Κύριε διευθυντά
Λωζάννη. H λίμνη, μπροστά μας, σε όλη τη γοητεία της. Με φίλο Ελληνα, γεννημένο στην Αίγυπτο. Μεγάλωσε στη Γαλλία λόγω σπουδών των γονέων. Μικρασιατικής καταγωγής. Περιοχή της Τροίας. Ομηρικό το όνομά του… Εφηβος στην Ελλάδα. Ηθελε πολύ και ο ίδιος να μείνει. Ομως, εγκαταστάθηκε στην Ελβετία. «Με τράβηξε η ζωή έξω, τάξη, συνέπεια, αλλά και με έδιωξε η νοοτροπία των Ελλήνων…». «Δηλαδή;» ρώτησα. «Πρόχειροι, της αρπαχτής, ο εαυτός τους, πρώτα!.. Τι αξιοποίησαν από τα τόσα καλά της χώρας, της ιστορίας, του πολιτισμού μας; Τις βοήθειες των ξένων;». Θύμισα κάποιες περιπέτειες της χώρας… Δεν πείστηκε. Δύο αγόρια, με χαρακτηριστικά ελληνικά ονόματα, λίγα ελληνικά. Κόρη παντρεμένη με Ελληνα. Παίρνοντας το διδακτορικό του ξεκίνησε εργασία την επομένη σε θαυμάσια σχετική θέση. Συνέχισε: «Ερχομαι συχνά στην Ελλάδα. Η μητέρα πλησιάζει τα εκατό… Αγαπώ τη χώρα, τη ζωή εκεί, αλλά το μέλλον της; Είναι, νομίζω, νεκρή! Τι κάνουν τόσα χρόνια οι πολιτικοί; Φεύγουν τώρα μαζικά οι επιστήμονες. Παλιότερα δεν ήταν έτσι. Οι πλούσιοι έχουν τα χρήματά τους έξω. Θλίβομαι όταν τα σκέπτομαι». Εδειχνε συγκλονισμένος. «Δεν έχει μέλλον η Ελλάδα», ψέλλισε απογοητευμένα. Υπερβολές, σκέφθηκα… Ομως, αναπόφευκτοι οι συνειρμοί: Παλιότερα οι Ελληνες ξενιτεύονταν στέλνοντας τον μόχθο τους στην Ελλάδα. Την ένιωθαν ως κέντρο. Τελευταία, πρώτοι οι υπεύθυνοι, αρπάζουν τον μόχθο του λαού και τον στέλνουν ποικιλότροπα έξω. Drain σε χρήμα και πνεύμα!.. Αρκετές οι παρόμοιες συζητήσεις. Οι Ελληνες έξω δύσκολα νιώθουν, πια, περήφανοι… Δύσκολα κι ο ποιητής σήμερα θα επαναλάμβανε την προτροπή του για τη «ρωμιοσύνη»! Ποιοι θα τραγουδούσαν μαζί του;
Νικολαος Παπαδοπουλος