Κι όμως, το μεγαλύτερο επίτευγμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που οι αντίπαλοί του αντιμετωπίζουν ως τη μεγαλύτερη αδυναμία του. Η ασυμφωνία λόγων και έργων, και η κατάργηση του κριτηρίου της πραγματικότητας. Η εικόνα του πρωθυπουργού που εγκαινιάζει τον ανύπαρκτο σταθμό του μετρό της Θεσσαλονίκης, τα ζωγραφισμένα εκδοτήρια εισιτηρίων και η απουσία σιδηροτροχιών μπορεί να διασκεδάζουν την κοινή λογική, όση ακόμη κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Ο Τσίπρας ξεκίνησε υποσχόμενος πως θα παίξει σε ζωντανό χρόνο την εξέγερση των ναυτών του θωρηκτού «Ποτέμκιν» και κατέληξε να παίζει το επεισόδιο το οποίο έκανε διάσημο τον πρίγκιπα Ποτέμκιν.
Αυτός, ως γνωστόν, έστηνε προσόψεις ολόκληρων χωριών στην Κριμαία προκειμένου η ερωμένη του Αικατερίνη να απολαμβάνει την ομορφιά των κτήσεών της. Αν όμως η αυτοκράτειρα δεν πήρε ποτέ είδηση τι κρυβόταν πίσω από τις προσόψεις, ο Τσίπρας δεν μπαίνει στον κόπο να το κρύψει. Το αντίθετο.
Η μετανεωτερική δημαγωγία δεν φοβάται τη διάψευσή της από την πραγματικότητα, αφού –για τη νοοτροπία της– και αυτή υπόκειται στην αρχή πως όλα είναι σχετικά. Είναι μια πολιτική που ξεκίνησε με την αντιστροφή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος το 2015, επιβραβεύθηκε από την πλειοψηφία στις εκλογές και έκτοτε αποδίδει.
Τον τελευταίο χρόνο απέδωσε πλούσιους καρπούς. Από τη συμφωνία των Πρεσπών και τον χατζιαβατισμό του Καμμένου ώς την έξοδο από τα μνημόνια και την υπόθεση της Εκκλησίας, σημασία δεν έχει η πραγματικότητα. Ή μάλλον η πραγματικότητα είναι ισότιμη με τη στημένη πρόσοψή της.
Το ερώτημα είναι αν οι δημοκρατικοί θεσμοί μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς το κριτήριο της πραγματικότητας. Κι αν ο δημόσιος λόγος, απαραίτητο συστατικό των θεσμών, δεν απαξιώνεται αν αποκοπεί από τον ύστατο κριτή του. Αν όλα είναι θέμα άποψης, τότε πώς κρίνονται οι απόψεις; Με τον τρόπο του Φλαμπουράρη που σχολιάζει την τρομοκρατική ενέργεια κατά του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής» με ένα απλό: «Κι εμένα μου έβαλαν γκαζάκια αλλά δεν το έκανα θέμα»; Και η αναβολή της ψήφισης της συμφωνίας των Πρεσπών εξαιτίας ενός θερμού επεισοδίου κι αυτό ζήτημα άποψης είναι; Μπορεί στα τέσσερα αυτά χρόνια οι Συριζανέλ να κληροδότησαν στη χώρα μόνον αποτυχίες, όμως νομιμοποίησαν το δικαίωμά τους να εμφανίζουν τις αποτυχίες ως επιτυχίες. Μην ξεχνάτε ότι ο Τσίπρας διδάχθηκε την πολιτική από το φοιτητικό κίνημα και εκεί έμαθε ότι ακόμη και το αποτέλεσμα των εκλογών είναι σχετικό. Θυμάστε ότι οι παρατάξεις δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν στις καταμετρήσεις των ψήφων και στα ποσοστά.