«Ο πρόεδρος Τραμπ θα πρέπει να πάρει Νομπέλ Ειρήνης». Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτή η θέση θα είναι οποιουδήποτε άλλου εκτός του ιδίου του Τραμπ. Ωστόσο, ανήκει στον Νοτιοκορεάτη ομόλογό του, Μουν Τζάε-Ιν, ο οποίος αναφέρθηκε στις προσπάθειες του Τραμπ για να αρχίσουν συνομιλίες ανάμεσα στις δύο Κορέες και στην προοπτική της πολυπόθητης αποπυρηνικοποίησης και ειρήνευσης στην κορεατική χερσόνησο.
Αν ο κ. Τραμπ νιώθει θριαμβευτής, δεν το κάνει χωρίς λόγο. Οι δραματικές εικόνες που μεταδόθηκαν σε όλο τον κόσμο από το Πανμουτζόν, με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ουν να βρίσκεται στον Νότο για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, χαμογελώντας και κρατώντας το χέρι του κ. Μουν, καθώς και η υπογραφή μιας ευρείας διακήρυξης ειρήνης, οφείλονται κατά κάποιον τρόπο και στην «τρελή» εξωτερική πολιτική του Τραμπ. Η κυβέρνησή του αύξησε την οικονομική πίεση και την απομόνωση, μέτρα που ξεκίνησαν από τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Η απειλή «φωτιάς και οργής» μοιάζει να φόβισε τον Μουν, όσο και τον Κιμ, έτσι ώστε να εντείνουν τις προσπάθειες αποφυγής ενός προληπτικού στρατιωτικού πλήγματος στη Βόρεια Κορέα, το οποίο μπορεί να επέφερε έναν τρομακτικό πόλεμο.
Αραγε, πρέπει ο Τραμπ να αρχίσει να παίρνει στα σοβαρά ένα ταξίδι στο Οσλο; Η μακρά λιτανεία αποτυχημένων προσπαθειών στο παρελθόν και η πολυπλοκότητα των διαπραγματεύσεων, όπως εξάλλου κι οι πολλές παγίδες που βρίσκονται στον δρόμο, υποδεικνύουν ότι όχι ακόμα. Παρά τη ρητορική του Κιμ είναι μάλλον βέβαιο ότι δεν θα είναι έτοιμος να παραδώσει το πυρηνικό του οπλοστάσιο, το οποίο βλέπει σαν την καλύτερη εξασφάλιση κατά της αλλαγής του καθεστώτος και ως ένα εισιτήριο για τη διεθνή αναγνώριση. Η οικογένεια Κιμ έχει τελειοποιήσει αυτή την τεχνική. Αρχή διαπραγματεύσεων, οικονομικές παραχωρήσεις και τελικά απομάκρυνση από τις δεσμεύσεις. Στη συνέχεια, όταν η Ουάσιγκτον σφίξει και πάλι τον βρόχο… ενίσχυση των εντάσεων και επανάληψη. Ακριβώς αυτή τη δυναμική ο πρόεδρος Ομπάμα αρνήθηκε να αντιμετωπίσει.
Ακόμα και αυτή τη φορά, βρισκόμαστε μπροστά στην εξαίρεση που σπάει τον κανόνα, αν και ο Κιμ είναι σοβαρός για την αποπυρηνικοποίηση, ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός. Ο Κιμ μπαίνει στις συνομιλίες από θέση ισχύος. Η επίθεση γοητείας, την οποία αποδέχθηκε ο Μουν, διαβρώνει το ειδικό βάρος του κ. Τραμπ. Βγάζει την αξιόπιστη απειλή ενός προληπτικού πλήγματος από το οπλοστάσιο των ΗΠΑ. Στο καλύτερο σενάριο βρισκόμαστε στην αρχή μιας πολύ πολύπλοκης διαδικασίας, που θα χρειαστεί άριστο τεχνικό σχεδιασμό και διπλωματία, που δεν είναι ακριβώς χαρακτηριστικά της κυβέρνησης Τραμπ μέχρι στιγμής. Αν εξακολουθήσει να έχει το βλέμμα του προσκολλημένο στο βραβείο μπορεί να μην τα καταφέρει να φτάσει μέχρι το Οσλο, αλλά μπορεί να κάνει τον κόσμο ένα λιγότερο επικίνδυνο μέρος.
* O Antony J. Binken υπήρξε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μπαράκ Ομπάμα.