09.00
Η ευγνωμοσύνη. Ξυπνάω. Πριν ανοίξω τα μάτια μου, κάνω την πιο ουσιαστική κίνηση που μπορούν να εκτελέσουν οι ανθρώπινοι μύες: χαμογελώ. Χωρίς λόγο. Μόνο και μόνο επειδή ξύπνησα.
10.00
Η προσευχή. Τα τελευταία δέκα χρόνια, χειμώνα ή καλοκαίρι, σε περίοδο παραστάσεων, προβών ή διακοπών, τηρώ ευλαβικά το προσωπικό μου τελετουργικό: με μια σειρά ασκήσεων, προετοιμάζω το σώμα, τη φωνή και το πνεύμα μου για τις δραστηριότητες που θα ακολουθήσουν. Αφού ζεστάνω τις μηχανές μου, οραματίζομαι τους στόχους της ημέρας. Εκεί που θέλω να δω τον εαυτό μου.
12.00
Η προετοιμασία. Διατρέχω σιωπηλά όλο το κείμενο του Αλκηστου από τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, την παράσταση στην οποία συμμετέχω την παρούσα περίοδο. Εξασκούμαι στη σωματική, λεκτική, αναπνευστική παρτιτούρα του ρόλου. Δίνω σχήμα στις λέξεις, τσεκάρω αν ό,τι εκφέρω έχει επίγνωση ή αν κάποια μέρη έχουν γλιστρήσει στην παγίδα του μηχανικού. Δοκιμάζω σωματικότητες, φέρνω το σώμα στη στάση για να ακολουθήσει και η ψυχή. Μπορεί να χρειαστεί να ανατρέξω στις πηγές έμπνευσης που τροφοδοτούν το υλικό μου. Μελέτες, ταινίες, κεφάλαια από βιβλία, δίστιχα από ποιήματα, λόγια των σοφών δασκάλων. Φροντίζω το υλικό μου, είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω. Ερευνώ τα κομμάτια που μου είναι ακόμα ανοίκεια, βρίσκω δρόμους να γίνω όσο πιο προσωπικός αντέχω σε όλες τις στιγμές της σκηνικής μου υπόστασης. Συνήθως τότε αρχίζουν να εγείρονται ερωτήματα, η διαλεκτική ταύτισης και απόκλισης με τον «Μισάνθρωπο». Πόσο απέχω από τον κυνισμό, τη σκαιότητα, τη μελαγχολία, την εμμονή και την τραχύτητα του Αλκηστου; Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη, θα χρειαστεί να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να είμαι έτοιμος να δεχθώ την αλήθεια. Κι αν στην απέναντι όχθη του ρόλου με περιμένει ο εαυτός μου; Αντί να απαντήσω, ασχολούμαι με τα μερεμέτια του σπιτιού, το ερασιτεχνικό μαγείρεμα και με ό,τι άλλο με κρατά συντονισμένο σε μια ιδιότυπη μοναχικότητα. Τις ημέρες των παραστάσεων η ζωή μου μοιάζει σχεδόν μοναστηριακή.
18.00
Η μάθηση. Φθάνω στο θέατρο. Η προετοιμασία μου μπολιάζεται με τις ανακουφιστικές συζητήσεις των συναδέλφων. Εντυπώσεις από τη χθεσινή παράσταση, νέα της παράλληλης ζωής μας, ένα βουητό κοινωνικού χρόνου που σιγά σιγά σιωπά και δίνει τη θέση του στη συγκέντρωση. Ανάβω τα φώτα του καμαρινιού. Τελευταίες ασκήσεις εναρμόνισης με τον σκηνικό μου εαυτό. Η ώρα πλησιάζει. Η φυσική μου συστολή, η αμηχανία, η ντροπή μου, όλες οι δυσαρμονίες και οι προσωπικές μου αντιστάσεις βγαίνουν στην επιφάνεια. Δεν έχω άλλη επιλογή από το να τις καλωσορίζω και να επιτρέψω στον εαυτό μου να βρεθεί εκτός ισορροπίας. Κρατώ όσο μπορώ ανοικτό τον δίαυλο της χαράς και της ανακάλυψης. Αν είμαι τυχερός, ηλιαχτίδες έμπνευσης θα τρυπώσουνε στον χώρο. Η παράσταση ξεκινά. Αναπνέω βαθιά. Μεταβάλλεται εντός μου ο ρυθμός του κόσμου.
00.00
Η ανάπαυση. Ο χρόνος με τον εαυτό μου. Βόλτα, σιωπή, διαλογισμός, αποθεραπεία της ημέρας. Κάνω ό,τι χρειαστεί για να νιώσω ότι με φροντίζω και με τιμώ. Ο χρόνος με τους άλλους. Το παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσης με τις ανιψιές μου. Το ακάθεκτο γέλιο με τους καρδιακούς μου φίλους. Η αγκαλιά του ανθρώπου μου. Ζωή θα πει δεν ζω για μένανε μονάχα.
02.00
Ο στοχασμός. Η νύχτα ευνοεί τους απολογισμούς. Χαμηλώνω τον θόρυβο για να μου φανερωθούν. Σκέφτομαι τα θαύματα των τελευταίων μηνών. Το «Βιβλίο της ανησυχίας» που κάναμε με τον Μίσελ φαν ντερ Αα και το Ergon Ensemble στη Στέγη, την πρώτη μου σκηνοθεσία –την «Κλάρα Σούμαν»– στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και τώρα τον «Μισάνθρωπο». Οι τελευταίες σκέψεις πριν αποκοιμηθώ. Τι κατάφερα; Τι δεν κατάφερα; Τι έκανα καλά; Τι θα μπορούσα να κάνω καλύτερα; Ποιους πλήγωσα; Με ποιους θύμωσα; Ποιους συγχώρεσα; Από ποιους ζήτησα να με συγχωρέσουν; Oταν τα ερωτήματα καταλαγιάσουν, μια σκέψη μένει να πλανάται ολόφωτη στον αέρα. Μόνο αγάπη υπάρχει. Αυτή που πήρα και αυτή που έδωσα. Μόνο αγάπη υπάρχει. Για αυτό είμαι εδώ.
Ο Μιλτιάδης Φιορέντζης πρωταγωνιστεί στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη (διασκευή για έξι πρόσωπα της ίδιας και του Aρη Ασπρούλη). Παίζουν οι: Μιλτιάδης Φιορέντζης, Βασιλική Τρουφάκου, Θύμιος Κούκιος, Δανάη Επιθυμιάδη, Ορέστης Καρύδας, Μελίνα Θεοχαρίδου.