Η πιο θανατηφόρα και καταστροφική πυρκαγιά στην ιστορία της Καλιφόρνια τέθηκε τελικά υπό έλεγχο μετά από 17 δύσκολες μέρες. Για πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι έχασαν τα σπίτια τους στην πυρκαγιά, τώρα ξεκινάει η πιο δύσκολη δοκιμασία.
Η πόλη του Παραντάις, η οποία επλήγη περισσότερο από την πυρκαγιά Camp Fire, ήταν δημοφιλής προορισμός για αρκετούς συνταξιούχους, με περισσότερο από το 25% των κατοίκων να είναι άνω των 65 ετών, σύμφωνα με τα δημογραφικά στοιχεία. Πολλοί από αυτούς έχασαν τα πάντα στη φωτιά και πρέπει να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή, συχνά με μικρή βοήθεια και μεγάλα προβλήματα υγείας.
Τα καταφύγια, που έχουν στηθεί για την περίθαλψη των πληγέντων μπορεί να είναι επικίνδυνα για τους ηλικιωμένους, καθώς, σε πολλές περιπτώσεις οι συνθήκες διαβίωσης δεν είναι οι ιδανικές και έχουν σημειωθεί κρούσματα ιώσεων σε αρκετούς τέτοιους χώρους.
Πολλά από τα κτίρια που κάηκαν στο Πάρανταϊς και τις γύρω περιοχές ήταν γεροκομεία και άλλα υποδομές περίθαλψης ηλικιωμένων. Περίπου 2.300 κάτοικοι λάμβαναν κατοίκον υπηρεσίες, σύμφωνα με την Σέλμπι Μπόστον, διευθύντρια απασχόλησης και κοινωνικών υπηρεσιών της περιοχής.
Η προσπάθεια να ανταπεξέλθει κάποιος σε μία τέτοια κατάσταση είναι δύσκολη, ανεξαρτήτου ηλικίας, όμως για τις ηλικίες των 70 και 80, πολλές φορές μοιάζει αδύνατο, αναφέρει το άρθρο των New York Times. «Τα μισά απο τα θύματα δεν μπορούν να ξεκινήσουν από την αρχή», δήλωσε η Μαρί Στιούαρτ, υπεύθυνη της τοπικής εκκλησίας του Τσίκο, η οποία έχει μετατραπεί σε προσωρινό καταφύγιο.
Οι καταστροφές τέτοιας εμβέλειας μπορεί να αφήσουν το στίγμα τους στα θύματα, ακόμα και μετά το τέλος της αρχικής κρίσης, σύμφωνα με ειδικούς ψυχολόγους. «Το να μην μπορείς να πάρεις τα φάρμακα σου, να μην έχεις πρόσβαση σε περίθαλψη και κοινωνικές δομές, το αυξανόμενο στρες που δημιουργεί όλη αυτή η κατάσταση και το γεγονός ότι πρέπει να ξαναχτίσεις τη ζωή σου, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα υγείας, ακόμα και σε θανάτους όπως δείχνουν οι έρευνες», δήλωσε ο Ντέιβιντ Άιζενμαν, διευθυντής της Κέντρου Δημόσιας Υγείας του πανεπιστημίου UCLA.
Για τους ηλικιωμένους, «το να μην μπορούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους στην πόλη και να ζήσουν στην κοινότητα τους μπορεί να προκαλέσει σημαντικότερα προβλήματα από ότι στα θύματα νεότερης ηλικίας», πρόσθεσε ο Άιζενμαν.
Οι νεότερες οικογένειες «έχουν συνήθως ευρύτερους κοινωνικούς κύκλους αντίθετα με τους ηλικιωμένους, που πολλές φορές δεν έχουν στήριξη από κανέναν», δήλωσε ο Ρον Ζίμερ, πάστορας τοπικής εκκλησίας που έχει μετατραπεί και αυτή σε καταφύγιο.
Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους πληγέντες να έρθουν σε επαφή με τους γιατρούς τους και να προμηθευτούν τα φάρμακα τους, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.
«Έπρεπε να παρακαλέσω για να πάρω τα φάρμακα μου», δήλωσε η Ντόροθι Μέλτον, η οποία μένει σε ένα από τα καταφύγια.
Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκεται και η Τζόι Ράιχ, κάτοικος του Πάρανταϊς, η οποία έχει αναπνευστικά προβλήματα και ο καπνός χειροτέρεψε την κατάσταση της. Η Ράιχ δήλωσε ότι «το να ξαναχτίσει τη ζωή της στο Πάρανταϊς δεν αποτελεί επιλογή», καθώς το σπίτι της μαζί με όλες τις αναμνήσεις της κάηκαν στην φωτιά.
Για τον 72χρονο κάτοικο του Πάρανταϊς, Ντάνιελ Κέιγερ, ο οποίος μετά από μάχη με τον καρκίνο του φάρυγγα, φοράει σωλήνα τραχειοστομίας, η κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσκολη. Ο Κέιγερ ζούσε σε ένα πάρκο με τροχόσπιτα και το μόνο που κατάφερε να διασώσει από την πυρκαγιά ήταν το αυτοκίνητο του.
«Δεν έχω που να πάω, δεν έχω κάποιο συγγενή», είπε στους New York Times ο Κέιγερ. «Το μόνο που έμεινε είναι αυτό το αμάξι. Είναι το μωρό μου», πρόσθεσε.