Κύριε διευθυντά
Μουσικά, η συναυλία «Ζει το ελληνικό τραγούδι» με τον Διονύση Σαββόπουλο και τους υπόλοιπους σημαντικούς συμμετέχοντες θα καταγραφεί στα καλλιτεχνικά δρώμενα της εποχής. Συγκέντρωσε περίπου 60.000 ανθρώπους σ’ ένα κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο, με τραγούδια και μελωδίες από διάφορες εποχές. Εξίσου και ως δράση τού «Ολοι μαζί μπορούμε», θα σημειωθεί ως μία από τις πιο πετυχημένες.
Κατηφορίζοντας την περασμένη Τετάρτη προς το Καλλιμάρμαρο, αναρωτιόμουν γιατί αποφάσισα να πάω στη συναυλία. Ηταν ευκαιρία να ακούσω πολλούς γνωστούς τραγουδιστές με ένα φθηνό εισιτήριο; Εάν ήθελα να δώσω κάποιο ποσό στο «Ολοι μαζί μπορούμε» θα μπορούσα να το κάνω και ηλεκτρονικά. Περνώντας μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο, θυμήθηκα ότι είχα να βρεθώ πεζή εκεί από τις 3 Ιουλίου του 2015. Εκείνο το απόγευμα, το «Οχι» έκανε συγκέντρωση στο Σύνταγμα και το «Ναι» στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ηταν δυσάρεστα. Δύο χρόνια μετά, η ιστορία αυτή μας κατατρέχει.
Σπουδαίες φωνές, ωραία μουσική, καλή οργάνωση. Ο Σαββόπουλος δεν μίλησε πολύ. Είπε βεβαίως κάποια πράγματα, αλλά ήξερε ότι εκεί ήταν «όλοι». Χειροκροτήσαμε, τραγουδήσαμε, αλλά δεν σηκωθήκαμε από τις εξέδρες, ούτε στο «με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά Εθνική Ελλάδος γεια σου» ούτε στο «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Το τι σκεφτόταν ο καθένας στο «ακορντεόν», ας το αφήσουμε. Ο Σαββόπουλος άλλαξε και κάποια λέξη. Σφιγμένοι λοιπόν ήμασταν εκεί «όλοι μαζί», αλλά «μπορούμε».
Κωνσταντινος Μ. Λιδωρικης