Η Κάτια Δημοπούλου είναι δημοσιογράφος. Εχει διατελέσει διευθύντρια των περιοδικών Diva, Status, Harper’s Bazaar, Marie Claire, 4essera. H «Βουτιά» είναι το πρώτο της βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «Αμερικανικά μαθήματα» του Ιταλο Καλβίνο, την «Πετρούπολη» του Αντρέι Μπέλι και τα «Τετράδια ονείρων» της Ζυράννας Ζατέλη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Καμία και κανένας. Ολοι οι ενδιαφέροντες είναι γεμάτοι οδύνη και ελαττώματα. Ηρωίδα κόμικ με υπερδυνάμεις, ναι.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Μισέλ Ουελμπέκ γιατί μοιάζει πολύ μοναχικός και κλειστός σαν στρείδι κι έχω μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα ήταν σε κάτι φυσιολογικό όπως είναι ένα δείπνο.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν μπορώ να θυμώσω με τα βιβλία. Μπορώ να τα βρίσκω ενδιαφέροντα ή όχι, συναρπαστικά ή καθόλου, αλλά αδυνατώ να θυμώσω. Τα βιβλία είναι ένα πεδίο δεδομένης αθωότητας και ελευθερίας τόσο για τους συγγραφείς όσο και για τους αναγνώστες, οπότε την παρέχω και σε αυτούς και σε εμένα.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Η «Λάιλα» της Μέριλιν Ρόμπινσον. Για τον μαγικό τρόπο της να μιλάει για τη μοναξιά, για τις πληγές που συσσωρεύονται πάνω στον άνθρωπο εξαιτίας της φτώχειας, της άγνοιας, της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης. Για τον τρόπο της να φτιάχνει κάτι τεράστιο με ταπεινά υλικά. Για την ικανότητά της να διαφωτίζει και να αμφισβητεί με πάθος την απλοϊκή κατανόηση του εαυτού μας και του κόσμου.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Είναι πολλά που δεν έχω διαβάσει και δεν ντρέπομαι, αλλά πρέπει επιτέλους να διαβάσω το «Πόλεμος και Ειρήνη».
Η «Βουτιά» είναι βουτιά στο κενό, στην επιθυμία, πού;
Βουτιά στα ενδότερα. Στην υπαρξιακή αγωνία, στα ερωτήματα περί ταυτότητας, βουτιά στη δύναμη των συγκυριών. Και συγχρόνως βουτιά στη θεραπευτική δύναμη της θάλασσας. Βουτιά, δηλαδή «αφήνομαι».
Καλοκαιρινό ανάγνωσμα αλλά με άφθονη περιπέτεια στα νησιά του Αιγαίου το βιβλίο σας;
Διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια 31 ημερών του καλοκαιριού. Υποθέτω πως, αν δεν λιώσει, θα διαβάζεται και τον χειμώνα. Είναι μια περιπέτεια αναζήτησης. Αναζήτηση ενός νέου νοήματος της ύπαρξης, αναζήτηση της μνήμης αλλά και αναζήτηση κάποιου που έχει εξαφανιστεί. Αυτή η εσωτερική περιπέτεια γίνεται και εξωτερική όταν συναντιέται με τα διλήμματα που θέτει η οικολογική κρίση.
Εχετε FB, Twitter κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Συμμετέχω σε κάποια και, παρότι δεν είμαι πολύ δραστήρια σε αυτά, με ενδιαφέρουν και μου αρέσουν. Οπως συμβαίνει με τα πάντα, έχει να κάνει με το πώς τα χρησιμοποιείς. Πολύ συχνά με οδηγούν σε καινούργια πράγματα και πληροφορίες που θα έχανα αν δεν ήταν οι αναρτήσεις φίλων για νέα η παλιά βιβλία, μουσικές και ειδήσεις.