Ένας άνδρας στη Γαλλία έχει ανακτήσει κάποιο βαθμό συνείδησης, αφού παρέμεινε σε εξακολουθητική φυτική κατάσταση – η οποία ακολουθεί σε κάποιες περιπτώσεις το κώμα – για 15 χρόνια, μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Ο σοβαρά τραυματισμένος άνδρας ηλικίας 35 ετών, δέχτηκε μία πειραματική θεραπεία κατά την οποία οι γιατροί εμφύτευσαν ένα νευρικό διεγέρτη στον θώρακά του.
Εντός ενός μήνα από την έναρξη της θεραπείας και την εμφύτευση του νευρικού διεγέρτη, ο ασθενής μπορούσε να ανταποκριθεί σε απλές οδηγίες, να γυρίσει το κεφάλι του και να ακολουθήσει ένα αντικείμενο με τα μάτια του.
Η εγκεφαλική δραστηριότητα του ασθενούς πριν (πάνω) και μετά (κάτω) τη θεραπεία διέγερσης.
Οι ειδικοί δηλώνουν ότι τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, αλλά η διαδικασία πρέπει να επαληθευθεί και σε άλλους ασθενείς για να θεωρηθεί έγκυρη, καθώς η διέγερση του πνευμονογαστρικού νεύρου (Vagal nerve stimulation-VNS) ενδέχεται να μην είναι το ίδιο αποτελεσματική σε ασθενείς με άλλες μορφές εγκεφαλικής βλάβης.
Η Angela Sirigu από το Ινστιτούτο Γνωστικών Επιστημών Marc Jeannerod, στη Λυών, δήλωσε, ωστόσο, ότι επέλεξε έναν πραγματικά «δύσκολο» ασθενή για να δοκιμάσει τη θεραπεία αυτή.
Πνευμονογαστρικό νεύρο
Το πνευμονογαστρικό νεύρο θεωρείται η «κεντρική λεωφόρος» του νευρικού συστήματος, καθώς ενώνει τον εγκέφαλο με τα περισσότερα μέρη του σώματος και συμβάλλει στον έλεγχο τόσο των αυτόματων όσο και των ασυνείδητων λειτουργιών.
Μετά από έναν μήνα διέγερσης του πνευμονογαστρικού νεύρου, η μητέρα του ασθενούς ανέφερε ότι ο ίδιος είχε βελτιώσει την ικανότητά του να μένει ξύπνιος, ενώ του διάβαζαν βιβλίο, γεγονός το οποίο επιβεβαίωσαν και τα εγκεφαλογραφήματά του.
Ο ασθενής επίσης φαίνεται πως άρχισε να ανταποκρίνεται και στις «απειλές». Για παράδειγμα, όταν ο γιατρός πλησίαζε απότομα τον ασθενή, τότε ο δεύτερος αντιδρούσε με έκπληξη, ανοίγοντας τα μάτια του.
Η κυρία Sirigu είπε ότι: «Εξακολουθεί να υπάρχει η δυνατότητα πλαστικότητας και ανάταξης του εγκεφάλου, ακόμα και όταν φαίνεται πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Μετά από αυτά τα αποτελέσματα, πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά το γεγονός διεξαγωγής δοκιμών σε μεγαλύτερο αριθμό ασθενών».
«Αυτή η θεραπεία, ίσως είναι σημαντική για ασθενείς με ελάχιστη εγκεφαλική δραστηριότητα, καθώς μπορεί δυνητικά να παρέχει περισσότερες πιθανότητες επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, όμως δεν μπορούμε να εξάγουμε αποτελέσματα από έναν μόνο ασθενή», πρόσθεσε η ίδια.