Γιατί εγώ, βετεράνος αριστερός, διαβάζω «Κ»
Κύριε διευθυντά
Από το έτος 1956, οπότε τελείωσε η περιπέτειά μου με τις φυλακές και τις εξορίες, διαβάζω την εφημερίδα σας. Σε μια συνάντησή μου με την κ. Παπαρήγα –ξέρετε ασφαλώς την σχέση μου με την Αριστερά– της εξήγησα γιατί παίρνω αυτή την εφημερίδα, για τρεις βασικούς λόγους:
– Το συντακτικό της (καλή τοποθέτηση της ύλης).
– Το συντακτικό προσωπικό της.
– Την αντικειμενικότητα (είτε συμφωνείς είτε όχι) της ύλης.
Και πολλά άλλα, για μάθημα, τα αναφέρω σε πολλούς δημοσιογράφους.
Επανέρχομαι σε εσάς, κ. Παπαχελά, για να τονίσω αυτήν τη φορά, να το φωνάξω, η μόνη εφημερίδα που τόλμησε να βάλει διευθυντή ένα γνωστό μου φίλο δημοσιογράφο και μάλιστα είχε πει τότε στον φίλο του ιδιοκτήτη: «Θα έρθω μόνον αν με αφήνεις να γράφω ό,τι θέλω».
Ηταν γνωστός δάσκαλος της δημοσιογραφίας ο Αντώνης Καρκαγιάννης, που έγραψε το περίφημο βιβλίο «Τρομοκρατία και Αριστερά».
Επίσης δίνετε το δικαίωμα να γράφει ο καθένας ελεύθερα (επιφυλλίδες) την άποψή του για τα πολιτικά κάθε μέρα. Εκεί φιλοξενήσατε δικές μου απόψεις όπου κριτίκαρα ανθρώπους, ιστορικά γεγονότα. Ετσι με γνωρίσατε σε μια εκδήλωση που έγινε στο Μουσείο Μπενάκη για τον ιστορικό φίλο μου φωτογράφο Κώστα Μπαλάφα. Επίσης εκεί έγινε η έκδοση για τον αξέχαστο Κώστα Δοξιάδη. Εκεί έχετε τη στήλη «Φιλίστωρ» και τώρα ακόμα διατηρείτε νέα παιδιά, δημοσιογράφους αξίας, που δουλεύουν σωστά υπό σωστές συνθήκες.
Τώρα έρχομαι να αναφερθώ σε ένα γεγονός που το ξέρουμε χάρη στην επίπονη εργασία που έκαναν δύο συγγραφείς σε έκδοση του Μουσείου Μπενάκη –Τ. Σακελλαρόπουλος και Γεωργία Ισμιρίδου– αλλά δεν το γνωρίζουν πολλοί. Μέσα από τη σχετική εργασία τους βλέπουμε έναν Ανδρέα της ΕΠΟΝ και έναν νεαρό επονίτη που στάλθηκαν στην Αλβανία – ή τους έστειλε στην Αλβανία ο γραμματέας του ΚΚΕ;
Τους έστειλε λοιπόν τότε ο Μήτσος Βλαντάς στο συνέδριο που ήταν αφιερωμένο στη βαλκανική νεολαία με σύνθημα: «Εμπρός, νέοι της Αλβανίας, της Ελλάδας, της Βουλγαρίας». Ολη η βαλκανική νεολαία το φώναξε, ο Ανδρέας της ΕΠΟΝ, όλη η βαλκανική νεολαία μέσα στο αλβανικό στάδιο Ειρήνης, τον Ιούνιο του 1943.
Κωστας Καλυβιωτης
Από τα Γαυγάμηλα έως τις Πρέσπες
Κύριε διευθυντά
Ακούμε κατά κόρον ότι με την πρόσφατη συμφωνία «χαρίσαμε» πράγματα, «παραχωρήσαμε» δικαιώματα, «δώσαμε τη Μακεδονία», το όνομα, την εθνότητα, την ταυτότητά της. Στη σχετική επιχειρηματολογία η χρονική αναδρομή αρχίζει πριν από τα Γαυγάμηλα, περνάει από τον μακεδονικό αγώνα με τους Βουλγάρους κομιτατζήδες και καταλήγει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον πρεσβύτερο), τον Αντώνη Σαμαρά και τα πρόσφατα συλλαλητήρια. Το μόνο που αγνοείται και παραγνωρίζεται είναι ο ενεστώς χρόνος της υπογραφής στις Πρέσπες της συμφωνίας, η οποία, όπως επισημαίνεται απειλητικά, παράγει δυσμενή και επικίνδυνα αποτελέσματα και από της υπογραφής της.
Ιδωμεν τι έχουμε και τι χάνουμε. Στο νομικό επίπεδο το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με την απόφασή του της 5. 12. 2011 (ψήφοι 15-1) μας καταδίκασε, γιατί παρεμποδίσαμε την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ κατά παράβαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας της 13.9.1995 και αναγνώρισε το δικαίωμα της ΠΓΔΜ να θέτει υποψηφιότητα σε διεθνείς οργανισμούς και να χρησιμοποιεί το συνταγματικό της όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας. Την πειστικότητα των πολιτικών μας επιχειρημάτων, τη σοβαρότητα των «εθνικών» μας κινδύνων και, συνεπώς, την ποιότητα των κινήτρων μας για την παρακώλυση της πρόσβασης των γειτόνων μας σε διεθνείς οργανισμούς δείχνει ο αριθμός (140 επί 193) των κρατών- μελών του ΟΗΕ που έχουν αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Δεν χρειάζεται, νομίζω, να συζητηθεί η αξία του «διεθνούς παράγοντα», τον οποίο επικαλούμαστε ή κατακεραυνώνουμε κατά περίπτωση. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας υφίστατο ως ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας από το 1944 και ως ανεξάρτητο από το 1991. Αρα από τότε υφίσταντο οι φόβοι και οι κίνδυνοι για τη Μακεδονία του Αιγαίου, με επίνειο τη Θεσσαλονίκη, που οραματιζόταν ο Στάλιν για τα ερυθρά Βαλκάνια της εποχής του και ο Τίτο για τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία του.
Σήμερα πια τυχόν μελλοντικός κίνδυνος θα μπορούσαν να είναι(;) τα οράματα της Μεγάλης Βουλγαρίας ή/και της Μεγάλης Αλβανίας, που δεν εξαρτώνται ούτε εξυπηρετούνται από το όνομα της ΠΓΔΜ, όπως θέλουμε να το αντιμετωπίζουμε.
Οι καταμαρτυρούμενες, αναμφισβήτητες, κομματικές σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναιρούν την πραγματικότητα για τη συμφωνία, που η χώρα μας και τη χρειάζεται και την εξυπηρετεί.
Κ. Γ. Μπονιφατσης
Παλαιά σχέδια για «ελεύθερη Μακεδονία»
Κύριε διευθυντά
Εντελώς συμπτωματικά αυτές τις ημέρες διαβάζω τον δεύτερο τόμο του βιβλίου του αειμνήστου πρέσβεως και ακαδημαϊκού Αγγέλου Στ. Βλάχου «Μια φορά και ένα καιρό ένας διπλωμάτης». Από αυτόν τον τόμο αντέγραψα το ακόλουθο απόσπασμα της 71ης σελίδας, το οποίο κρίνω πως είναι άκρως επίκαιρο:
«Η εφημερίδα του Κ.Κ. Βουλγαρίας ήταν η “Ραμποτνίτσεσκο Ντέλο” που δεν έπαυε να εξακοντίζει μύδρους εναντίον της “μοναρχοφασιστικής Ελλάδος” της οποίας πρωθυπουργός ήταν, από τις εκλογές του 1946, ο Κ. Τσαλδάρης. Η Βουλγαρία δίκαζε τότε τους δωσιλόγους της και, φυσικά, τον “κατοχικό” πρωθυπουργό Πέτκωφ. Στο μακρύτατο κατηγορητήριο περιλαμβανόταν και το κεφάλαιο “παράνομη κατοχή ξένων εδαφών” όπου αναφερόταν ονομαστικά η δυτική Θράκη και ένα μέρος της ανατολικής Μακεδονίας.
Το αλλόκοτο του πράγματος ήταν ότι τώρα το Κ.Κ. Βουλγαρίας, τιμωρός του Πέτκωφ, βοηθούσε όσο μπορούσε το ελληνικό αντάρτικο (που είχαν μετονομάσει οι ηγέτες του σε “Δημοκρατικό Στρατό” προεξοφλώντας ως αμοιβή τη δημιουργία της “ελεύθερης Μακεδονίας”, όπως το αποφάσισε αργότερα η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ».
Συνεπώς, τελικά οι επιδιώξεις του διδύμου των εθνοπροδοτών Ζαχαριάδη – Βαφειάδη (πειθήνιων οργάνων – συνεργατών των Στάλιν – Δημητρώφ – Τίτο – Χότζα) εκπληρώνονται σήμερα, μετά τα 72 χρόνια, από το δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου.
Αυτό το θλιβερό δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου, αξιοποιώντας τα σταλινικά μαθήματα που έχει λάβει ο πρώτος, προσπαθούν απεγνωσμένα να δημιουργήσουν άλλοθι επικαλούμενοι το 1992, όμως η ξερή λάσπη που πετάνε στη Ν. Δημοκρατία δεν κολλάει.
Πιστεύω πως ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να περιορισθεί σε ατελέσφορά συλλαλητήρια και ούτε να ξεχάσει το τεράστιο εθνικό έγκλημα των Τσίπρα – Καμμένου, αλλά οφείλει να απαιτήσει να παραπεμφθούν σε δίκη στο Ανώτατο Δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, όπως συνέβη με τους «δωσίλογους πολιτικούς» το 1945.
Μιλτιαδης Καυκαλετος, Φαρμακοποιός
Εσείς «ομιλείτε» μαθηματικά;
Κύριε διευθυντά
Παρηκολούθησα (τρόπος του λέγειν) την επίλυση των ασκήσεων των Μαθηματικών που τέθηκαν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, όπως παρουσιάστηκαν στην τηλεόραση από τους αρμόδιους φροντιστές. Και αναρωτήθηκα, για πολλοστή φορά, ποιος ήταν ο λόγος που καταργήθηκε ο Ευκλείδης από τα Μαθηματικά του σχολείου, τι (παραπάνω) προσφέρει το εφαρμοζόμενο διανοητικό κατασκεύασμα στον μέσο πολίτη, στον συνηθισμένο άνθρωπο, αυτόν που δεν ασχολείται επαγγελματικά και αποκλειστικά με τα μαθηματικά; Πόσες φορές στη ζωή του θα αναρωτηθεί αν μία συνάρτηση (ποιος τη θυμάται;) είναι γνησίως αύξουσα ή γνησίως φθίνουσα; Πιστεύει κανείς ότι η λαμπυρίζουσα καθαρότης και διαύγεια των προτάσεων και αποδείξεων του Ευκλείδη, χρησίμων και στον «καθ’ ημέραν βίον», δεν «ακόνιζε» επαρκώς το μυαλό του σημερινού μαθητή και αυριανού πολίτη και έπρεπε να βρούμε άλλη μέθοδο;
Υπάρχει κανείς που μπορεί να δώσει πειστική εξήγηση άλλη πλην της γνωστής «έτσι γίνεται και εις τας Ευρώπας»;
Θ. Γ. Βουδικλαρης, Πολιτικός μηχανικός