Ο Κώστας Μαυρουδής (Τήνος, 1948) έχει εκδώσει πεζογραφικά και ποιητικά βιβλία. Τελευταίο είναι «Η αθανασία των σκύλων» (Πόλις, 2013). Πριν από ένα μήνα επανεκδόθηκαν «Οι κουρτίνες του Γκαριμπάλντι» (Νεφέλη).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Ξαναδιαβάζω «Το μαγικό βουνό» (Τόμας Μαν) έπειτα από τριάντα χρόνια. Σκέπτομαι ότι δεν πρέπει να αποτολμούμε ορισμένες αναγνώσεις πριν από τα 60. Υπάρχουν στρώματα ωριμότητας που εμφανίζονται μόνο με γυαλιά πρεσβυωπίας. Κάποιος έχει καταγράψει την εμπειρία τού «ωριμότερου» διαβάσματος, ομολογώντας πως ενώ, νέο, τον είχαν κερδίσει τα συναισθήματα της μοιχαλίδας, ώριμος ταυτίστηκε με τη μοίρα του συζύγου (Αλεξέι Καρένιν).
Ποιος ήρωας της λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Για λόγους συμφέροντος, νεαρός ήρωας σε «Μυθιστόρημα ενηλικίωσης», στον οποίο πάντα επιφυλάσσεται η συγγραφική συμπάθεια και η αναγνωστική μέθεξη. Ο αναγνώστης, όπου κι αν περιπλανήθηκε, επιστρέφει –σαν κάποια είδη της ενάλιας ζωής– στην αρχή του. Δεν θα έλεγα όχι και σε ρόλο παλιού Αναγνωστικού: στον αρραγή κόσμο του, τη θαλπωρή, το ενδεικτικό με άριστα.
Με ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Τζουζέπε ντι Λαμπεντούζα (1896-1957), συγγραφέα του κορυφαίου «Γατόπαρδου» (1957). Το 1860 ενοποιείται η Ιταλία. Ο Σικελός ευγενής Δον Φαμπρίτσιο –σνομπ, σοφός, λεπτεπίλεπτος–, αποδέχεται στωικά τον θάνατο του κόσμου του, την απομάκρυνση της τάξης του απ’ την Ιστορία.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο με το οποίο θυμώσατε;
Δεν έχω θυμώσει με βιβλία. Μετά τη σύμβαση (το «έστω ότι») που υπογράφεται σιωπηρά στην πρώτη σελίδα, όλα κυκλοφορούν με νόμιμα έγγραφα. Μολονότι εκατοντάδες παραστάσεις έχουν διακοπεί από θεατές που προσπάθησαν να σταματήσουν τον δολοφόνο, ο κακός χαρακτήρας δουλεύει υπέρ του μύθου. Και βέβαια, όσο πιο βαθιά βουτάμε στην εγγραμματοσύνη, τόσο πιο εύκολα αποσυνδέουμε το κακό απ’ την ηθική του σημασία.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Το «Οστάνδη 1936», του Βόλκερ Βάιντερμαν. Ο Τσβάιχ και ο Γιόζεφ Ροτ περνούν το καλοκαίρι στην παραθαλάσσια βελγική πόλη με άλλους γερμανόφωνους συγγραφείς: Ατμοσφαιρική ελεγεία για τον επερχόμενο όλεθρο και τη μοίρα των δύο φίλων.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Εχω διατρέξει αποσπασματικά τη «Θεία Κωμωδία» (και, δυστυχώς, πολλά άλλα).
«Οι Κουρτίνες του Γκαριμπάλντι» είναι υβριδικό βιβλίο, και τι άλλο ακόμη;
Επανεκδόθηκε με αλλαγές: σαν κάθε κείμενο που σκοπεύει στον τόνο και όχι στη μυθοπλασία δεν τελειώνει ποτέ. Αποτελείται από ποιητικές σπουδές, χρονικά-νάνους, αφορισμούς. Τα σύμμεικτα πάντα ψάχνουν ενοποιό άξονα, που δεν μπορεί να είναι άλλος από το αναγνωρίσιμο βλέμμα. Πρόλαβε το επόμενο βιβλίο μου, επίσης μείξη ειδών, αλλά πολύ μεγαλύτερο.
Εχετε Fb, Twitter; Εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο;
Εχω Fb. Είναι καταστροφικά χρονοβόρο.