Εάν θελήσουμε να κάνουμε μία αποτίμηση για την πρόοδο των δικαιωμάτων στη βάση του φύλου τα τελευταία 20 χρόνια, μάλλον θα διαπιστώσουμε πολύ μικρά βήματα, μα ιδιαίτερα στη χώρα μας στασιμότητα. Παρά τις νομοθεσίες που έχουν ψηφιστεί για την προάσπιση δικαιωμάτων στη βάση του φύλου, όπως επί παραδείγματι η κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την καταπολέμηση των έμφυλων διακρίσεων και βίας, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η τελευταία καταγραφή της EIGE αναδεικνύει με τα πλέον μελανά χρώματα ότι η Ελλάδα είναι όχι μόνον η τελευταία χώρα ανάμεσα στις 28 της Ε.Ε. στους δείκτες ισότητας, αλλά είναι η μοναδική χώρα της Ε.Ε. που σε αυτή τη δεκαετία αύξησε αντί να μειώσει την ανισότητα για λόγους φύλου – αποτυπωμένη σε αποδοχές, εισόδημα και κίνδυνο φτώχειας, διευρύνθηκε. Το χάσμα μεγαλώνει αντί να μικραίνει, ενώ όλα τα αποτελέσματα ερευνών αποδεικνύουν απουσία της διάστασης φύλου στις πολιτικές που αναλαμβάνονται. Πέρα όμως από τις πολιτικές, ο σεξισμός είναι η πλέον «απενοχοποιημένη» μορφή ρατσισμού (ακόμη και ανάμεσα στις ίδιες τις γυναίκες και τούτο είναι το πιο τραγικό – οι ίδιες οι γυναίκες τον εσωτερικεύουν και τον αναπαράγουν) και όλα αυτά δεν μας επιτρέπουν να εφησυχάζουμε, αλλά να αναδεικνύουμε πάντα την έμφυλη διάσταση σε όλο το φάσμα: πολιτική, κοινωνία, διαπροσωπικές σχέσεις. Και ασφαλώς θα συμπλήρωνα ότι η θεώρησή μας πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο συμπεριληπτική και να ξεπερνά τις διμερείς αντιλήψεις, καθώς το φύλο δεν είναι δίπολο αλλά φάσμα.
* Η κ. Μαρίνα Γαλανού είναι πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών.