Τη δημιουργία μνημείου έξω από το υποκατάστημα της Marfin όπου σημειώθηκε η τραγωδία του 2010 εισηγήθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δηλώσεις μνήμης και σεβασμού από την πλειονότητα του πολιτικού φάσματος της χώρας.
Με αφορμή τα οκτώ χρόνια από το θάνατο των τριών εργαζομένων ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας τονίζει στην ανάρτησή του πως «οκτώ χρόνια από το θάνατο της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη και οι οικογένειες τους ακόμη περιμένουν να εντοπιστούν ποιοι τους δολοφόνησαν, επειδή απλά εργάζονταν».
Οκτώ χρόνια από το θάνατο της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη και οι οικογένειες τους ακόμη περιμένουν να εντοπιστούν ποιοι τους δολοφόνησαν, επειδή απλά εργάζονταν. #Marfin pic.twitter.com/UBTvxkmXlJ
— Kyriakos Mitsotakis (@kmitsotakis) May 5, 2018
Την μαύρη επέτειο των οκτώ ετών από την τραγωδία της Marfin μνημόνευσε με ανάρτησή του και ο Σταύρος Θεοδωράκης, στην οποία αναφέρει:
«Δεν ξέρω αν ποτέ το ξεπεράσω αλλά έχουν περάσει 8 χρόνια – τόσα δεν είναι; – και ακόμη όταν φτάνω κοντά στις σιδεριές και τα πανιά, με πιάνει το στομάχι μου. Το φασκιωμένο ακόμη τετράγωνο μου προκαλεί πόνο, το στόμα μου γεμίζει στάχτη. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να είμαι απέναντι στον Ιανό και να μην θέλω να κοιτάξω. Ή, αντίστροφα, να ανεβαίνω με την μηχανή την Σταδίου και να πηγαίνω τόσο σιγά, γλύφοντας το δεξί πεζοδρόμιο, που να εκνευρίζονται οι οδηγοί, να κορνάρουν και να βρίζουν. Είναι οι στιγμές που ακούω ξανά τις φωνές. «Να καούν οι που****ες», «αφήστε τους να καούν».
Αυτό είναι που με στοιχειώνει περισσότερο. Δεν με νοιάζουν οι εμπρηστές. Ο ένας, οι δύο… Πάντα θα υπάρχουν ένας, δύο, τρεις, τέσσερις που θα κάνουν ένα έγκλημα. Μπορεί σήμερα να το έχουν μετανιώσει. Μπορεί και όχι. Μπορεί να το μετάνιωσαν και την ίδια εκείνη τη στιγμή που πέταξαν το μπιτόνι. Μπορεί και όχι. Αλλά ο μεγάλος μου θυμός δεν είναι γι’ αυτούς.
Είναι για τους πολλούς που φώναζαν στην Αγγελική – στην έγκυο Αγγελική – στην Βιβή, στον Επαμεινώνδα «να καείτε». Αυτοί που δεν άφηναν την πυροσβεστική να πλησιάσει. Αυτοί που μούτζωναν τα παιδιά στα μπαλκόνια. Αυτά προσπαθούσαν να αναπνεύσουν, γονάτιζαν για μια ανάσα, και αυτοί γιούχαραν, έβριζαν και σε λίγο μπορεί να γέλαγαν ανάβοντας τσιγάρο. Ότι ξέμπλεξαν και με αυτούς τους προδότες που εκείνη την ημέρα δούλευαν αντί να διαδηλώνουν. Και μην μου πείτε «που τα ξέρεις όλα αυτά» γιατί τα έχω όλα εδώ μπροστά μου στο μαύρο φάκελλο που ποτέ δεν φεύγει από το γραφείο μου. Αλλάζω γραφείο αλλά αυτός εκεί. Με ακολουθεί. Οι μαρτυρίες στο δικαστήριο. Οι ιατροδικαστικές εκθέσεις. Τα ρεπορτάζ στις εφημερίδες. Οι δεκάδες ώρες βίντεο που έχουμε στους «Πρωταγωνιστές». Η αστεία δικαιολογία που ακούστηκε στο ακροατήριο – έξι χρόνια μετά! – ότι «μπορεί να ήταν φίλαθλοι, μεθυσμένοι, οτιδήποτε».
Όχι! Δεν ήταν μεθυσμένοι, αυτοί που έκαψαν την Μαρφίν, το Αττικόν, τον Απόλλωνα. Ήταν πολλοί. Ήταν στρατιώτες ενός ακήρυχτου εμφυλίου. Ήταν οι κομπάρσοι τελικά στην αρένα της διχαστικής μας δημοκρατίας. Αν δεν το παραδεχθούμε, αν δεν το μετανιώσουμε, αν δεν το φωνάξουμε, θα μας ντροπιάζει για πάντα».
Από την πλευρά του ο εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Αλλαγής, Παύλος Χρηστίδης σε δήλωσή του επεσήμανε την ανάγκη να αποδοθεί Δικαιοσύνη για την τραγωδία: «Οι ζωές που χάθηκαν, στη τραγωδία της Marfin, θα είναι πάντα η υπενθύμιση για αυτά που έγιναν, όσο ο διχασμός, η ρητορική του μίσους και η τυφλή βία κυριαρχούσε. Έστω και τώρα, πρέπει να αποδοθεί Δικαιοσύνη» αναφέρει ο κ. Χρηστίδης.
Στην οδό Σταδίου 23 βρέθηκε σήμερα και ο Ανδρέας Λοβέρδος αποτίοντας φόρο τιμής στα θύματα της Marfin, ενώ με ανάρτησή του στα social media σημειώνει:
«Σαν σήμερα εδώ πριν οκτώ χρόνια τρεις συμπολίτες μας και ένα αγέννητο παιδί έπεσαν θύματα τυφλού δολοφονικού μίσους. Τιμούμε την μνήμη τους και υποσχόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία.
Για «επιλεκτική μνήμη» και ελλιπή απόδοση ευθυνών στην τραγωδία της Marfin κάνει λόγο με ανάρτησή του ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κώστας Μπακογιάννης.
«Αφιερωμένο σε όσους έχουν επιλεκτική μνήμη. Ασύλληπτοι ακόμα οι δολοφόνοι τους. Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να μην τους ξεχνάμε».