Ο Ντάνιελ Γκαρσία στο μάθημά του «Η χαρά της υπολογιστικής» ξεδιπλώνει τις αρχές της επιστήμης των ηλεκτρονικών υπολογιστών. «Υπάρχει ένας λόγος γιατί όταν πας στη “Χαρά της Μαγειρικής” και θέλεις να φτιάξεις ένα μίλκσεϊκ φράουλας δεν πας κατευθείαν να αναζητήσεις οδηγίες υπό τον τίτλο μίλκσεϊκ φράουλας. Αντιθέτως, υπάρχει κάποιος τομέας που σου εξηγεί ότι πρέπει να προσθέσεις παγωτό, γάλα και το φρούτο της επιλογής σου. Τα παλαιότερα βιβλία διέθεταν ξεχωριστές συνταγές για τα μίλκσεϊκ φράουλας, μίλκσεϊκ ράσμπερι κ.ο.κ. μέχρι που κάποιος σκέφτηκε να δημιουργήσει μία ενιαία συνταγή».
«Η ιδέα της αφαίρεσης αφορά το κρύψιμο των λεπτομερειών», εξηγεί ο Γκαρσία. Χρειάζεται κανείς να αναγνωρίζει τα πρότυπα και να επιλύει κάθε πολυπλοκότητα σε μία σαφή και ακριβή περίληψη. Μοιάζει με την αντίστροφη μέτρηση για την εκτόξευση κάποιου πυραύλου με μία μακριά λίστα ελέγχου, όπου καθετί που ελέγχεται αντιστοιχεί σε εκατό επιμέρους ελέγχους που έχουν πραγματοποιηθεί.
Κρύβοντας κάποιες πληροφορίες μπορούμε να κοιτάξουμε στην ουσία του πράγματος, να βελτιώσουμε κάποιες όψεις ενός πολύπλοκου συστήματος χωρίς, ωστόσο, να κατανοούμε κάθε κομμάτι του. Η αφαιρετική αυτή προσέγγιση μας επιτρέπει να κάνουμε βελτιώσεις χωρίς να πρέπει να ξαναρχίσουμε τον σχεδιασμό από το μηδέν.
Είναι προφανές ότι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν γίνει σύντροφοί μας στην επίλυση προβλημάτων, αλλά ξαφνικά δεν αρκεί να μπορείς να χειριστείς το λογισμικό τους. Σήμερα θέλουμε να μάθουμε και τι βρίσκεται πίσω από το μαγικό αυτό μηχάνημα. Ειδικότερα, «ο υπολογιστικός λογισμός» μοιάζει να συνταράσσει τους εκπαιδευτικούς, από τους δασκάλους των νηπιαγωγείων μέχρι τους καθηγητές πανεπιστημίων, και ταυτόχρονα να προσφέρει μία νέα γλώσσα και προσανατολισμό για να διαχειριστούμε τα προβλήματα σε άλλους τομείς της ζωής μας.
Από το 2011 οι φοιτητές που σπουδάζουν την επιστήμη των υπολογιστών έχουν διπλασιαστεί. Στα πανεπιστήμια Στάνφορντ, Πρίνστον και Ταφτς η επιστήμη των υπολογιστών έχει αποδειχθεί το πιο δημοφιλές αντικείμενο μελέτης.
Το περασμένο φθινόπωρο η επιτροπή κολεγίων εισήγαγε ένα νέο μάθημα που δεν αφορά την εκμάθηση του να γράφεις κώδικα αλλά τη χρήση κώδικα για την επίλυση άλλων προβλημάτων. Βέβαια, αυτού του είδους ο «υπολογιστικός λογισμός» δεν είναι κάτι καινούργιο. Για πρώτη φορά ο όρος χρησιμοποιήθηκε το 1980 από τον Σέιμουρ Πάπερτ ειδικό της τεχνητής νοημοσύνης και καθηγητή του ΜΙΤ, ο οποίος οραματίστηκε με ποιο τρόπο τα παιδιά θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να μάθουν.
Οπως και κάθε άλλη μεγάλη ιδέα και σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν πολλές διαφωνίες τόσο όσον αφορά την ευρύτερη χρησιμότητά του όσο και το τι ακριβώς περιλαμβάνει. Συνήθως οι δεξιότητες που επιβάλλει είναι η κατανόηση προτύπων και αλληλουχιών, η δημιουργία αλγορίθμων, η δημιουργία τεστ για τον εντοπισμό και τη διόρθωση των λαθών, ο περιορισμός του γενικού στο ακριβές και η ανάπτυξη του ακριβούς στο γενικό.
Ο «υπολογιστικός λογισμός», επισημαίνουν οι ειδικοί, μπορεί να μας βοηθήσει ακόμα και να οργανώσουμε ένα ταξίδι, σπάζοντας τις δραστηριότητες στο κλείσιμο των εισιτηρίων, ξενοδοχείων, την ενοικίαση αυτοκινήτου, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οτιδήποτε πολύπλοκο όπως είναι η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η λήψη αποφάσεων.
Η αναγνώριση των υποπροβλημάτων και ο συσχετισμός τους με το μεγαλύτερο πρόβλημα επιτρέπει να γίνει η στοχευμένη επεξεργασία του.