Η στροφή Τραμπ σε ό,τι αφορά την παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών στο κυνήγι του ISIS εντός των εδαφών Συρίας – Ιράκ, με την αναγγελία απόσυρσης των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων, θα αλλάξει πολλά, όπως τουλάχιστον εκτιμούν ειδικότεροι ημών. Ενα είναι σίγουρο: κερδισμένη θα είναι η Τουρκία και κερδισμένος προσωπικά ο πρόεδρος Ερντογάν. Από την ανάληψη της άμεσης ευθύνης του υπουργείου Εξωτερικών από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, η απρονοησία στη διπλωματία της χώρας βαραίνει επικινδύνως.
Στην Ουάσιγκτον, πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι τα κέρδη του Αμερικανού προέδρου στις τάξεις των σκληρών οπαδών του (και είναι πολλοί!) προσδιορίζουν πλέον καθοριστικά τη διεθνή παρουσία των ΗΠΑ. Ετσι, από την απουσία των Αμερικανών στη Συρία, αυτοί που θα ωφεληθούν είναι το Ιράν και η Ρωσία, η παρουσία των οποίων είναι συντριπτική και καθοριστική των εξελίξεων, γεγονός που επεδίωκε να μετριάσει η Δύση με την παράθεση αμερικανικών, γαλλικών, ισραηλινών κ.ά. στρατιωτικών δυνάμεων.
Πρώτο και πολύ σπουδαίο ζήτημα που αναδεικνύεται με τη μεταστροφή Τραμπ είναι ότι καθίσταται δύσκολο να είναι κανείς σίγουρος για το αν στην Αθήνα υπάρχει ένα ή περισσότερα κέντρα αποφάσεων όταν πρόκειται για καίρια ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Η απουσία Κοτζιά από το υπουργείο δημιουργεί αντικειμενικά κενό ελληνικής διπλωματικής τακτικής. Κενό που με βουλιμία εκμεταλλεύεται, όπως ήταν αναμενόμενο, ο ακροδεξιός κυβερνητικός εταίρος.
Απόδειξη η εντολή σε «παραδρομή» του ίδιου του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, ο οποίος, άνευ πραγματικού λόγου, έσπευσε να «προειδοποιήσει» τη γείτονα, με το διάσημο πλέον σχέδιο ισοπέδωσης βραχονησίδας. Διόλου τυχαία, η απειλή αυτή δεν βρήκε σχεδόν καμία απήχηση στα μέσα ενημέρωσης της Τουρκίας. Ούτε ήταν, άλλωστε, η προσήκουσα απάντηση στις ιμπεριαλιστικές κορώνες Τούρκων στρατιωτικών, που διαφημίζουν την υπεροπλία τους λέγοντας πως μπορούν να κουμαντάρουν δύο μέτωπα επιχειρήσεων.
Δεύτερο και εξίσου σημαντικό: η Ελλάδα έχει όλα τα συμφέροντά της τοποθετημένα στην πλευρά της ειρηνικής συνύπαρξης και της ταχείας οικονομικής ανάπτυξης για τη χώρα μας και το ευρύτερο περιβάλλον της. Μόνον μια κυβέρνηση που θα ποντάρει όλες τις «μάρκες» της σε ειρήνη και υπερανάπτυξη θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μια αυταρχική Τουρκία. Χρειαζόμαστε εμπιστοσύνη και ανοικτές αγορές αντί απειλών, τρομοκρατίας και κρατισμού που υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας. Η Ιστορία διδάσκει ότι μεταξύ της μιζέριας στα εσωτερικά θέματα και της αποτυχίας στην εξωτερική πολιτική υπάρχει, δυστυχώς, αλληλουχία γεγονότων και, το χειρότερο, λαθών.