Κύριε διευθυντά
Διαβάζω στην κυριακάτικη «Κ» το ίδιο προσεκτικά τόσο την επιφυλλίδα του ομ. καθηγητή και φιλόσοφου Χρήστου Γιανναρά όσο και τα άρθρα του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου και ομολογώ πως, αν και συνειδητός ευρωπαϊστής, μου έκανε αλγεινή εντύπωση η επιμονή στην άποψη ότι σώνει και καλά το δικαίωμα στη «διαφωνία» και στην «αίρεση» ανήκει αμετάκλητα στον δυτικό πολιτισμό.
Αν η συνύπαρξη των διαφόρων φιλοσοφικών σχολών του ελληνικού πολιτισμού, παρά τις ριζικές μεταξύ τους διαφωνίες, δεν φθάνει να πείσει περί του αντιθέτου, οι μεγάλοι τραγικοί Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αισχύλος, καθώς και ο σατιρικός Αριστοφάνης, δεν διεκτραγωδούσαν τις διαφωνίες τους και μάλιστα απέναντι στην εξουσία;
Ενα μόνον. Εάν ο δυτικός πολιτισμός αισθάνθηκε την ανάγκη να θεσμοθετήσει πρώτος το δικαίωμα της διαφωνίας, δηλαδή πράγμα που για τον προηγηθέντα ελληνικό πολιτισμό ήταν αυτονόητο: αυτό το γεγονός από μόνο του αποτελεί επαρκές έναυσμα για μια γενικότερη αξιολόγηση, η οποία θα έπρεπε, εκτός των άλλων, να συμπεριλάβει από τη μια μεριά το «αλάθητο του ενός!» και από την άλλη το «πρώτος μεταξύ ίσων!», έτσι ώστε να διαγραφεί/περιγραφεί εναργέστερα η διαφορά των πολιτισμών.
Πανος Κ. Παναγοπουλος, Διδάκτωρ του Παν/μίου της Σορβόννης