Σκέφτομαι τις Κυριακές μου τους τελευταίους μήνες. Δεν έχω τίποτε ωραίο να γράψω. Είναι άθλιες. Όχι, όχι άθλιες. Θα σας φανεί βαρύ. Ίσως αδιάφορες; Τότε θα μου φανεί εμένα λίγο. Ας συμφωνήσουμε στο «αχαρακτήριστες». Οι Κυριακές μου έχουν καταντήσει μη μέρες. Για μένα οι πιο όμορφες στιγμές τους βρίσκονται το ξημέρωμα. Τότε που παίρνουν τη σκυτάλη από το Σάββατο και σε βρίσκουν κάπου έξω με καλή παρέα να επιστρέφεις σπίτι, κάνοντας μία στάση για να πάρεις εφημερίδα. Ποιος όμως υπολογίζει αυτές τις στιγμές στις Κυριακές; Πόσο άδικο γι’ αυτές να τους τις κλέβει το σαββατόβραδο. Και κανείς ακόμα να μην έχει προσφύγει στα ανώτατα δικαστήρια.
Οι δικές σας Κυριακές άραγε πώς να είναι; Τι θα διαλέγατε να πείτε; Ας ήταν έστω παρηγορητικό. Αλήθεια, πότε κάνετε τον απολογισμό της ζωής σας και βάζετε τους νέους σας στόχους; Την πρώτη μέρα του χρόνου; Στα γενέθλιά σας; Εμένα πέρασαν και τα δύο για φέτος, αλλά τη λίστα ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να την πειράξω. Έπρεπε κάποιος να μου πει αυτό το τόσο απλό «γράψε κάτι για τις Κυριακές σου», για να κάνω άνω κάτω το σπίτι μέχρι να βρω το σημειωματάριό μου. Θα ήταν ποιητικό να σας πω ότι μύριζε ακόμα αλμύρα, αλλά θα σας έλεγα ψέματα. Τίγκα στη σκόνη ήταν μέσα σε μια κούτα που δεν έχω ακόμα ξεδιαλύνει από τη μετακόμιση που έκανα πριν από πέντε μήνες. Τελευταία φορά το είχα ανοίξει το καλοκαίρι του ’15 σε μια παραλία στην Αμοργό, από αυτές όπου δεν πιάνουν τα κινητά και όπου δεν έχει παιδάκια για να σου διακόπτουν τη σκέψη με τις φωνές τους, όπως κάνουν τώρα τα παιδιά του γείτονα.
Να δεις που για να είχα μπει στη διαδικασία τότε να γράψω λίστα στο αγαπημένο μου σημειωματάριο, θα με είχε ρωτήσει κανείς πάλι κάτι τόσο απλό. Αυτά τα απλά είναι που σου χτυπούν το καμπανάκι ότι υπάρχουν πράγματα που δεν σου αρέσουν στη ζωή σου και θες να τα αλλάξεις. Λες να με είχε ρωτήσει ποιο ήταν το καλύτερο καλοκαίρι που θυμάμαι; Μπα, με τα καλοκαίρια τα πάω καλά. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Είναι η εποχή μου. Αν μου ζητήσει κανείς να γράψω γι’ αυτά, τόμους ολόκληρους θα γέμιζα, όχι σαν τις Κυριακές. Λες να με είχε ρωτήσει κάτι για βιβλία; Κάτι όπως «πώς σου φάνηκε το τελευταίο του τάδε» και να μην το είχα διαβάσει; Βρε λες; Αυτό μπορεί να εξηγεί το ότι στη λίστα μου είναι πρώτο πρώτο το «Να διαβάζω περισσότερα βιβλία». Πέντε βιβλία είχα πάρει μαζί μου στην Αμοργό. Το ένα να, εδώ απέναντί μου, είναι ακόμα αδιάβαστο. Έχω διαβάσει τρία ράφια από τότε, αυτό ακόμα εκεί. Έχει ταξιδέψει Αμοργό, Σίφνο, Αστυπάλαια, Κουκάκι, Καλλιθέα και ακόμα κλειστό.
Τσεκάρω όλη τη λίστα με τα «να…» μου. Είναι δυνατόν να με απασχολούσαν τέτοια πράγματα μόλις τρία χρόνια πριν; Τα μισά πλέον δεν θα τα έβαζα καν στη λίστα μου. Γυρίζω σελίδα. Πάνω πάνω γράφω: «Πώς να κάνω καλύτερες τις Κυριακές μου – Μάιος 2018». Αφήνω δύο γραμμές και ξεκινώ: 1. Να διαβάζω περισσότερα βιβλία… ■
* H Μελπομένη Μαραγκίδου είναι δημοσιογράφος.