Το λειτούργημα του αθλητικού εφημερίου επιτελείται με ένα φλιτζάνι καφέ στα ήσυχα, στη γαλήνη που προσφέρει η αίθουσα του φυσιοθεραπευτή, ή μέσω μιας σύντομης συνομιλίας στην άκρη του γηπέδου μετά την προπόνηση. Μπορεί να μην πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα γρήγορο μήνυμα στο κινητό ή στο email, με την ερώτηση αν είναι όλα καλά.
Υποτίθεται ότι αφορά σε μία μόνο ημέρα την εβδομάδα, αλλά στην πραγματικότητα σημαίνει ότι πρέπει νυχθημερόν να είσαι σε επαγρύπνηση, ακόμη και χρόνια μετά την επιτυχημένη ολοκλήρωση του καθήκοντος. Είναι εξ ολοκλήρου εθελοντικό λειτούργημα, χωρίς την παραμικρή πληρωμή. Μπορεί να είναι ψυχοπλακωτικό και ενοχλητικό το να αντιμετωπίζεις εξαρτήσεις και πόνο, φόβο και θάνατο. Μπορεί όμως να είναι και χαρούμενο, βοηθώντας σε γεννήσεις και γάμους, θεραπεύοντας τραύματα και κτίζοντας σχέσεις.
Τις περισσότερες φορές, πάντως, αρκεί να είσαι απλώς εκεί, ως ένας ώμος για να κλάψει κανείς πάνω του, ένα ευήκοον ους να ακούσει κάποιον, και ο μόνος άνθρωπος στο αδίστακτο, αδυσώπητο περιβάλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Αγγλία, ο οποίος δεν νοιάζεται για το πόσο καλά παίζει κάποιος ή πόσα τέρματα έχει πετύχει: Είναι ο λόγος που πολλοί παίκτες και πολλές ομάδες επιζητούν τη διακριτική παρουσία ενός «ιερέα» στον σύλλογό τους.
Σύμφωνα με τη Sports Chaplaincy UK, τον φιλανθρωπικό οργανισμό που τοποθετεί εφημερίους σε συλλόγους, σχεδόν τα τρία τέταρτα των επαγγελματικών ομάδων στην Αγγλία έχουν κάποιον στη θέση αυτή, είτε κάποιον ιερέα είτε κοσμικό που αναλαμβάνει τον σχετικό ρόλο.
Μπορεί το παρελθόν τους και η πίστη τους να προέρχεται από μια ποικιλία χριστιανικών δογμάτων, όμως εργάζονται πιστοί στα ιδεώδη της Sports Chaplaincy που επιβάλλουν να είναι κανείς διαθέσιμος για ανθρώπους κάθε θρησκείας, αλλά και για άθεους.
Μεγάλο κομμάτι της εργασίας τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί θρησκευτικό. Το καθήκον τους δεν είναι να προσηλυτίζουν, αλλά απλώς να υποστηρίζουν και να βοηθούν τους παίκτες, το τεχνικό επιτελείο, ακόμη και τους οπαδούς μιας ομάδας στην αντιμετώπιση επαγγελματικών και προσωπικών προβλημάτων.
Από μακριά αυτά μοιάζουν με τη δουλειά ενός ψυχολόγου. «Η διαφορά είναι ότι ένας ψυχολόγος προσλαμβάνεται από έναν σύλλογο για να βελτιωθούν οι εμφανίσεις της ομάδας. Ο εφημέριος, αντιθέτως, είναι εθελοντής με καθήκον να υποστηρίζει τους παίκτες ως ανθρώπους», λέει ο Πίτερ Εϊμος, επί δύο δεκαετίες εφημέριος στην Μπάρνσλεϊ.
Δεν είναι κανένας λαμπερός ρόλος, αλλά μπορεί να αποβεί κρίσιμος, ιδιαιτέρως για νέους αθλητές με τεράστια πίεση εντός κι εκτός γηπέδου. «Αυτό που πάντα με εντυπωσίαζε είναι πόσο ευάλωτοι μπορεί να είναι οι παίκτες», λέει ο Αντι Μπάροουμαν, εφημέριος στη Σαουθάμπτον. «Είναι ευάλωτοι διότι όλο τους τον καιρό υποκρίνονται πως δεν είναι. Τους λέω ότι όταν με συναντούν δεν χρειάζεται να προσποιούνται άλλο».