Η μεγάλη πολιτική αναμέτρηση για την ίδια την Ευρώπη, τη συνοχή και το μέλλον της, μόλις ξεκίνησε… Θα διαρκέσει τουλάχιστον εννέα μήνες –έως τις ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου– και ας ελπίσουμε ότι κερδισμένο θα είναι στο τέλος το μέτωπο των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων.
Ο Ορμπαν με τις ακραίες δυνάμεις των λαϊκιστών και των εθνικιστών θα επιχειρήσουν να ελέγξουν αυτήν τη φορά την Κομισιόν και να αναστείλουν την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και ο κίνδυνος διάλυσης της δημοκρατικής Ευρώπης μεγάλος. Πρόκειται όντως για μία πολύ κρίσιμη και σκληρή –νέου τύπου– ιδεολογική σύγκρουση, που θα ξεδιπλωθεί τους προσεχείς μήνες (και επιβάλλεται τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα να δώσουν τη μάχη αυτή καθαρά και αποφασιστικά) σε ενιαία πανευρωπαϊκή κλίμακα.
Στις ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου διακυβεύονται πράγματι η προοπτική και η πεμπτουσία της Ευρώπης: η ενότητα και η προοπτική επιβίωσης της Γηραιάς Ηπείρου στην ανταγωνιστική διεθνή σκακιέρα, ο ξεχωριστός πολιτισμός της, το κράτος δικαίου και η δημοκρατία. Αρχές θεμελιώδεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, οι οποίες απειλούνται θανάσιμα από τον συνασπισμό των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων (κομματικών και κυβερνητικών), ο οποίος συγκροτείται και αναπτύσσεται υπό την ηγεσία του Βίκτορ Ορμπαν, με τις ισχυρές πλάτες των Ματέο Σαλβίνι και Σεμπάστιαν Κουρτς. Πρόκειται για μία συμμαχία που αντιπροσωπεύει, δυστυχώς, μεγάλο κομμάτι των Ευρωπαίων ψηφοφόρων, αν υπολογίσουμε ότι εκφράζει τις κυβερνήσεις της Ιταλίας, της Αυστρίας, της Πολωνίας, της Σλοβακίας, της Τσεχίας και, φυσικά, της Ουγγαρίας της οποίας ο πρωθυπουργός ηγείται όλης αυτής της εκστρατείας.
Ο Ορμπαν δεν είναι τυχαίος παίκτης και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να τον υποτιμήσει κανείς, πολύ δε περισσότερο ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος θα ηγηθεί του μετώπου των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Ο Ορμπαν δεν έχει σκοπό να ξεσηκώσει απλώς τους ψηφοφόρους της Γηραιάς Ηπείρου σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο για τους μετανάστες ή τη μετάθεση των εθνικών εξουσιών στις Βρυξέλλες, έχει στόχο να καταλάβει την πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που είναι σήμερα το μεγαλύτερο στο Ευρωκοινοβούλιο, και μέσω αυτής της διαδικασίας να ελέγξει την Κομισιόν, την καρδιά του θεσμικού οικοδομήματος. Το στρατηγικό σχέδιο του Ορμπαν αποβλέπει σε μία άλλη Ευρώπη. Αυτό φαίνεται από τις ίδιες τις θέσεις και τους λόγους του. Σε μία Ευρώπη αυταρχική, ανελεύθερης «δημοκρατίας» και περιφραγμένης κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίος, άλλωστε, ο τρόπος που ερωτοτροπεί πολιτικά και με τον Τραμπ και με τον Πούτιν. Η απειλή είναι μεγάλη και οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων κατέδειξαν σε όλους μας πώς μικρά στην αρχή γεγονότα μπορούν να δημιουργήσουν κολοσσιαίες συνέπειες. Το Brexit είναι ένα μόνο παράδειγμα.
Στην επιβαλλόμενη πλέον άγρια αντιπαράθεση απέναντι στον Ορμπαν και στους κινδύνους που επισύρει για την Ευρώπη, θα σταθεί αναμφίβολα ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος το επιδίωξε εξάλλου. Ο Μακρόν, εκτός από το πλούσιο πολιτικό ταλέντο που διαθέτει, είναι ακόμα πολύ φρέσκος και έχει ταυτιστεί από την αρχή της θητείας με το όραμα της Ευρώπης, με τις προχωρημένες θέσεις για την επιτάχυνση της ενοποίησης και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Είναι πράγματι, λοιπόν, ο καλύτερος ηγέτης ως επιλογή τούτη την ώρα γι’ αυτόν τον «πόλεμο» και είναι ασφαλώς μία καινούργια φιλόδοξη κούρσα που διευκολύνει και τον ίδιο και τη Γαλλία στις ισορροπίες με τη Γερμανία. Διότι αυτής της μεγάλης εκλογικής και ιδεολογικής αναμέτρησης δεν μπορεί να ηγηθεί η Αγκελα Μέρκελ. Η Γερμανίδα καγκελάριος αντιμετωπίζει, ως γνωστόν, σοβαρά εσωτερικά προβλήματα με τους ευρωσκεπτικιστές στο κόμμα της, αλλά και με τον Ζεεχόφερ, τον έναν από τους δύο εταίρους της στο κυβερνητικό σχήμα, που αντιδρά στην πολιτική για τους μετανάστες. Είναι η πίεση που ασκούν τα αυξανόμενα ποσοστά του εθνικιστικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία.