Τελευταίες παραστάσεις για τις «Τρεις ψηλές γυναίκες»

Τελευταίες παραστάσεις για τις «Τρεις ψηλές γυναίκες»

1' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Για τρεις τελευταίες εβδομάδες συνεχίζεται η περυσινή επιτυχία «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Εντουαρντ Αλμπι στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, με την Μπέτυ Αρβανίτη, τη Μαρία Κεχαγιόγλου και τη Νεφέλη Κουρή, σε σκηνοθεσία Αρη Τρουπάκη.

Στις «Τρεις ψηλές γυναίκες» ο Αλμπι περνάει από το θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων, όπως ο ίδιος το ανέπτυσσε σε προηγούμενα έργα του («Ευαίσθητη ισορροπία», «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ»), στην αντιμετώπιση ενός πολύ σημαντικού προβλήματος της εποχής μας: την αυτογνωσία. Πρόκειται για ένα έργο με πολύ χιούμορ, μα που ταυτόχρονα είναι σκληρό και γεμάτο αλήθειες.

Πρωτοπαίχθηκε στην Ελλάδα το 1995 από τον θίασο Ελένης Χατζηαργύρη, Ζωής Λάσκαρη και Κατερίνας Μαραγκού σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά.

Στην ίδια με εκείνη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, ο Αρης Τρουπάκης σκηνοθετεί και εξερευνά τον Αλμπι και τα ζητήματα που θέτει μέσα από μια σύγχρονη ματιά.

Ο σκηνοθέτης σημειώνει για το έργο και την παράσταση:

«Οι “Τρεις ψηλές γυναίκες” αφορούν τη συνάντηση μιας 91χρονης με δύο άλλες, που η καθεμιάενσαρκώνει μια νεότερη ηλικία της, εκείνη των 52 και εκείνη των 26 χρόνων.

Παρά τα όσα θα περίμενε κανείς, δεν υπάρχει καμιά ατμόσφαιρα απολογισμού, αναπόλησης ή νοσταλγίας. Η ηλικιωμένη έρχεται αντιμέτωπη με τα αναπάντητα ερωτήματα της ζωής της, παλεύοντας λυσσαλέα μέχρι τέλους να δώσει νόημα σε κάθε παράλογη ή φριχτή της πράξη, να φέρει πίσω σχεδόν με κυριολεκτικούς όρους, όσα της γλίστρησαν μέσα από τα χέρια και επιμένοντας να αποκρύπτει άλλα που θα μείνουν για πάντα άγνωστα. Η 26χρονη κοπέλα που υπήρξε κάποτε, η 52χρονη στην οποία βλέπει τον δικό της μεσήλικα εαυτό και το αμείλικτο τωρινό της είδωλο, παλεύουν για εκείνο που υπήρξε ο πρωταρχικός της σκοπός καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, για την επικράτηση. Ολη τούτη η τεθλασμένη πορεία των 91 χρόνων είναι εμποτισμένη με το μαύρο, αιρετικό χιούμορ του Αλμπι που σε κάποιες στιγμές πετυχαίνει εκείνο που κάνει ο χρόνος στις δικές μας ζωές.

Να μοιάζουν οι μεγαλύτερες θύελλες που μας σάρωσαν, κοιτώντας τες από μακριά, με το δροσερό αεράκι που μας έδωσε ανάσα και κουράγιο να συνεχίσουμε τη δίχως νόημα αναζήτηση του δικού μας νοήματος…».

​​Mετάφραση: Eρρίκος Μπελιές

Σκηνοθεσία: Αρης Τρουπάκης

Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας

Α΄ σκηνή – «Μπέττυ Αρβανίτη», Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη,

τηλ. 210-88.38.727

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή