Πρώτα από όλα, δεν ήταν προμελετημένο. Δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο να γίνει viral το βίντεο. Αλλά, αφού έγινε, θα σας εξιστορήσω πώς βρέθηκα στη μικρή οθόνη μαζί με την τρίχρονη κόρη μου Αθηνά (εγώ τη φωνάζω και Αθήνα, από το όνομα της πόλης, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και πώς βίωσα αυτή τη δημοσιογραφική εμπειρία. Οπως ίσως θα έχετε πληροφορηθεί, η Documenta γίνεται στην πόλη και την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της μεγάλης αυτής εικαστικής διοργάνωσης, με χιλιάδες ξένους δημοσιογράφους να επισκέπτονται την πρωτεύουσα για να καλύψουν το γεγονός. Η Deutsche Welle επικοινώνησε μαζί μου για μια ανταπόκριση. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήθελα να το αποφύγω γιατί με άγχωνε το όλο θέμα, μην έχοντας προηγούμενη εμπειρία στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τέλος πάντων, to cut the story short δέχτηκα. Την επόμενη μέρα με έπαιρναν διάφοροι άνθρωποι από το newsroom του γερμανικού ειδησεογραφικού οργανισμού για να κανoνίσουμε το ραντεβού για το Skype. Μου είπαν ότι το μόνο άνοιγμα που υπήρχε στο πρόγραμμα ήταν στις 9 το πρωί την Παρασκευή στις 7 Απριλίου.
Και εκεί αγχώθηκα. Αρχισα να τους εξηγώ ότι τα παιδιά μου είναι στο σπίτι και, ενώ θα κοιμούνται, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξυπνήσουν. Τι θα έκανα; Πώς θα το αντιμετώπιζα; Εκείνοι, που ήθελαν να κάνουν τη δουλειά τους, με καθησύχαζαν λέγοντάς μου ότι «όλα θα πάνε καλά». Σκέφτηκα ένα μπακ-απ πλαν: «Αν ξυπνήσουν, θα τους ζητήσω να κάνουν ησυχία, εξαγοράζοντάς τα με σοκολάτα και παιδικά στην τηλεόραση». Φρόντισα κιόλας να τα κοιμίσω αργά την προηγούμενη νύχτα, ώστε να ξυπνήσουν πιο αργά το επόμενο πρωί. Φυσικά όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, σκεπτόμενη τι θα πω για την Documenta και τι ρόλο έχει η πολιτική τέχνη στη σύγχρονη κοινωνία. Το πρωί ήπια μονορούφι δυο-τρεις καφέδες. Με πήραν όμως από την DW για να μου πουν ότι θα καθυστερήσει η συνέντευξη, γιατί, «δεν ξέρω αν το έμαθες, ο Τραμπ βομβάρδισε τη Συρία». Φανταστικά. Τους είπα ότι υπάρχει κίνδυνος να ξυπνήσουν τα παιδιά και ότι δεν έχω κανέναν εδώ να τα φυλάξει. «Ολα θα πάνε μια χαρά», με καθησύχασαν πάλι.
Με την καθοδήγηση των τεχνικών, έφτιαξα τον φωτισμό στο σπίτι και κάθισα σε ένα σημείο που τους άρεσε. «Σε ένα λεπτό εμφανίζεσαι στην τηλεόραση», ακουγόταν από το κοντρόλ. Και σε αυτό το λεπτό εμφανίστηκε η κόρη μου Αθηνά. Πανικόβλητη, της έκανα σήματα να φύγει. Αλλά μετά, σκεπτόμενη ότι αυτό δεν θα λειτουργήσει, της είπα να καθίσει δίπλα μου. Πρέπει σε αυτό το σημείο να σας πω ότι όταν ξυπνάει η κόρη μου, είναι τρομερά κακόκεφη. Κλαίει, γκρινιάζει, δεν μπορείς να την κάνεις καλά με τίποτα. Αϋπνη, αγουροξυπνημένη και ένα μωρό δίπλα μου: ο χειρότερος συνδυασμός! Ο παρουσιαστής Brian Thomas άρχισε να με ρωτά και εγώ άρχισα να απαντώ μηχανικά. Για να ηρεμήσω την κόρη μου, την πήρα αγκαλιά. Αυτή φυσικά συνέχισε να κλαίει, αλλά κι εγώ συνέχισα τη δουλειά μου. Ως μητέρα και ως δημοσιογράφος.
Η συνέντευξη κράτησε λίγα λεπτά. Τους πήρα μετά στην DW, για να τους ζητήσω συγγνώμη. Εκείνοι γελούσαν και είπαν: «Είχαμε και εμείς εδώ τη δική μας “BBC στιγμή”. Μόνο που εσύ ήσουν κουλ και χειρίστηκες την κατάσταση καλύτερα». Το βίντεο, που αποτελούνταν από μονταρισμένα πλάνα με τίτλο #MomsRock, εμφανίστηκε στο twitter και έγινε viral. Ναι, οι μαμάδες ροκάρουν. Γι’ αυτό τους αφιερώνω αυτό το μικρό βιντεάκι. ■