Στη συνείδηση των περισσότερων Ελλήνων η αξία και ο ρόλος των ευρωβουλευτών στις Βρυξέλλες μάλλον είναι αρκετά υποτιμημένα. Επειδή ίσως οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου προέβαλαν πάνω από όλα και έχτιζαν την εξουσία τους με βάση τους εθνικούς μηχανισμούς ελέγχου του πολιτικού παιγνίου, είτε στο ευρύ πελατειακό επίπεδο με τους ψηφοφόρους είτε, στη στενότερη διάσταση, τη διαμόρφωση ισορροπιών με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, όμως, και η σφοδρή οικονομική κρίση, που γονάτισε το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αναγκαστικά οδηγούν σε αναθεώρηση αντιλήψεων και μια άλλου τύπου συνειδητοποίηση για την ουσία της σχέσης μας με την Ευρώπη. Το δεδομένο είναι ότι η χώρα βρέθηκε –και παραμένει ακόμη– κρεμασμένη από μία κλωστή, την οποία κρατούν οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Παρίσι και η Φρανκφούρτη. Τη χώρα την κρατάει ζωντανή και δημιουργεί την προοπτική για το μέλλον της η ισχυρή ευρωπαϊκή συμμαχία, η συμμετοχή της Ελλάδας στον πυρήνα του ευρώ.
Υπό το πρίσμα αυτό και με δεδομένο ότι τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων προωθούν την υπόθεση της περαιτέρω ενοποίησης της Ευρώπης, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο (μεταναστευτικό, εξωτερική πολιτική, άμυνα), γίνεται φανερό πως θα πρέπει και τα ελληνικά πολιτικά κόμματα να στρέψουν πολύ σοβαρά το βλέμμα τους στην καρδιά της Ευρώπης, εκεί όπου παράγονται οι μεγάλες αποφάσεις, εκεί όπου, μεταξύ των άλλων, προσδιορίζονται και οι εξελίξεις των ελληνικών συμφερόντων, εθνικών και οικονομικών. Οι επαφές, οι συνομιλίες, οι διαπραγματεύσεις και όλες οι διεργασίες για το μέλλον του τόπου δεν είναι ωστόσο υπόθεση μόνον των πολιτικών αρχηγών, οι οποίοι διαβουλεύονται έτσι κι αλλιώς με την κορυφή της ευρωπαϊκής πυραμίδας. Απαιτούν ικανούς μηχανισμούς πληροφόρησης, σοβαρής εκπροσώπησης και διαχείρισης όλων αυτών των κρίσιμων ζητημάτων. Χρειάζεται ένα ολόκληρο πολιτικό προσωπικό, από κυβερνήσεις και κόμματα, που να είναι «κολλημένο» πάνω στον πολιτικό αλλά και τον υπηρεσιακό κορμό των Βρυξελλών.
Η Ευρώπη είναι μια πολύπλοκη πολιτική κατασκευή, η οποία απαιτεί εξαιρετικά μεγάλη γνώση για το πώς ακριβώς διεξάγεται το παιγνίδι στις Βρυξέλλες, π.χ. την Κομισιόν ή το Ευρωκοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ή την Ευρωπαϊκή Τράπεζα στη Φρανκφούρτη. Η Ευρώπη αλλάζει και εξελίσσεται διαρκώς. Ακόμη και υπηρεσιακά πρόσωπα-κλειδιά, ανώτατοι υπάλληλοι, ας πούμε, αυτού του γιγαντιαίου μηχανισμού, διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο. Πρέπει κοντολογίς, εκτός των άλλων, να γνωρίζεις καλά και τα πρόσωπα της τεχνοδομής! Μεγάλη δουλειά στις Βρυξέλλες! Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα μεγάλα κόμματα, των ισχυρότερων μελών-κρατών της Ευρώπης, διαθέτουν βουλευτές υψηλού κύρους, οι οποίοι έχουν «φυτρώσει» στο Ευρωκοινοβούλιο… Η συσσωρευμένη εμπειρία και οι υψηλές επαφές έχουν γίνει εξαιρετικού επιπέδου εκπροσώπηση, μία εθνική εμπροσθοφυλακή στα κέντρα των αποφάσεων.
Η αναγνώριση του ρόλου, η ενίσχυση της εμβέλειας και η αναβάθμιση της αποστολής των Ελλήνων ευρωβουλευτών, λοιπόν, θα πρέπει να είναι μία από τις θεμελιώδεις επιλογές του πολιτικού μας συστήματος για την επόμενη ημέρα. Δεν χωρούν πλέον στο θέμα αυτό μικροκομματικές σκοπιμότητες. Ας αναδείξουν και ας προτάξουν οι ηγεσίες των κομμάτων τούς καλύτερους για την εκπροσώπηση της Ελλάδας σε αυτή την προοπτική. Είναι ένα εθνικό ζήτημα κρίσιμο. Ας διεξαχθούν οι προσεχείς ευρωεκλογές με το σύστημα της λίστας και όχι της σταυροδοσίας, σε πανελλαδικό επίπεδο, όπως έγινε (μία φορά) κατά την προηγούμενη αναμέτρηση. Δεν εξυπηρετούν αυτό το στοίχημα επιβίωσης και προόδου του τόπου πρόσωπα απλώς δημοφιλή, επειδή είναι ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, παρουσιαστές τηλεοπτικών παιγνιδιών κ.ο.κ. Πρόσωπα με κύρος, ικανοί άνθρωποι χρειάζονται, άλλα δηλαδή απαιτούνται, ποιοτικά κριτήρια. Ιδίως όταν μιλάμε για μια χώρα με τραυματισμένη αξιοπιστία στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον. Εξάλλου, η πανελλαδική εκλογική διαδικασία με τον σταυρό προϋποθέτει μεγάλες οικονομικές δαπάνες, προνομιακή πρόσβαση στο μοναδικό πανελλαδικής εμβέλειας μέσο, την τηλεόραση, και άρα ενδεχομένως… δυνατούς χορηγούς! Είναι λάθος.