούμε έστω και εάν έτσι οδηγούμε τη χώρα στην καταστροφή.  Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν κλείνει η αξιολόγηση και, εάν δεν αλλάξει τακτική η κυβέρνηση, δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ.

Το τραγικό είναι ότι ούτε η αντιπολίτευση, και ιδίως η αξιωματική, δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει κάτι προς την κατεύθυνση αυτή, γιατί δυστυχώς και η ίδια είναι όμηρος του συνδικαλιστικού κατεστημένου. Εάν η αντιπολίτευση δηλώσει ότι θα ψηφίσει και αυτή τα μέτρα για τα εργασιακά που απαιτούν οι δανειστές, η κυβέρνηση θα κλείσει την αξιολόγηση την ίδια μέρα. Γιατί είναι σίγουρο ότι, εάν οι δανειστές ικανοποιηθούν στα εργασιακά, θα υποχωρήσουν στα υπόλοιπα που απομένουν.

Ετσι, όμως, η χώρα παραμένει όμηρος του διεφθαρμένου συνδικαλιστικού κατεστημένου, που είναι ένας από τους κυριότερους παράγοντες που έχουμε φθάσει στο σημείο αυτό, και δυστυχώς με το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο δεν φαίνεται να υπάρχει διέξοδος.

Οταν ο τουρίστας έρχεται από την άλλη άκρη του κόσμου για να επισκεφθεί την Ακρόπολη και αυτή είναι κλειστή γιατί κάποιοι συνδικαλιστές αποφάσισαν να κάνουν απεργία, δεν μπορεί να μιλάμε για τουρισμό.  Οταν το οποιοδήποτε ΠΑΜΕ ή άλλη συνδικαλιστική οργάνωση αποφασίζει να εκβιάζει τον κάθε επιχειρηματία με αδικαιολόγητες απεργίες και με παρακώλυση εκείνων που θέλουν να εργασθούν, δεν μπορεί να μιλάμε για επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας. Και δεν ανέφερα τυχαία το ΠΑΜΕ, γιατί αυτό είναι υπαίτιο που έχουν κλείσει οι μεγαλύτερες παραδοσιακές βιομηχανίες μας. Γιατί, ενώ υποτίθεται ότι αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργατών, παραβλέπει το γεγονός ότι, για να υπάρχουν εργάτες, πρέπει να υπάρχουν και εργοδότες.  Και με την ευκαιρία θέλω να επισημάνω και μερικά ακόμη που συμβαίνουν στη φαιδρή μας χώρα, όπως έχει καταντήσει.

Οταν ξεκινά κανείς για να πάει στην εργασία του και οι συγκοινωνίες δεν λειτουργούν γιατί οι συνδικαλιστές που τις ελέγχουν αποφάσισαν, έτσι ξαφνικά, να κάνουν απεργία, δεν μπορεί να μιλάμε για ανεκτές συνθήκες διαβίωσης.

Οταν μία ομάδα ελαχίστων ατόμων μπορεί να κλείνει κεντρικούς δρόμους και να προκαλεί κυκλοφοριακή συμφόρηση, δεν μπορεί να μιλάμε για ευνομούμενη πολιτεία.  Οταν οποιοσδήποτε μπορεί να φορέσει μία κουκούλα και να κάψει το κατάστημά σου, χωρίς η αστυνομία να κάνει τίποτε, δεν μπορεί να μιλάμε για ασφάλεια.

Οταν υπογράφονται συμβάσεις παραχώρησης για αξιοποίηση δημοσίων χώρων ή εγκαταστάσεων και δημιουργία θέσεων εργασίας και ο οποιοσδήποτε μπορεί να καθυστερεί την έναρξή της υποβάλλοντας κάποια ένσταση που για να κριθεί θα περάσουν μερικά χρόνια, δεν μπορεί να μιλάμε για λειτουργία της Δικαιοσύνης και κράτος δικαίου και να περιμένουμε να αξιοποιήσουμε τα πλούσια φυσικά και γεωπολιτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας.

Οταν δαπανούμε τεράστια ποσά για να εκπαιδεύουμε δωρεάν το καλύτερο δυναμικό της χώρας μας και το στέλνουμε έτοιμο για αξιοποίηση και προσφορά στα άλλα κράτη, δεν μπορεί να μιλάμε για στοχευμένη εκπαίδευση.

Οταν, τέλος, ζητούμε εκλογές για να αναλάβουμε τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς να εκθέτουμε στους ψηφοφόρους ένα συγκεκριμένο και λεπτομερές πρόγραμμα, δεν μπορεί να μιλάμε για δημοκρατία.

Ιωαννης Γ. Κουλουρης, Δρ μηχ/γος ηλ/γος ΕΜΠ – Αθήνα

Tα προτερήματα των Ισραηλιτών

Κύριε διευθυντά

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον και μεγάλη ικανοποίηση τα όσα αναφέρατε στο σχόλιό σας με τίτλο «Τα οφέλη μιας στρατηγικής σχέσης». Ο πατέρας μου ήταν ένα ευφυές, τολμηρό, αυτοδημιούργητο και κυρίως έντιμο χωριατόπαιδο από τη Ρούμελη, ο οποίος από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1940 δημιούργησε στέρεες και ειλικρινείς σχέσεις με διαφόρους Ισραηλίτες εμπόρους από την Καβάλα, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, όπου υπηρέτησε ως εφοριακός υπάλληλος και ουδέποτε κατά κοινή ομολογία χρηματίσθηκε, ήταν αδιάφθορος, αλλά μετριοπαθής, και με μεγάλη ευρύτητα σκέψεως και κατανοήσεως.  Οταν στα τέλη της δεκαετίας του 1940 παραιτήθηκε από το υπουργείο Οικονομικών και άσκησε τη δικηγορία, ως φοροτεχνικός δικηγόρος, τότε οι Ισραηλίτες έμποροι της Αθήνας, που εκτιμούσαν την εντιμότητα και την ακεραιότητά του, απετέλεσαν ένα μεγάλο μέρος της πελατείας του.

Από το 1957, όταν άρχισα να εργάζομαι στο δικηγορικό γραφείο του πατέρα μου, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από πολύ κοντά τους Ισραηλίτες και να καταλάβω πόσο σωστά και συνετά σκέφτονται και πόσο μελετημένα, μεθοδικά και τακτικά ενεργούν.

Δυστυχώς, αυτά τα προτερήματα της ισραηλιτικής φυλής δεν τα διαθέτει η δική μας φυλή, η οποία ως επί το πλείστον σκέφτεται επιπόλαια και βιαστικά και ενεργεί παρορμητικά και χωρίς σχέδιο.  Συμφωνώ και επαυξάνω για όσα αναφέρατε στο εξαίρετο σχόλιό σας και πιστεύω πως πρέπει τάχιστα να διδαχθούμε από το θαύμα του κράτους του Ισραήλ και να υιοθετήσουμε τα προτερήματα του ισραηλιτικού έθνους, τα οποία να προσαρμόσουμε κατάλληλα στα δικά μας μεγάλα και μοναδικά προτερήματα, ταυτοχρόνως δε να εκριζώσουμε τα καταστροφικά και ολέθρια ελαττώματά μας, δηλαδή την επιπολαιότητα, την ασυνέπεια, την ανειλικρίνεια, τον εξυπνακισμό, την υποτίμηση της νοημοσύνης των άλλων, την ημιμάθεια και τον άκρατο φθόνο προς τους επιτυχημένους συμπατριώτες μας.

Αυτά είναι θανάσιμα ελαττώματα που μας καταστρέφουν εδώ και πολλούς αιώνες.  Κρίνω πως επιτέλους πρέπει να πρυτανεύσει και να εδραιωθεί η ιδέα της ρεαλπολιτίκ και να θεμελιωθεί μία μόνιμη, στερεή και ειλικρινής σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ των απανταχού Ελλήνων και Ισραηλιτών.

Μιλτιαδης Καυκαλετος, Φαρμακοποιός

Για το παλαιό κτίριο της Λυρικής Σκηνής

Κύριε διευθυντά

Οπως επισημάνθηκε στο «Κ» της Κυριακής 5/3 η πολυαναμενόμενη μεταφορά της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο υπερσύγχρονο Πάρκο Νιάρχου επισκιάζεται από τη λύπη του αποχωρισμού από το κτίριο που στέγασε όλα αυτά τα χρόνια τη λειτουργία της. Τα κτίρια, όπως και οι άνθρωποι, όταν γεράσουν χρειάζονται τον σεβασμό μας, ιδίως όταν φυλάσσουν σε κάθε τους γωνιά τη συλλογική μας μνήμη. Από τους τελευταίους καλλιτεχνικούς πνεύμονες της πόλης, ας ελπίσουμε να μην καταστεί κτίριο «φάντασμα» και περιθωριοποιηθεί. Μιας πόλης που αποδυναμώνεται ολοένα από κάθε στολίδι, κάθε ζωντάνια, κάθε πρωτοβουλία και  ερημώνει. Οσοι είχαμε τα πρώτα μας ακούσματα κλασικής μουσικής στο κτίριο της Ακαδημίας, ίσως και τα μοναδικά, ταυτίσαμε τις άριες και τα λιμπρέτα με τον ιστό της πόλης, τις καλοβαλμένες παρουσίες των Αθηναίων, διστάσαμε να εμφανιστούμε με μπλου τζιν προκειμένου να «εναρμονιστούμε» με τα βελούδινα καθίσματα, τους χρυσούς καθρέπτες και τους πολυελαίους και να ανεβούμε με σεβασμό τη μαρμάρινη σκάλα… Το τελευταίο προπύργιο της άλλοτε κοσμικής Αθήνας χάνεται…

Κων/να Τσακυρακη – Χαλάνδρι

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή