Γιάννης Αντετοκούμπο: Ο μονόκερος της Ελλάδας
Έχει καθιερωθεί στον αμερικανικό Τύπο ένας όρος που περιγράφει τους μπασκετμπολίστες της νέας γενιάς που το πληθωρικό τους ταλέντο υπερβαίνει τα ισχύοντα δεδομένα· είναι οι μονόκεροι. Σπάνιοι και ιδιαίτεροι. Όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Πέρυσι βρέθηκε στην πρώτη εικοσάδα και στις πέντε βασικές στατιστικές κατηγορίες (πόντοι, ριμπάουντ, ασίστ, κλεψίματα, κοψίματα), γεγονός ιστορικά πρωτοφανές. «Το μέλλον του ΝΒΑ έφτασε τελικά με τη μορφή ενός 22χρονου από την Αθήνα», έγραψε το Atlantic. Όλα τα μεγάλα περιοδικά και οι εφημερίδες τον λατρεύουν: συνέντευξη στο Time, προφίλ στο New Yorker και στους New York Times, εξώφυλλο στο Sports Illustrated. Όλοι τον λατρεύουν. Στην προ ημερών επίσκεψη των Μπακς στη Βοστώνη διοργανώθηκε για χάρη του «greek night», με τσολιάδες να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς στο ημίχρονο. Ο Γιάννης βέβαια δεν είναι σπάνιος και ιδιαίτερος μόνο για το μπάσκετ. Είναι για όλη την Ελλάδα. Με το παράδειγμά του, με την παραμυθένια του πορεία, με την επιτυχία του, με την προσφορά του. Από πέρυσι ένωσε τις δυνάμεις του με την Aegean Airlines για την τουριστική καμπάνια «Greece by Greeks» (βλέπε φωτογραφία), ενώ πλέον συνεργάζεται και με τον ΕΟΤ για την αύξηση των Αμερικανών επισκεπτών στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι ένας τραυματισμός δεν τον άφησε να αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ, προκαλώντας μια μικρή αλλά αρκετά άβολη παρεξήγηση ανάμεσα στην ελληνική ομοσπονδία και τους Μπακς, αλλά και ένα μίνι ντιμπέιτ μεταξύ των φιλάθλων για το κατά πόσο και ο ίδιος δεν χειρίστηκε καλά την υπόθεση. Η ουσία είναι ότι ο Αντετοκούνμπο έπρεπε να προφυλάξει το γόνατό του και προφανέστατα έπραξε ορθά. Και το γεγονός ότι έμεινε υγιής και ξεκίνησε ξεκούραστος τη σεζόν τού επιτρέπει τώρα να βλέπει το όνομά του να πέφτει στο τραπέζι των συζητήσεων ακόμα και για το βραβείο του MVP. Οι εμφανίσεις του σε αυτό το πρώτο δίμηνο του πρωταθλήματος είναι εξωπραγματικές, με τον Γιάννη να σκοράρει σχεδόν 30 πόντους ανά αγώνα (29,7 για την ακρίβεια, δεύτερος σε ολόκληρο το ΝΒΑ), επηρεάζοντας το παιχνίδι των Μπακς με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους. Είναι δεδομένο ότι σε λίγο καιρό θα φορέσει για δεύτερη συνεχή χρονιά φανέλα βασικού στο All Star Game. Ο Αντετοκούνμπο έχει εκατοντάδες λόγους να θυμάται το 2017. Εκατοντάδες λόγους να χαμογελά και να είναι περήφανος, αλλά και έναν που τα επισκιάζει όλα: «Για τον πατέρα μου», ήταν το συγκινητικό του σχόλιο έπειτα από μια μεγάλη νίκη, για τον πατέρα του που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή μέσα στο φθινόπωρο. ― ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ
© REUTERS/Costas Baltas
Οι ήρωες της διπλανής πόρτας
Η Άννα, ο Νίκος, η Ελένη, ο Αργύρης, ο Κώστας, ο Τάσος, η Δέσποινα. Όλοι τους έχουν επώνυμο, πρόσωπο, διεύθυνση, οικογένειες. Κάποιοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους, έχουν όμως κάτι που τους ενώνει: τη διάθεση προσφοράς, την αυτοθυσία, την έγνοια για τον συνάνθρωπο. Γι’ αυτό και ήταν εκεί, στην κόλαση της φωτιάς τις ημέρες του Δεκαπενταύγουστου στην Ανατολική Αττική, στις κηλιδωμένες από το πετρέλαιο ακτές του Σαρωνικού στα μέσα του Σεπτέμβρη, στα φονικά λασπόνερα της Μάνδρας τον Νοέμβριο. Δεκάδες εθελοντές πυροσβέστες, με ή και χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό, κάτοικοι με μαυρισμένα πρόσωπα, κόκκινα μάτια, καψαλισμένα ρούχα, έσωσαν περιουσίες, ανθρώπους, ζώα του δάσους, αλλά και τον ίδιο τον «πνεύμονα» της Αττικής από την ολοκληρωτική καταστροφή. Δημότες των περιοχών που σημάδεψε το μαζούτ και εθελοντές περιβαλλοντικών οργανώσεων βουτήχτηκαν με απόγνωση και αποφασιστικότητα στα μαύρα νερά, για να απομακρύνουν με τα ίδια τους τα χέρια το στίγμα της μόλυνσης από τις κάποτε όμορφες ακτές. Στη Δυτική Αττική, αγουροξυπνημένοι άντρες, αφού ασφάλισαν την οικογένειά τους, φρόντισαν να σώσουν τους ηλικιωμένους γείτονες που είχαν εγκλωβιστεί στο μπαλκόνι και σκαρφάλωναν σε δέντρα για να σώσουν τα κατοικίδια που είχαν βρει καταφύγιο εκεί, ενώ σοκαρισμένοι οδηγοί βοηθούσαν ο ένας τον άλλο να γλιτώσουν από τα ορμητικά νερά, γυναίκες γίνονταν μάνες και αδερφές για όσους είχαν χάσει τους οικείους τους. Σε μια κοινωνία που μετράει την αξία του καθενός με βάση τα όσα μπορεί να καταφέρει μόνος και αποθεώνει τον ατομικισμό ως στάση ζωής, ο ανθρωπισμός πάντα θα λάμπει σαν τον χρυσό στη λάσπη. ― ΜΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
© ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ
Αμίρ Ιμέντια: Ενα αχρείαστο μάθημα
Είναι μόλις 11 ετών και έχει ήδη κουβαλήσει βαριές ταμπέλες: του ξεριζωμένου, του μετανάστη, του πρόσφυγα και του 6ου Δημοτικού Δάφνης. Ο μικρός Αμίρ, όπως θα μείνει στη μνήμη όλων μας, μετά την εκφοβιστική άνανδρη επίθεση στο σπίτι του στη Δάφνη, μετακόμισε με τη μητέρα και τα δύο αδέλφια του σε νέο σπίτι, σε άλλη περιοχή, και φοιτά πια σε νέο σχολείο. Παραμένει στην Αθήνα και περιμένει τη δρομολόγηση των διαδικασιών που θα επιτρέψουν στην οικογένειά του να μεταναστεύσει ξανά, στη Γερμανία, για να επανενωθεί με τον πατέρα του. Νεότερα από την προκαταρκτική εξέταση που διέταξε το υπουργείο Παιδείας δεν υπάρχουν, ίσως μάθουμε ίσως όχι γιατί ο μαθητής από το Αφγανιστάν παρήλασε με την ταμπέλα και όχι με τη σημαία του σχολείου του. Γιατί στοχοποιήθηκε από τραμπούκους και έγινε απρόθυμος πρωταγωνιστής της συζήτησης για τον ιλαροτραγικό ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας, για να καταλήξει στο Μέγαρο Μαξίμου να παραλαμβάνει την ολοδική του σημαία από τον πρωθυπουργό ως απόδειξη και ενθύμιο της πρόθεσης του ελληνικού κράτους να παρέχει σε όλα τα παιδιά παιδεία και ασφάλεια. Ο Αμίρ, πάντως, το μόνο που ήθελε ήταν μια ήρεμη καθημερινότητα με την οικογένεια και τους φίλους του και ένα μέλλον απαλλαγμένο από ταμπέλες. ― ΜΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
© REUTERS/Eric Gaillard
Γιώργος Λάνθιμος: Ο διεθνής Έλληνας
Ένας καλλιτέχνης θεωρείται μεγάλος, σημαντικός, σπουδαίος όταν καταφέρνει να προκαλεί αμφιλεγόμενα συναισθήματα και κριτικές; Κάθε φορά που κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες μια ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, αναζωπυρώνονται τα πάθη και βγαίνουν στη φόρα τα ξίφη των σινεφίλ. Αν εξαιρέσουμε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος άλλος Έλληνας κινηματογραφιστής που να γίνεται αντικείμενο έντονης συζήτησης, προκαλώντας άλλοτε σχόλια λατρείας και άλλοτε τον ονειδισμό (στις πρώτες του ταινίες, δε, οι Έλληνες κριτικοί δεν του χαρίζονταν). Πρέπει όμως να κάνει κάτι σωστό, για να σαρώνει τα βραβεία σε κορυφαία κινηματογραφικά γεγονότα του εξωτερικού. Να τα θυμηθούμε; Το 2009 ο «Κυνόδοντας» κάνει πρεμιέρα στις Κάννες και αποσπά το βραβείο στην κατηγορία «Ένα Κάποιο Βλέμμα», ενώ το 2011 βάζει υποψηφιότητα για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Οι διακρίσεις θα συνεχιστούν. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους οι «Άλπεις» κέρδισαν το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ενώ ο «Αστακός» τιμήθηκε το 2015 με το Βραβείο Κριτικών στις Κάννες. Το τελευταίο του ψυχολογικό θρίλερ-οικογενειακό δράμα, «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού», δεν πήγε πίσω. Με τους Κόλιν Φάρελ και Νικόλ Κίντμαν (μαζί του στη φωτογραφία) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, κέρδισε φέτος άλλο ένα βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών, εκείνο του Καλύτερου Σεναρίου. Όσο παράξενο και αν είναι το κινηματογραφικό σύμπαν του Λάνθιμου, με τους ψυχρούς ήρωες και τους μακρόσυρτους weird διαλόγους, έχει κερδίσει τον σεβασμό στη διεθνή κινηματογραφική αγορά, κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Οπότε, αν μη τι άλλο, θα ήταν καλύτερα να προσεγγίζουμε αυτόν, την ομάδα του και τν έργο του με σοβαρότερους όρους κριτικής ανάλυσης. ― ΣΕΛΑΝΑ ΒΡΟΝΤΗ
© Alain Jocard/The New York Times
Εμανουέλ Μακρόν: Τόλμη και γοητεία
Ο νεότερος ηγέτης της Γαλλίας μετά τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη έκλεισε τα 40 του χρόνια στις 21 Δεκεμβρίου. Ήταν μια γεμάτη χρονιά σε μια γεμάτη ζωή. Λίγους μήνες πριν, στις 7 Μαΐου, ο Εμανουέλ Μακρόν είχε νικήσει την αντίπαλό του, Μαρίν Λε Πεν του Εθνικού Μετώπου, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Η ιδιαίτερη διαδρομή του, μαζί με το κεντρώο, φιλελεύθερο κίνημά του En Marche (ένα πολιτικό «βρέφος» που είχε γεννηθεί μόλις το 2016), έκλεινε ουσιαστικά έναν κύκλο της νεότερης ιστορίας της χώρας. Την επομένη της μεγάλης νίκης του, ο υπερκινητικός Μακρόν, που κοιμάται ελάχιστα, ξεκίνησε να δουλεύει πάνω σε μια δύσκολη εσωτερική ατζέντα που πιστεύει ότι θα κινήσει την οικονομία: χαμηλότερες κρατικές δαπάνες στην υγεία και στα επιδόματα στέγασης, μεταξύ άλλων μέτρων, αλλά και μικρότερη εταιρική φορολογία – κινήσεις που του χάρισαν τον τίτλο του «πρόεδρου των πλουσίων». Την ίδια στιγμή, στον προβληματισμένο δυτικό κόσμο ο Μακρόν παρουσιάζει μια αρχηγική φυσιογνωμία, με δράση που αφορά στο περιβάλλον αλλά και στη Μέση Ανατολή. Η θέληση του Γάλλου προέδρου, που δεν έχει παιδιά, αλλά επτά θετά εγγόνια, αντικατοπτρίζεται στο βιογραφικό του: πτυχίο από την εθνική σχολή Δημόσιας Διοίκησης της Γαλλίας (ΕΝΑ), εμπειρία στο υπουργείο Οικονομικών, τραπεζικός επενδυτής στους Rothchild & Cie και υπουργός Οικονομικών. Παρόλο που για κάποιους είναι ένας αλαζόνας που χρησιμοποιεί κατά καιρούς απαξιωτική γλώσσα, για τους περισσότερους ο Μακρόν παραμένει ένας μαχητής. Όπως και στη σχέση του με την κατά 24 χρόνια μεγαλύτερή του Μπριζίτ Τρονιέ, πρώην καθηγήτριά του στο θέατρο και εδώ και 10 χρόνια σύζυγό του. ― ΕΛΙΣ ΚΙΣ
© KCNA/via REUTERS
Κιμ Γιονγκ Ουν: Τα παιδία παίζει
«Εξυπνοπούλι» ή «μικρός πυραυλάνθρωπος»; O Ντόναλντ Τραμπ χρειάστηκε ένα ταχύρρυθμο μάθημα για τη Βόρεια Κορέα και τον χαρωπό πυρηνικό δικτάτορά της, Κιμ Γιονγκ Ουν, μέσα στο 2017. Κατ’ αρχάς, ενημερώθηκε κάποια στιγμή ότι έχουν υπάρξει άλλοι δύο δικτάτορες της Βόρειας Κορέας τα τελευταία 25 χρόνια (η γνώση αυτή έμοιαζε να του διαφεύγει σε ορισμένα τιτιβίσματά του για το θέμα). Η φυσική ροπή του Αμερικανού προέδρου υπέρ των αυταρχικών ηγετών ανά τον κόσμο σκόνταψε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Οι αναφορές της Πιονγιάνγκ σε αυτόν ως «παλαβό γέρο» αφύπνισαν τα μιλιταριστικά του αντανακλαστικά. Έτσι, με τον Τραμπ να εκτοξεύει απειλές, τον υπουργό των Εξωτερικών του να τις μαζεύει και τον Κιμ να συνεχίζει αμέριμνος την οικοδόμηση του πυρηνικού του οπλοστασίου, κύλησε το 2017. Ας ελπίσουμε ότι το 2018 ο πόλεμος των ανακοινώσεων και των tweets δεν θα λάβει μια άλλη, πιο κατακλυσμική μορφή… ―ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ
© REUTERS/Albert Gea
Κάρλες Πουτζντεμόν: Ο κύριος «ανεξαρτησία»
Ο πρόεδρος της αυτόνομης κυβέρνησης της Καταλονίας έγινε φέτος ο άνθρωπος που στέρησε τον ύπνο στον Ισπανό πρωθυπουργό Ραχόι και έβαλε τους μισούς Καταλανούς, που δεν επιθυμούν την απόσχιση, να τσακωθούν με τους άλλους μισούς, που είδαν στο πρόσωπό του έναν ηγέτη αποφασισμένο να τους οδηγήσει στην ανεξαρτησία. Ο Κάρλες Πουτζντεμόν προκήρυξε το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου και εν συνεχεία κήρυξε την ανεξαρτησία της Καταλονίας, οδηγώντας τον Ραχόι στο να τον καθαιρέσει και να καταργήσει προσωρινά την αυτονομία της ισπανικής επαρχίας. Κυνηγημένος από την ισπανική Δικαιοσύνη για μια υπόθεση που δεν έχει νομική, παρά μόνο πολιτική λύση, ο Πουτζντεμόν και οι μισοί υπουργοί του διέφυγαν στο Βέλγιο. Από εκεί έλαβε μέρος στις καταλανικές εκλογές που προκήρυξε εσπευσμένα η Μαδρίτη. Η έλλειψη ευρωπαϊκής στήριξης, η φυγή επιχειρήσεων και οι δικαστικές διώξεις δεν άλλαξαν γνώμη στους Καταλανούς. Οι εκλογές ανέδειξαν πάλι πρώτο το αυτονομιστικό στρατόπεδο και μεταξύ των αυτονομιστών πρώτο το κόμμα του Πουτζντεμόν. Ο εφιάλτης του Μαριάνο Ραχόι συνεχίζεται. ―ΕΥΡΥΔΙΚΗ ΜΠΕΡΣΗ
© AP Photo/Alastair Grant
Πρίγκιπας Χάρι-Μέγκαν Μαρκλ: Το ζευγάρι της χρονιάς
Τα κουτιά με τα φαγώσιμα cake toppers για κεκάκια με πορτρέτα της Μέγκαν Μαρκλ είχαν σχεδόν εξαντληθεί στο βρετανικό Amazon πρόσφατα, ενώ t-shirt με το σλόγκαν «Meghan Keep Calm and Marry Harry» ήταν ακόμη διαθέσιμα στο eBay. Οι γάμοι μελών της βρετανικής βασιλικής οικογένειας αποτελούν αφορμή για προώθηση αναμνηστικών προϊόντων, όμως στην περίπτωση του πρίγκιπα Χάρι και της Μέγκαν Μαρκλ η είδηση προσφέρει κι άλλου είδους ευκαιρίες. Στη χώρα που ετοιμάζεται να αποχωρήσει από τη «σφιχτή αγκαλιά» της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2019, το μυστήριο που ενώνει επίσημα το ζευγάρι στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο κάστρο του Ουίνδσορ, στις 19 Μαΐου του 2018, αποτελεί κάποιου είδους «περισπασμό». Για τον 33χρονο Χάρι, πέμπτο στη σειρά διαδοχής στον βρετανικό θρόνο, και τη 36χρονη μιγάδα Αμερικανίδα ηθοποιό, το δημόσιο κεφάλαιο της κοινής τους ζωής ξεκίνησε τον Νοέμβριο, την ημέρα που φωτογραφίες τους στους κήπους του Παλατιού του Κένσινγκτον συνοδεύονταν από την είδηση των αρραβώνων τους. Ο συχνά «άτακτος» πρίγκιπας έμοιαζε απόλυτα ευτυχής δίπλα σε εκείνη που εξέπεμπε την άνεση ενός ανθρώπου που γνωρίζει το παιχνίδι της δημοσιότητας. Είχε προηγηθεί ένα «υπερατλαντικό» ειδύλλιο, μια πρόταση γάμου κατά τη διάρκεια μιας χαλαρής βραδιάς στο σπίτι και ένα δαχτυλίδι με διαμάντια – δύο από τα οποία ανήκαν στην Νταϊάνα. Η εικόνα του 12χρονου πρίγκιπα στη νεκρική πομπή της μητέρας του «ζει» ακόμη σε κάποιο μέρος της συλλογικής μνήμης, όμως ο Χάρι μεγάλωσε. Στο μεταξύ, η Μαρκλ αφήνει πίσω της μια ικανοποιητική καριέρα -με αποκορύφωμα τον ρόλο της στη σειρά «Suits»- αλλά και τον Μπόγκαρτ, το ημίαιμο λαμπραντόρ που έμεινε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ενώ ο δεύτερος σκύλος της, Γκάι, έχει ήδη τακτοποιηθεί στο Λονδίνο. Αποχαιρετά επίσης μια πιο «ειλικρινή» πλευρά του εαυτού της, όπως τον θαυμασμό της για τον Νόαμ Τσόμσκι και τους χαρακτηρισμούς της για τον Ντόναλντ Τραμπ ως «μισογύνη». Εκείνο που απασχολεί ήδη μερίδα του διεθνούς Τύπου είναι η επιλογή του νυφικού της. Μιλώντας σε έντυπο σε «ανύποπτο» χρόνο, η μέλλουσα δούκισσα είχε δηλώσει ότι αγαπούσε τη δουλειά σχεδιαστών όπως ο Έλληνας Χρήστος Κωσταρέλλος. Τα στοιχήματα στο διαδίκτυο έχουν ήδη ξεκινήσει. ― ΕΛΙΣ ΚΙΣ
© Kyle Johnson/The New York Times
Τζεφ Μπέζος: Μια (ακόμα) υπέροχη χρονιά
«Πριν από δέκα χρόνια εγκαινιάσαμε το πρώτο μας Kindle. Χαρούμενα γενέθλια @AmazonKindle» έγραψε φέτος τον Νοέμβριο στον λογαριασμό του στο Twitter ο Τζεφ Μπέζος, ιδρυτής της Amazon και σημερινός ιδιοκτήτης της Washington Post. Ο 53χρονος Αμερικανός επιχειρηματίας (το επώνυμό του μπορεί να ακούγεται ελληνικό, αλλά ο άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με τη χώρα μας), που επινόησε το πρώτο ηλεκτρονικό αναγνωστικό (e-reader), ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα πρόσωπα που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των media την περασμένη χρονιά. Από τη μία, επειδή εκθρόνισε τον Ιούλιο για δύο ημέρες τον Μπιλ Γκέιτς από την κορυφή της λίστας με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη με περιουσία 90,6 δισ. δολάρια (στην επικαιροποιημένη κατάταξη του περιοδικού Forbes φιγουράρει σήμερα στην τρίτη θέση). Και, από την άλλη, η μεγάλη συζήτηση που έγινε για το πού θα χτιστεί η νέα έδρα της Amazon – η πρώτη βρίσκεται στο Σιάτλ. Ο αυτοκράτορας του ηλεκτρονικού εμπορίου και πατέρας τεσσάρων παιδιών Τζεφ Μπέζος δέχτηκε προτάσεις από 238 πόλεις σε 54 πολιτείες της Αμερικής. Καθόλου παράξενο, αφού σκοπεύει να επενδύσει δισεκατομμύρια στην περιοχή που θα φιλοξενήσει τα νέα κεντρικά γραφεία της εταιρείας του και να προσφέρει 50.000 θέσεις εργασίας. Από το 2000 ο απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πρίνστον επενδύει στα διαστημικά ταξίδια και, παρότι δεν έχει τη φήμη του καλύτερου εργοδότη, κάνει αρκετά φιλανθρωπικά έργα, με τελευταία πράξη του την αποστολή αεροπλάνου γεμάτου προμήθειες για τους πληγέντες του τυφώνα «Μαρία», στο Πουέρτο Ρίκο. ― ΣΕΛΑΝΑ ΒΡΟΝΤΗ
© AP Photo/Petros Giannakouris
Αλεξάντερ Βίνικ: O Mr Bitcoin με χειροπέδες
Είναι 25 Ιουλίου, το ελληνικό καλοκαίρι στις καλύτερές του στιγμές. Ο Ρώσος Αλεξάντερ Βίνικ χαλαρώνει σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο στην Ουρανούπολη της Χαλκιδικής, συντροφιά με τη σύζυγό του και τα δύο παιδιά του. Έχει ανοιχτά λάπτοπ και κινητά στο πρόγραμμα διαχείρισης του διαδικτυακού ανταλλακτηρίου BTC-e. Μια γυναίκα ακούγεται να ζητά βοήθεια από τη θάλασσα, πνίγεται. Μέσα στην αναστάτωση που ακολουθεί, Αμερικανοί ειδικοί πράκτορες τον συλλαμβάνουν πριν προλάβει να «κλειδώσει» τις ηλεκτρονικές του συσκευές και αποκτούν πρόσβαση στα δεδομένα της πλατφόρμας του Βίνικ. Ο 38χρονος Mr Bitcoin συνελήφθη στην Ελλάδα έπειτα από αίτημα των αμερικανικών αρχών, κατηγορούμενος για «ξέπλυμα» 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων από εγκληματικές δραστηριότητες μέσω ανταλλαγών με ψηφιακά νομίσματα bitcoins. Ως «πελάτες» του φέρονται κυβερνοεκβιαστές, χάκερ, έμποροι ναρκωτικών και διεφθαρμένοι ομοσπονδιακοί πράκτορες των ΗΠΑ. Τη σύλληψη ακολούθησε αίτημα των Αμερικανών για έκδοσή του, το οποίο έγινε δεκτό από το Συμβούλιο Εφετών Θεσσαλονίκης. Αντίστοιχο αίτημα των ρωσικών αρχών για να δικαστεί για απάτη ύψους 10.000 ευρώ έγινε επίσης δεκτό από το δικαστήριο μία εβδομάδα αργότερα, καθυστερώντας ουσιαστικά την έκδοσή του στις ΗΠΑ, όπως ήταν άλλωστε και ο στόχος. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι επιθυμεί να δικαστεί στην πατρίδα του. Πριν από ένα δεκαήμερο, το ποινικό τμήμα του Αρείου Πάγου έδωσε την έγκριση για να εκδοθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ τον τελευταίο λόγο θα έχει ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής, καθώς απαιτείται η υπογραφή του για την ολοκλήρωση της διαδικασίας. ― ΜΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
©Kevin Mazur/One Love Manchester/Getty Images for One Love Manchester/Ideal Image
Αριάνα Γκράντε: Πληγωμένο είδωλο
Πριν από τις 22 Μαΐου 2017 η Αριάνα Γκράντε ήταν άλλο ένα ποπ είδωλο, καλογυαλισμένο και δημοφιλές. Ξεκίνησε την καριέρα της από την παιδική τηλεόραση και έφτασε να γίνει η σούπερ σταρ της εποχής του Spotify, με εκατομμύρια φαν, κυρίως νεαρά κορίτσια και αγόρια. Μια βόμβα του ISIS που εξερράγη στη λήξη της συναυλίας της στο Μάντσεστερ και άφησε πίσω 22 νεκρούς, μεταξύ των οποίων και παιδιά, τη μετέτρεψε σε κάτι άλλο. Από ποπ ίνδαλμα συνώνυμο ελαφράδας και ανεμελιάς έγινε ένα σύμβολο ελευθερίας για μια γενιά που ευαισθητοποιήθηκε βίαια εν μια νυκτί. Καταρρακωμένη από το συμβάν, παρουσιάστηκε ευάλωτη στα μίντια –σόσιαλ και μη–, ακύρωσε την περιοδεία της και επέστρεψε δύο εβδομάδες αργότερα στην πόλη για να επισκεφτεί τραυματίες και οικογένειες θυμάτων, ζητώντας επανειλημμένα συγγνώμη σαν να έφταιγε η ίδια για την τραγωδία, και να διοργανώσει, μαζί με διάσημους φίλους της, όπως οι Take That, η Miley Cyrus και ο Justin Bieber, φιλανθρωπική συναυλία η οποία τελικά συγκέντρωσε 17 εκατομμύρια λίρες. Έτσι, δεν κέρδισε μόνο τον τίτλο του επίτιμου πολίτη του Μάντσεστερ, που της απένειμε το συμβούλιο της πόλης, αλλά κυρίως τον σεβασμό ακόμα και εκείνων που δεν την έπαιρναν ποτέ στα σοβαρά. ―ΜANINΑ NTANΟΥ
© MICKE Sebastien / Paris Match Getty Images / Ideal Image
Μάργκαρετ Άτγουντ: Ο μύθος της ισότητας
Είναι κάπως παράδοξο το ότι μια συγγραφέας συμπεριλαμβάνεται στα πρόσωπα της χρονιάς σε μια χρονιά που δεν έγραψε τίποτα. Η φετινή έκρηξη της δημοφιλίας της έτσι κι αλλιώς δημοφιλέστατης Μάργκαρετ Άτγουντ οφείλεται στο γεγονός ότι δύο από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές της σεζόν βασίστηκαν σε δικά της παλιότερα μυθιστορήματα, τα «Handmaid’s Tale» και «Alias Grace». Το πρώτο αποδόθηκε στα ελληνικά ως «Η ιστορία της πορφυρής δούλης» από τις εκδόσεις της Εστίας, αλλά είναι εξαντλημένο, ενώ το δεύτερο, «Το άλλο πρόσωπο της Γκρέις», κυκλοφορεί από την Ωκεανίδα. Αμφότερα σχολιάζουν την ασφυξία της γυναίκας σε ένα πατριαρχικό κοινωνικό μοντέλο – ειδικά το δυστοπικό «Handmaid’s Tale» αποτελεί μια προειδοποίηση για τους κινδύνους της συντηρητικής σκέψης, του φανατισμού, των προκαταλήψεων. Η 77χρονη συγγραφέας έγραψε το βιβλίο πριν από 32 χρόνια, αλλά θα μπορούσε να το έχει γράψει χθες. Το «Make Margaret Atwood Fiction Again» (κατά το προεκλογικό σλόγκαν του Τραμπ «Make America Great Again»), που σημαίνει ότι οι ιδέες της Άτγουντ πρέπει να παραμείνουν στη μυθοπλασία, έγινε σύνθημα σε πορείες διαμαρτυρίας και τυπώθηκε σε μπλουζάκια πριν ακόμα προβληθούν οι σειρές, οι οποίες δεν συνέπεσαν μόνο με την πρώτη χρονιά διακυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ και τη «νομιμοποίηση» μιας απροκάλυπτα σεξιστικής ρητορικής, αλλά και με τα σκάνδαλα των παρενοχλήσεων που συγκλόνισαν τον χώρο του θεάματος. Και έτσι κάπως η μεγάλη Καναδή συγγραφέας βρέθηκε στο προσκήνιο αυτής της ταραγμένης χρονιάς για να μας προβληματίσει σχετικά με το τι είδους ισότητα υπάρχει στη θεωρητικά προοδευτική κοινωνία του 2017. ― ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ
© Andrew Testa/The New York Times
Καζούο Ισιγκούρο: Το Νόμπελ και η άβυσσος
Η καλύτερη απόφαση που πήρε ποτέ στη ζωή του ο Καζούο Ισιγκούρο ήταν εκείνη το καλοκαίρι του 1987, όταν συμφώνησε με τη σύζυγό του Λόρνα ότι χρειάζεται ένα μικρό διάστημα να απομονωθεί και να συγκεντρωθεί στο γράψιμο. Ο 32χρονος τότε συγγραφέας (ήδη δύο μυθιστορημάτων) κλείστηκε στο διαμέρισμά του στο νότιο Λονδίνο και για τέσσερις εβδομάδες δεν μίλησε στο τηλέφωνο, δεν βγήκε έξω, δεν δέχτηκε επισκέψεις. Όταν οι τέσσερις εβδομάδες τελείωσαν, είχε έτοιμο ένα χειρόγραφο που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως τα «Απομεινάρια μιας μέρας». Το βιβλίο κυκλοφόρησε τελικά το 1989 (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός), κέρδισε το Booker, ο Ισιγκούρο έγινε διάσημος διεθνώς και άρχισε να συγκαταλέγεται στους σημαντικούς συγγραφείς της εποχής μας. Από το «σημαντικός» μέχρι το βραβείο Νόμπελ υπάρχει βέβαια μια άβυσσος, όμοια με αυτήν που, κατά τη Σουηδική Ακαδημία, αποκάλυψε ο συγγραφέας μέσα από το έργο του, «την άβυσσο κάτω από την απατηλή μας αίσθηση της σύνδεσης με τον κόσμο». Σε κάθε περίπτωση, το πόσο άξιος είναι ο εκάστοτε νικητής του βραβείου, από ένα σημείο και μετά, είναι μια συζήτηση χωρίς σωστές απαντήσεις. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι ότι ο φετινός νομπελίστας της λογοτεχνίας είναι, αν μη τι άλλο, ένας σημαντικός συγγραφέας, σε αντίθεση, αν θέλετε, με τον περσινό που ήταν ένας σημαντικός μουσικός. Ο Ισιγκούρο καθόταν στην κουζίνα του και έγραφε ένα mail, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και του ανακοινώθηκε ότι κέρδισε το Νόμπελ, ως είθισται ένα περίπου δίωρο πριν μάθουμε τον νικητή όλοι οι υπόλοιποι. Η πρώτη του αντίδραση; Ότι πρόκειται για φάρσα. ―ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ
© TT News Agency/Fredrik Sandberg via REUTERS
Κιπ Θορν: Χορεύοντας με τον χρόνο
Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ο διάσημος Καρλ Σέιγκαν ζητούσε τη συμβουλή του Κιπ Θορν, ο τελευταίος ήταν μεγάλο όνομα μόνο στον διεθνή, αλλά στενό, κύκλο των αστροφυσικών. Τότε ο Σέιγκαν έγραφε το μυθιστόρημα «Επαφή» –που αργότερα έγινε ταινία με την Τζόντι Φόστερ–και αναρωτιόταν αν η ηρωίδα του μπορούσε να ταξιδέψει έως το αστρικό σύστημα του Σείριου μέσω μιας μαύρης τρύπας. «Όχι», του είπε ο Θορν. «Αυτό που χρειάζεσαι είναι μια σκουληκότρυπα που να ενώνει δύο μακρινά σημεία στον χωροχρόνο». Όπερ και εγένετο. Πολλά χρόνια μετά, το όνομα του Θορν έγινε διάσημο μέσα από την ταινία «Interstellar» (2014): ένα δικό του πρότζεκτ επιστημονικής φαντασίας που μετέφερε στο σινεμά ο Κρίστοφερ Νόλαν. Το 2017 ήρθε και το Νομπέλ Φυσικής: ο Θορν υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας Ligo, η οποία εντόπισε πειραματικά αυτό που είχε θεωρητικά προβλέψει ο Αϊνστάιν εκατό χρόνια πριν: τα βαρυτικά κύματα στον χωροχρόνο. Θυμάμαι ακόμα τη φωνή του Θορν όταν τον πέτυχα στο τηλέφωνο, την εποχή που παιζόταν στους κινηματογράφους το «Interstellar». «Νομίζω ότι είμαστε κοντά στον εντοπισμό των βαρυτικών κυμάτων», μου είχε πει. «Εάν αυτό συμβεί, θα ανοίξει ένα νέο, μεγάλο παράθυρο στην αστροφυσική». Όπερ και εγένετο. ―ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
© Jabin Botsford/The Washington Post via Getty Images/Ideal Image
Έμα Στόουν: Ένα αποφασισμένο κορίτσι
«Μια τέτοια στιγμή είναι αποτέλεσμα τύχης και ευκαιριών», είπε η ενθουσιασμένη Έμα Στόουν καθώς παραλάμβανε το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο «La La Land». Προφανώς ισχύει, όμως αυτό που ξέχασε να αναφέρει η 29χρονη σταρ είναι η αποφασιστικότητα. Αν για κάτι πρέπει να τη θαυμάσει κανείς, εκτός από το πολύπλευρο ταλέντο, τη φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό της, είναι γι’ αυτή την αποφασιστικότητα που την έφερε στο Χόλιγουντ στα 15. Τότε που έφτιαξε ένα powerpoint με τίτλο «Project Hollywood» και το παρουσίασε στους γονείς της προκειμένου να τους πείσει να αφήσει το σχολείο και να προσπαθήσει να γίνει ηθοποιός. Όπως και η Μία την οποία υποδύθηκε στο «La La Land», πέρασε χρόνια πηγαίνοντας από οντισιόν σε οντισιόν και καταφέρνοντας να μη χάσει ούτε το κέφι ούτε τον στόχο της. Και ανταμείφθηκε. Φέτος, εκτός από ένα Όσκαρ καθώς και τον τίτλο της πιο ακριβοπληρωμένης ηθοποιού (26 εκατ. δολάρια) που κέρδισε, υπήρξε και το πιο φωτεινό πρόσωπο της χρονιάς. ―ΜANINΑ NTANΟΥ
© Jake Michaels/The New York Times
Άλεξ Ρ. Χίμπερτ: Ηθοποιός κατά λάθος
Θέλει μια καριέρα σαν του Ντένζελ Ουάσινγκτον, θέλει να κάνει ταινίες δράσης σαν τον Άντριου Γκάρφιλντ, να παίξει στο «Walking Dead» και… να γιατρέψει τον καρκίνο. Ο Άλεξ Ρ. Χίμπερτ, το αγόρι που ερμήνευσε τον ρόλο του νεαρού Σιρόν στο βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας «Moonlight», δεν τσιγκουνεύεται τα όνειρα. Και γιατί να το κάνει; Είναι μόλις 12 ετών και από μαθητής της Α΄ Γυμνασίου στο Μαϊάμι βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στην ταινία της χρονιάς, να παρευρίσκεται στα Όσκαρ και να φωτογραφίζεται για τους New York Times. Η δασκάλα θεάτρου του του πρότεινε να δοκιμαστεί στην οντισιόν του «Moonlight» – εκείνη είχε ήδη αναλάβει τον ρόλο της σχολικής διευθύντριας. Ο ίδιος δεν είχε ιδέα περί τίνος επρόκειτο, «νόμιζα ότι ήταν κάποιο σχολικό θεατρικό». Tότε δεν είχε ακόμη φιλοδοξίες να γίνει ηθοποιός, oνειρευόταν είτε μια καριέρα στο αμερικανικό ποδόσφαιρο είτε ως επιστήμονας που θα γιάτρευε τον καρκίνο. Το μάθημα θεάτρου όμως τον είχε σώσει από την υπερκινητικότητα που τον έβαζε σε μπελάδες. Οπότε πήγε στην οντισιόν. Και επιλέχθηκε. Και τελικώς ερμήνευσε εντυπωσιακά τον Little, μεταφέροντας την αγωνία του νεαρού αγοριού που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον εχθρικό προς τη σεξουαλικότητά του, χωρίς να χρησιμοποιήσει σχεδόν καθόλου λόγια – μια εσωτερική ερμηνεία, που άφησε τον κόσμο άφωνο. Ο ίδιος πιστεύει ότι θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα. Και δεν ξεχνά τους στόχους του: «Δεν δουλεύω για τη δόξα, δουλεύω για τη μαμά μου. Θέλω να βοηθήσω αυτήν και άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Με τα λεφτά μου θα φτιάξω ένα εργαστήριο και θα βάλω τους καλύτερους επιστήμονες να βρουν το φάρμακο για τον καρκίνο»… ― ΜΑΝΙΝΑ ΝΤΑΝΟΥ
© Kevin Scanlon/The New York Times
Κρίστοφερ Νόλαν: Ο θρίαμβος του καλού σινεμά
Η ιστορία της εκκένωσης της Δουνκέρκης το 1940 προσφέρεται σεναριακά ώστε ακόμα και με την πιο συμβατική σκηνοθετική προσέγγιση να προκύψει τελικά μια καλή πολεμική ταινία. Αυτό για τον Κρίστοφερ Νόλαν θα ήταν φυσικά αδιάφορο. Ο μεγάλος οραματιστής του Χόλιγουντ κατέθεσε όλη του τη δημιουργικότητα για να φτιάξει (όχι μια πολεμική ταινία, όπως έχει πει, αλλά) μια «ιστορία επιβίωσης», με φόντο τον μουντό ουρανό που απλώνεται σε μορφή απειλής πάνω από την απέραντη αμμώδη παραλία της Δουνκέρκης και όπλο του την πίστη στις ατελείωτες δυνατότητες του καλού σινεμά. Το αποτέλεσμα; Ένας θρίαμβος. Ο 47χρονος σκηνοθέτης μελέτησε τη «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» (αντιμετωπίζοντας την ταινία του Σπίλμπεργκ ως πρότυπο πολεμικού φιλμ), ώστε να κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό, και η «Δουνκέρκη» είναι όντως κάτι εντελώς διαφορετικό, μια νέα πρόταση αφήγησης μιας ιστορίας πολέμου· χωρίς αίματα, χωρίς ήρωες, χωρίς πρόσωπα για να ταυτιστείς ή να απορρίψεις, με τρία επίπεδα χρόνου και χώρου να εναλλάσσονται πατώντας σε ένα ολιγοσέλιδο σενάριο και μια μουσική (του Χανς Ζίμερ) που μας παρασύρει σε συνεχείς κορυφώσεις στα ανοιχτά μέτωπα όπου βρίσκονται σκορπισμένοι 400.000 στρατιώτες σε απόγνωση. Οι ταινίες του Νόλαν είναι πάντα καλές, πάντα προσεγμένες, πάντα ενδιαφέρουσες. Από το «Memento» μέχρι το «Interstellar» και από την τριλογία του Μπάτμαν μέχρι το «Inception». Φέτος έφτασε σε ένα υψηλότερο επίπεδο, στο υψηλότερο για την ακρίβεια, κερδίζοντας καθολικά και τους κριτικούς και το κοινό – η «Δουνκέρκη» έγινε η πιο επικερδής πολεμική ταινία όλων των εποχών (έσοδα 525 εκατ. δολάρια) και μία από τις καλύτερες που γυρίστηκαν ποτέ. ― ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ
© Eric Chakeen/The New York Times
Κάιλ Μακ Λάχλαν: Επιστροφή στο Twin Peaks
Ένα «μαγικό reunion» είχε χαρακτηρίσει ο Κάιλ Μακ Λάχλαν, σε συνέντευξή του στο «Κ» τον περασμένο Ιούλιο, την επιστροφή του στη μικρή πόλη του Twin Peaks 25 χρόνια μετά την ολοκλήρωση των δύο πρώτων σεζόν της σουρεαλιστικής σειράς του Ντέιβιντ Λιντς. Η προβολή του καινούργιου κύκλου 18 επεισοδίων είχε ξεκινήσει λίγες εβδομάδες νωρίτερα και τηλεθεατές, φαν και κριτικοί τηλεόρασης βρίσκονταν σε μια παραζάλη, παγιδευμένοι ανάμεσα στις παραδοσιακές τηλεοπτικές φόρμες και στο προκλητικό, ασυνάρτητο σύμπαν του Ντέιβιντ Λιντς· οι μεν κριτικοί αναποφάσιστοι μπροστά στα «αστεράκια», το δε κοινό σκεπτικό στη θέα του τηλεκοντρόλ και στις σελίδες των social media. «Ξέρω ότι το κοινό είτε θα είναι μπερδεμένο, αλλά περίεργο, είτε θα το θεωρήσει τρελό και θα σταματήσει να το παρακολουθεί. Εγώ πιστεύω ότι είναι υπέροχο. Είναι περίπλοκο, απαιτητικό, προκλητικό», είχε δηλώσει ο ίδιος. Είτε κάποιος το χαρακτηρίσει αριστουργηματικό, πρωτοποριακό, εμπνευσμένο, είτε ακατάληπτο και βαρετό, το «Twin Peaks» υπήρξε μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραγωγές της σεζόν. Έχει δε τοποθετηθεί ή ψηφιστεί στις πρώτες θέσεις στις περισσότερες «λίστες της χρονιάς», χωρίς ωστόσο να περιορίζεται εκεί, αφού για άλλη μία φορά ο Λιντς κατόρθωσε να «ξεβολέψει» κοινό και βιομηχανία και να διευρύνει τα όρια της τηλεοπτικής εμπειρίας. ― ΜΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
© Amy Sussman/Invision/AP
Κιτ Χάρινγκτον: Η άνοδος του Τζον Σνόου
Το κοράκι που έγινε λευκός λύκος, ο μπάσταρδος που έγινε βασιλιάς, ο άσημος νεαρός Άγγλος ηθοποιός που έγινε από τους πιο ακριβοπληρωμένους πρωταγωνιστές της τηλεόρασης. Δύο εκατομμύρια ευρώ για καθένα από τα επτά επεισόδια του έβδομου κύκλου του «Game of Thrones» προστέθηκαν το 2017 στον τραπεζικό λογαριασμό του Κιτ Χάρινγκτον, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ της βροχερής Ιρλανδίας και της παγωμένης Ισλανδίας για τις ανάγκες των γυρισμάτων της όγδοης και τελευταίας σεζόν. Πριν από μερικούς μήνες ανακοίνωσε τον αρραβώνα του με την πρώην συμπρωταγωνίστριά του στη σειρά, Ρόουζ Λέσλι, ενώ στρέφει ήδη το βλέμμα του στη μετά «Game of Thrones» εποχή, πρωταγωνιστώντας και κάνοντας την παραγωγή στη μίνι σειρά «Gunpowder», που προβλήθηκε τον Οκτώβριο στο BBC One με μεγάλη επιτυχία. Παρότι και στον πρόσφατο τηλεοπτικό του ρόλο εμφανίζεται με μακριά μαλλιά και μούσια, να μάχεται με σπαθιά και να καβαλά άλογα, ελπίζει, όπως είπε σε συνέντευξή του στον Guardian, ότι δεν θα συνεχίσει για πολύ να παίζει τέτοιους ήρωες: «Όταν σταματήσω να υποδύομαι τον Τζον Σνόου, ίσως να κόψω και τα μαλλιά μου», έχει δηλώσει ήδη στον ατζέντη του. ― ΜΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
© Alexander Hassenstein/Getty Images/Ideal Image
Κατερίνα Στεφανίδη: Ο κόσμος στα πόδια της
«Απόψε δεν φεύγω με το βραβείο, αλλά είμαι χαρούμενη για τη μεγάλη τιμή να περιλαμβάνομαι ανάμεσα στις τρεις καλύτερες αθλήτριες της χρονιάς», έγραψε στο Facebook στις 24 Νοεμβρίου. Το ετήσιο γκαλά της IAAF, στο Μονακό, μόλις είχε τελειώσει, η Κατερίνα Στεφανίδη είχε διεκδικήσει τον τίτλο της κορυφαίας αθλήτριας στον κόσμο, μαζί με τις Αλμάζ Αγιάνα (10.000 μέτρα, Αιθιοπία) και Ναφισάτου Τιάμ (έπταθλο, Βέλγιο) – και τον είχε χάσει. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Γιατί έτσι κι αλλιώς το να βρίσκεται στην «αγία τριάδα» του παγκόσμιου αθλητισμού ήταν νίκη περίτρανη. Μία ακόμα, δίπλα στις πολλές που πέτυχε το 2017: χρυσά μετάλλια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Βελιγράδι, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Λονδίνου και στη σειρά αγώνων Diamond League της IAAF, πανελλήνιο ρεκόρ (4,91 μ.) και ο τίτλος της κορυφαίας αθλήτριας της Ευρώπης στην ψηφοφορία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Στίβου. «Το επί κοντώ είναι περίεργο αγώνισμα. Μπορεί μέσα σε μία χρονιά να εμφανιστεί από το πουθενά μια αθλήτρια που να πηδήξει πολύ ψηλά, να σαρώσει τα μετάλλια και να μην τη δούμε ποτέ ξανά. Η σταθερότητα είναι το μεγάλο στοίχημα. Εγώ ασχολούμαι με το επί κοντώ δεκαέξι χρόνια. Την έχω κατακτήσει τη διάρκεια. Πρότυπα δεν έχω. Θέλω να φτιάξω τη δική μου μικρή ιστορία μέσα στη μεγάλη ιστορία του επί κοντώ», μου έλεγε πριν από έναν χρόνο, για τη συνέντευξή της που δημοσιεύτηκε στο «Κ». Μόνο που έπεσε έξω. Γιατί η ιστορία της είναι ήδη πολύ μεγάλη… ― ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ
© Xavier Laine/Getty Images/Idear Image
Νεϊμάρ: Το καινούργιο ποδόσφαιρο
Αν υπήρχε έστω και ένας που πίστευε ακόμα ότι έχει απομείνει κάτι ρομαντικό στο ποδοσφαιρικό τοπίο του 21ου αιώνα, λογικά θα άλλαξε γνώμη στις 3 Αυγούστου, όταν ανακοινώθηκε αυτό που έμοιαζε με ψέμα, ότι δηλαδή η Παρί Σεν Ζερμέν όντως κατέβαλε τη ρήτρα των 222 εκατ. ευρώ στην Μπαρτσελόνα για τον Βραζιλιάνο επιθετικό Νεϊμάρ. Τα χρήματα ήταν τόσο πολλά (και τόσο περισσότερα από την προηγούμενη ακριβότερη μεταγραφή, αυτή του Πολ Πογκμπά από τη Γιουβέντους στη Γιουνάιτεντ έναντι 105 εκατ. ευρώ), που ταρακούνησαν το ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, αλλά κυρίως την κοινή γνώμη. Η Παρί έπεισε το αμφιλεγόμενο Financial Fair Play ότι το ποσό (στο οποίο θα προστεθούν άλλα 184 εκατ. ευρώ για το πενταετές συμβόλαιο του ποδοσφαιριστή) θα καλυφθεί από τα εμπορικά έσοδα που θα φέρει ο Βραζιλιάνος σταρ. Ακόμα κι αν κάτι τέτοιο ισχύει, δεν μας ενδιαφέρει. Η ουσία είναι ότι το ποδόσφαιρο απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από τη βάση του, τους οπαδούς του, περνώντας στα χέρια μιας οικονομικής ελίτ που ασκεί (και μέσω αυτού) εξουσία. Έτσι, περνάει μάλλον σε δεύτερη μοίρα το ότι ο Νεϊμάρ είναι ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής (στη φωτογραφία, το διαπιστώνουν οι αμυνόμενοι της Σέλτικ) ή ότι την περασμένη άνοιξη ήταν αυτός ο πρωταγωνιστής της συγκλονιστικής ανατροπής της Μπαρτσελόνα εναντίον της νυν ομάδας του, όταν οι Καταλανοί απάντησαν στο 4-0 του Παρισιού κερδίζοντας με 6-1 στη Βαρκελώνη, σε μια αξέχαστη ποδοσφαιρική βραδιά. ― ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ
© Sedat Suna / EPA
Λούκα Ντόνσιτς: Ένας σε κάθε γενιά
Ο μόνος λόγος που ο Λούκα Ντόνσιτς δεν παίζει ήδη στο ΝΒΑ είναι επειδή δεν είχε συμπληρώσει το απαιτούμενο όριο ηλικίας για να δηλώσει συμμετοχή στο draft. Το παιδί-θαύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ γεννήθηκε στη Λιουμπλιάνα πριν από 18 χρόνια, αλλά μετακόμισε μόνιμα στη Μαδρίτη από 13 ετών για λογαριασμό της Ρεάλ, που τον εντόπισε εγκαίρως και επένδυσε στο σπάνιο ταλέντο του. Περιμένοντας λοιπόν να περάσει ο καιρός και να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι, ο Ντόνσιτς διασκεδάζει στην Ευρωλίγκα, κάνοντας πλάκα στους ενήλικους αντιπάλους του και αποδεικνύοντας κάθε εβδομάδα ότι είναι με διαφορά ο καλύτερος παίκτης που αγωνίζεται αυτή τη στιγμή στην ήπειρό μας. Πριν από λίγους μήνες συμμετείχε και στο πρώτο του Ευρωμπάσκετ – το κατέκτησε όντας μέλος της καλύτερης πεντάδας και το πανηγύρισε με την κοπέλα του, που τον περίμενε στην εξέδρα, όπως βλέπουμε στη φωτογραφία. Ισχύει το προφανές, ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι καριέρα θα κάνει, πώς θα προσαρμοστεί στα δεδομένα που θα προκύψουν, αν θα μείνει υγιής. Αλλά τα πρώτα του δείγματα φανερώνουν έναν παίκτη από εκείνους που εμφανίζονται μία φορά σε κάθε γενιά – όπως κάποτε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στα γήπεδα της Γιουγκοσλαβίας ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Για κάτι τέτοιο μιλάμε. ― ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ