Η γκρίζα ζώνη των ψηφοφόρων

Η γκρίζα ζώνη των ψηφοφόρων

2' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο​​ι γαλλικές εκλογές το 2002 δημιούργησαν ρίγη. Δεν ήταν μόνο η άνοδος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, αλλά το γεγονός ότι για πρώτη φορά ο Ζαν-Μαρί Λεπέν με 16,8% διεκδικούσε την προεδρία στον δεύτερο γύρο. Ο γκωλικός Ζακ Σιράκ είχε συγκεντρώσει μόλις 19,9% και ο σοσιαλιστής Λιονέλ Ζοσπέν ήταν τρίτος με 16,2%.

Λίγο πριν από τις εκλογές οι δημοσκόποι έβλεπαν μάχη στήθος με στήθος δεξιών – σοσιαλιστών. Υπήρχε όμως και ένα μαύρο κουτί: 50% των ψηφοφόρων δήλωναν ό,τι δεν τους ενδιέφερε η εκλογική αναμέτρηση. Η μεγαλύτερη έκπληξη ήρθε από την ανάλυση των αποτελεσμάτων. Προέκυπτε ότι υπέρ Λεπέν ψήφισαν μαζικώς στις εργατικές συνοικίες. Ηταν τα παλιά προπύργια του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που ήρθε 11ο με 3,4%.

Τα αναφέρουμε όλα αυτά διότι και στην Ελλάδα υπάρχουν «μαύρα κουτιά» που δεν χωρούν στην παραδοσιακή πολιτική ανάλυση. Στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται μια «γκρίζα ζώνη» ψηφοφόρων, που προέρχονται πρωτίστως από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Οι δημοσκόποι κάνουν αναγωγή των ψήφων ευνοώντας –πολύ λογικώς– το κυβερνών κόμμα. Από την άλλη, πολλοί εντός του ΣΥΡΙΖΑ αλληλοπαραμυθιάζονται ότι το παιγνίδι (ακόμη και της πρωτιάς) είναι ανοιχτό.

Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων δεν είναι πλέον γραμμικές. Τα φράγματα στον παλιό πολιτικό άξονα έπεσαν. Η Ακροδεξιά δεν κερδίζει παγκοσμίως επειδή την ψηφίζει η «άρχουσα τάξη». Την προτιμούν οι «της γης οι κολασμένοι», κυρίως αυτοί που πίστεψαν ότι τα προβλήματά τους μπορούν εύκολα να λυθούν αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση. Και στην περίπτωση της Ελλάδος πάρα πολλοί «ξέρουν» πως για όλα φταίει «το ξενόφερτο μνημόνιο, το οποίο θα μπορούσε να καταργηθεί με έναν νόμο κι ένα άρθρο». Αλλοι τόσοι «γνωρίζουν» ότι «οι μετανάστες φέρνουν την ανεργία».

«Η πρόβλεψη είναι δύσκολη, ειδικά για το μέλλον», είχε πει ο Νιλς Μπορ, και το πολιτικό τοπίο είναι εξαιρετικά ρευστό. Προς κάθε κατεύθυνση. Ενας από τους παράγοντες που θα επηρεάσουν είναι το μπρα ντε φερ Ιταλίας – Ε.Ε. Μια νίκη του Ματέο Σαλβίνι θα είναι πύρρειος (τα προβλήματα της γείτονος είναι μεγάλα και δεν λύνονται με διόγκωση ελλειμμάτων) αλλά θα αποδείξει στους απογοητευμένους ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Αρκεί να είναι ακροδεξιός…

Ενας δεύτερος παράγων που θα κρίνει τις μετακινήσεις θα είναι ο χρόνος των εκλογών. Η πρώτη αντίδραση των αδαών απογοητευμένων είναι η αποχή, με το σκεπτικό «όλοι ίδιοι είναι». Αν όμως προκριθεί το σενάριο των τετραπλών εκλογών τον Μάιο, τότε καθένας έχει κάποιο φίλο, κουμπάρο, ξάδελφο υποψήφιο (δημοτικό ή νομαρχιακό σύμβουλο) που πρέπει να ψηφίσει. Αν αυτοί πάνε στο εκλογικό τμήμα είναι πολύ πιθανό να μπουν στον πειρασμό της υλοποίησης μιας μηδενιστικής ανοησίας, αυτής που καλλιεργούσαν κατά το δημοψήφισμα διάφοροι της ριζοσπαστικής Αριστεράς και συνοψιζόταν στο χυδαίο σύνθημα «πουτ… όλα». Δεν είναι απίθανο, υπάρχει προηγούμενο. Πολλοί ψήφισαν Χρυσή Αυγή για «να μπει κάποιος στη Βουλή και να πλακώσει τους πολιτικούς».

Πολλοί επαναπαύονται με το γεγονός ότι στην ελληνική Ακροδεξιά δεν υπάρχει ο ηγέτης που θα τη διογκώσει. Αυτό είναι αλήθεια· κάθε ηγετίσκος του χώρου κινείται μεταξύ ανοησίας και γραφικότητας. Αλλά πάλι οι «ηγέτες» αναγνωρίζονται κατόπιν εορτής· ποιος πίστευε ότι το ανέκδοτο του Πέπε Γκρίλο θα γινόταν το μεγαλύτερο κόμμα στην Ιταλία; Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο: Οι ηγετικές φυσιογνωμίες κερδίζουν την ψήφο ελπίδας. Οταν κάποιος ψηφίζει αρνητικά προκρίνει τον χειρότερο ή τον πιο γελοίο, για να δώσει το μεγαλύτερο χαστούκι στο «κατεστημένο».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή