Μπορείς να κοροϊδεύεις κάποιους για πάντα και τους πάντες για κάποιο διάστημα, αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα». Αποδίδεται κατά την παράδοση στον Αβραάμ Λίνκολν και ταιριάζει στην περίσταση τη δική μας, διότι περιγράφει ό,τι ακριβώς συνέβη στον πρωθυπουργό κατά το Σαββατοκύριακο που πέρασε: ο Τσίπρας κατάλαβε ότι δεν γίνεται να κοροϊδεύει τους πάντες για πάντα. Κατάλαβε ενδεχομένως ότι ακόμη και αν γίνεται –αν δηλαδή κάτι τέτοιο είναι τεχνικά δυνατόν– και πάλι δεν συμφέρει να το κάνεις, διότι το παιχνίδι σου το έχουν πια καταλάβει όλοι και το κόστος της ξεφτίλας εξανεμίζει τα όποια οφέλη της απάτης.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ενώ είχε αποφασίσει να ενδώσει στον εκβιασμό τού εν διαστάσει εταίρου του, τελικά έκανε πίσω και μάλιστα με τρόπο ο οποίος περνάει την ευθύνη ακέραια στα χέρια του Ν. Βούτση. Μέχρις ενός σημείου η υπόθεση θυμίζει την ιστορία του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Β΄ με τον αρχιεπίσκοπο Τόμας Μπέκετ. Μια μέρα ο βασιλιάς εξέφρασε δημοσίως το παράπονό του για τη συμπεριφορά του αρχιεπισκόπου. Τέσσερις όχι ιδιαιτέρως ευφυείς ιππότες, που τον άκουσαν, πήγαν και βρήκαν τον αρχιεπίσκοπο και τον κατακρεούργησαν μέσα στον καθεδρικό. Η χριστιανική Ευρώπη της εποχής (δεύτερο ήμισυ του 12ου αιώνα) έφριξε με το έγκλημα· και οι αιώνες που πέρασαν δεν απάλλαξαν την ιστορική μνήμη του Ερρίκου από την ευθύνη του εγκλήματος. Σχεδόν 850 χρόνια αργότερα, τον έκανε θεατρικό έργο ο Τ. Σ. Ελιοτ – για να καταλάβετε τι έπαθε ο φουκαράς ο Ερρίκος, ο οποίος μάλιστα είχε το δίκιο με το μέρος του στη διαφωνία του με τον αρχιεπίσκοπο…
Παρομοίως και ο Τσίπρας. Μιλώντας με έναν εκ των κορυφαίων βοηθών του, ο πρωθυπουργός εξέφρασε τον καημό του για κάποιες αδικίες του Κανονισμού της Βουλής, οι οποίες προσβάλλουν την πασίγνωστη δημοκρατική ευαισθησία του. Ο βοηθός αυτός κατάλαβε και, επειδή συνέβαινε να είναι και πρόεδρος της Βουλής, ανέλαβε τη σχετική πρωτοβουλία για να απαλύνει τον καημό του Τσίπρα. Η διαφορά με τον Ερρίκο είναι ότι ο Τσίπρας παρουσιάζεται να καταλαβαίνει τι πήγαινε να γίνει (ερήμην του υποτίθεται) και παρενέβη για να συγκρατήσει τον υπερβάλλοντα ζήλο του βοηθού του. Ο Τσίπρας βγαίνει τυπικά εντάξει, ο βοηθός χρεώνεται την ευθύνη της πρωτοβουλίας.
Η Ν.Δ., που ως γνωστόν σοκάρεται εύκολα, εξεπλάγη με τη συμπεριφορά του Τσίπρα, επειδή, όπως λένε, μεταχειρίστηκε τον Βούτση «σαν υφιστάμενό του»! Μα, είναι υφιστάμενός του· στην πραγματική κομματική ιεραρχία, αυτή είναι η σχέση τους. Εις δε την προκειμένη περίπτωση, και οι δύο «θεσμικοί παράγοντες» του πολιτεύματος λειτουργούσαν φανερά και ξεδιάντροπα μέσα στο πλαίσιο του κυβερνητικού συμφέροντος. Ποιοι θεσμοί και λοιπές αστικές ανοησίες, όταν το ζητούμενο είναι να κρατήσει την εξουσία η κυβέρνηση της Αριστεράς;
Ωστόσο, ο Λίνκολν έχει δίκιο. Η κοροϊδία έχει πάντα ένα όριο και ο Τσίπρας έφθασε στο δικό του. Η αλλαγή των κανόνων ενόσω παίζεται το παιχνίδι (διότι με αυτό ισοδυναμεί η αλλαγή του Κανονισμού της Βουλής για την εξυπηρέτηση της συγκυρίας) είναι μια πρόδηλη ατιμία. Ολοι την καταλαβαίνουν αμέσως. Δεν χρειάζεται να την εξηγήσεις σε έναν κόσμο εκπαιδευμένο με στημένα ποδοσφαιρικά ματς και μαθημένο στις στημένες διαιτησίες.
Επειτα, το ότι η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να διαπράξει τέτοια ατιμία, προκειμένου μάλιστα να διασφαλίσει προνόμια (γραφεία, τιμές, ακολούθους κ.λπ.) για τους συμμάχους της ήταν κάτι που εξοργίζει ειδικά τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ – τον κόσμο στον οποίο ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε συστηματικά τον φθόνο. Ηταν επόμενο, λοιπόν, ο Τσίπρας να κάνει πίσω, καθώς μάλιστα το πρόβλημα συνέπεσε με το ταξίδι του στην Τουρκία.
Οτι ο Τσίπρας τελικά υπαναχώρησε και αρνήθηκε να υποκύψει στον εκβιασμό ισοδυναμεί με την κήρυξη πολέμου στον Καμμένο. Η λύση που τελικά επελέγη –η προφανώς ιδιόρρυθμη δήλωση των συνοδοιπόρων ότι πρέπει να λογίζονται στη συμπολίτευση, μολονότι ο καθένας τους διατηρεί την ιδιότητα του ανεξάρτητου– είναι λύση στο πρόβλημα του Τσίπρα: του εξασφαλίζει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 151 ψήφων. Δεν είναι λύση για το πρόβλημα του Καμμένου.
Είμαστε λοιπόν στην αρχή ενός πολέμου που θα διεξαχθεί με βρώμικα μέσα. Αν προσέξατε τις δηλώσεις του, θα διαπιστώσατε ότι ο Καμμένος διεκδικεί δύο συγκεκριμένα πράγματα από τον Τσίπρα: 1) Τη διατήρηση της κοινοβουλευτικής ομάδας του, όχι μόνο των προνομίων που συνεπάγεται η ύπαρξή της. 2) Την αποκατάσταση του προσωπικού κύρους του, μέσω της απόλυσης από την κυβέρνηση των Κουντουρά και Κόκκαλη που αυτομόλησαν.
Για να το πετύχει, απειλεί τον Τσίπρα με αποκαλύψεις για το παρασκήνιο των Πρεσπών, για τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τη Βενεζουέλα του Τσάβες και του Μαδούρο, αλλά και για την προσωπική και οικογενειακή ζωή του (εξωτικές διακοπές κ.λπ.).
Επειδή αυτός ο πόλεμος προμηνύεται σκληρός, δεν θα διαρκέσει για πολύ, διότι αν διαρκέσει ουδείς εκ των αντιπάλων έχει ελπίδα. Επομένως, απλώς επισπεύδει τις εκλογές, που και πάλι είναι το τέλος, αλλά με διαφορετική μορφή…