Συνθήκες εξόδου στις αγορές διαβλέπει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο οικονομικών εξελίξεων, διαπιστώνει ωστόσο «προκλήσεις» στην εκτέλεση του προϋπολογισμού προερχόμενες κυρίως από την αύξηση της φορολογικής πίεσης και τις αυξήσεις των αμοιβών στο προσωπικό του Δημοσίου.
Αναφορικά με το πλεόνασμα, ο ΣΕΒ το κρίνει επιβοηθητικό στην πορεία εξόδου της χώρας από τα μνημόνια αλλά αναφέρει ότι το κοινωνικό μέρισμα έχει δοθεί «στην πλάτη της ιδιωτικής οικονομίας».
Τέλος ο ΣΕΒ ζητεί την εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων λειτουργίας και διαχείρισης στον ΕΟΠΠΥ και τα δημόσια νοσοκομεία προκειμένου να συμπιεσθούν περαιτέρω τα ελλείμματα, κυρίως στα νοσοκομεία, τα οποία θα μπορούσαν να αυξήσουν τα ίδια έσοδα τους προσφέροντας καλύτερες υπηρεσίες και χρεώνοντας κάποιες υπηρεσίες υγείας στους ασθενείς που προσφεύγουν σήμερα στα ιδιωτικά νοσοκομεία».
Ειδικότερα στην ανακοίνωση του ΣΕΒ αναφέρεται:
«Ο προϋπολογισμός του 2018 προβλέπει ένα πρωτογενές πλεόνασμα 3,8% του ΑΕΠ, έναντι μνημονιακού στόχου 3,5% του ΑΕΠ. Η επιδίωξη μεγαλύτερου πλεονάσματος είναι συμβατή με τις αβεβαιότητες που υπάρχουν όσον αφορά στην επίτευξη των σχετικά φιλόδοξων στόχων, αφενός του προϋπολογισμού τόσο στα έσοδα όσο και στις δαπάνες και αφετέρου του προβλεπόμενου ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας (2,5%). Οι προκλήσεις στην εκτέλεση του προϋπολογισμού το 2018 προέρχονται κυρίως από την κόπωση που έχει προκαλέσει η συνεχής αύξηση της φορολογικής πίεσης στο διαθέσιμο εισόδημα και από την αυξητική τάση των αμοιβών προσωπικού στο δημόσιο που προβλέπεται να χρηματοδοτηθούν από περαιτέρω (αν και αβέβαιη) συμπίεση των λειτουργικών δαπανών του δημοσίου, καθώς και καθήλωση των κονδυλίων του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων. Επιπλέον, καθώς η χώρα προετοιμάζεται για την έξοδο στις αγορές, η επίτευξη μεγαλύτερου πρωτογενούς πλεονάσματος συμβάλλει στη δημιουργία ενός αποθέματος ασφαλείας, ικανού να ενισχύσει την εμπιστοσύνη των αγορών στη δυνατότητα του ελληνικού δημοσίου να καλύπτει απρόσκοπτα τις χρηματοδοτικές του ανάγκες χωρίς τη στήριξη των Ευρωπαίων.
Η διανομή, βεβαίως, «κοινωνικού μερίσματος», στην πλάτη της ιδιωτικής οικονομίας και χωρίς πρόβλεψη για κάποια φορολογική ελάφρυνση της μισθωτής εργασίας ή των επιχειρήσεων, τείνει να αντιστρατεύεται την επιδιωκόμενη και αναγκαία δυναμική ανάπτυξη. Η «αναδιανομή» προς τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις έχει νόημα όταν παράγεται νέος πλούτος και όχι μέσω της υπερφορολόγησης. Στο πλαίσιο αυτό, η αμήχανη συναίνεση των Θεσμών στη διανομή «κοινωνικού μερίσματος» χωρίς κάποια αντισταθμιστικά μέτρα υπέρ της πραγματικής οικονομίας προκαλεί ερωτηματικά για ακόμη μία φορά, ως προς την καταλληλότητα του εφαρμοζόμενου μείγματος οικονομικής πολιτικής, που ασκείται σε βάρος της βιωσιμότητας, της απασχόλησης, των ιδιωτικών επενδύσεων και των ελληνικών επιχειρήσεων».