Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες

Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες

3' 46" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Διαβάζω ένα ενδιαφέρον βιβλίο που δυστυχώς μας αφορά. Λέγεται «How Democracies Die» (κυκλοφορεί και στα ελληνικά, πρόσεξα) και το έχουν γράψει δύο καθηγητές του Χάρβαρντ, ο Steven Levitsky και ο Daniel Ziblatt. Το βιβλίο πραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο πεθαίνουν οι δημοκρατίες στη σύγχρονη εποχή. Υποστηρίζουν ότι οι δημοκρατίες πεθαίνουν εκ των έσω, υφιστάμενες τη διάβρωση των θεσμών, και όχι πια με εξωτερικές παρεμβάσεις, όπως τα στρατιωτικά κινήματα.

Το βιβλίο απευθύνεται πρωτίστως σε Αμερικανούς αναγνώστες, καθώς εστιάζει στην περίπτωση του Τραμπ, εξετάζει όμως και δεκάδες άλλα παραδείγματα διολίσθησης της δημοκρατίας προς τη δικτατορία, σε Λατινική Αμερική και Ευρώπη. Επειδή ακριβώς απευθύνεται σε Αμερικανούς, οι οποίοι μέχρι τώρα δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ, στον 20ό αιώνα τουλάχιστον, το παράδοξο της ανάρρησης στην εξουσία, με δημοκρατικά μέσα, ενός δημαγωγού με ευθέως αντιδημοκρατικές τάσεις, εκπέμπει μια σχετική αθωότητα, που όμως δεν ενοχλεί. Το συνιστώ.

Εκεί που το βιβλίο των Levitsky και ο Ziblatt αγγίζει την περίπτωσή μας, δηλαδή την Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι στο «τεστ δημοκρατικότητας», στο οποίο κατέληξαν οι δύο πολιτικοί επιστήμονες μετά τη μελέτη των ιστορικών περιστατικών. Τέσσερα είναι τα κριτήρια βάσει των οποίων πιστεύουν πως μπορεί να εντοπιστεί ο επικίνδυνος για τη δημοκρατία λαϊκιστής. Το πρώτο είναι είτε η απόρριψη είτε η χαλαρή δέσμευση στους κανόνες του δημοκρατικού παιγνιδιού, π.χ. «η αστική δημοκρατία δεν είναι αληθινή δημοκρατία». Το δεύτερο είναι η άρνηση της νομιμοποίησης των πολιτικών αντιπάλων του, π.χ. «είστε χούντα, δεν είστε κυβέρνηση». Το τρίτο είναι η ανοχή ή ακόμη και η ενθάρρυνση της βίας, π.χ. «το γιαούρτι δροσίζει, δεν πονάει». Το τέταρτο, τέλος, είναι η προθυμία να περιορίσει τις ελευθερίες των αντιπάλων του ή των ΜΜΕ, π.χ. «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από γενέσεως ελληνικού κράτους».

Είτε τότε ως αντιπολίτευση είτε τώρα ως κυβέρνηση, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πληρούν και τις τέσσερις προϋποθέσεις. Αλλά ο εξυπνότερος λαός του κόσμου δεν ανησυχεί. Σου λέει, εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία. Σωστά, αλλά και η χωριάτικη σαλάτα…

Μπουγάδες

Η Κατερίνα Παπακώστα έχει ταραχτεί σοβαρά και υποφέρει. Ξεκινώ έτσι απότομα και δυσάρεστα τούτο το σημείωμα, διότι τα θέματα υγείας, αγαπητοί αναγνώστες, δεν σηκώνουν αστεία. Η πλάκα εις βάρος της κ. Παπακώστα πρέπει να σταματήσει αμέσως, καθώς απειλεί σοβαρά την υγεία της. Το είδαμε χθες από το ξέσπασμά της στη Βουλή, όταν αδικαιολόγητα την ερέθισε ο όρος «δηλωσίες», τον οποίο χρησιμοποίησε η Σοφία Βούλτεψη για τους έξι συνοδοιπόρους, που παραχώρησαν προκαταβολικώς και γραπτώς την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι ακριβώς bullying αυτό που υφίσταται η κ. Παπακώστα, διότι δεν έχει εκφοβιστικό χαρακτήρα. Δεν απειλείται η κ. Παπακώστα, διότι οι αντίπαλοί της δεν την παίρνουν όσο σοβαρά νομίζει η ίδια. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, αυτό που υφίσταται θα το λέγαμε μάλλον καζούρα ή δούλεμα. Το είδαμε να εκδηλώνεται με το χειροκρότημα και τις επευφημίες, που της επεφύλασσαν οι πρώην συνάδελφοί της από τη Ν.Δ., κάθε φορά που εκείνη ψήφιζε υπέρ της κυβέρνησης.

Από ό,τι ακούω και καταλαβαίνω, το δούλεμα ξεκίνησε αυθόρμητα, όπως συμβαίνει συνήθως και στις σχολικές αίθουσες. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι το προκάλεσε το ύφος της κ. Παπακώστα, το στυλ της επιμελούς απουσιολόγου και η έπαρση που της καταλογίζουν, επίσης η αυταρέσκεια που αντανακλάται στον καθαρεύοντα και ex cathedra λόγο της. Μετά τα χθεσινά όμως, είναι φανερό ότι η πλάκα πρέπει να σταματήσει τώρα. Στο κάτω κάτω, για πόσο θα την έχουμε ακόμη; Υπάρχει κανείς που να φαντάζεται ότι μπορεί ποτέ να επανεκλεγεί η κ. Παπακώστα είτε ως ΣΥΡΙΖΑ είτε ως Νέα Ελληνική Ορμή; Αν το πιστεύει κάποιος, ας σοβαρευτεί.

Το προσωπικό δράμα της κ. Παπακώστα είναι κάτι πολύ συχνό και κοινό: παίρνει πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό της. Δεν υπάρχει λόγος να επιδεινώνεται μέσω της καζούρας…

Σατανικό!

«Πού οδήγησαν τα Χάρβαρντ, τα Στάνφορντ και τα Ελεσί;», αναρωτήθηκε ρητορικά ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος, υπερασπιζόμενος την αντίθεσή του στην αναθεώρηση του άρθρου 16 για την ανώτατη παιδεία. «Οδήγησαν», απάντησε, «να έχουν σήμερα 28 άνθρωποι τον πλούτο του μισού πληθυσμού». Ναι, το είπε έτσι ακριβώς ο Παπαχριστόπουλος και είναι οπωσδήποτε το εξυπνότερο πράγμα που έχει πει στη ζωή του.

Διότι ένας καλοπροαίρετος τρίτος, ο οποίος ακούει τον Παπαχριστόπουλο να δηλώνει ότι τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου ευθύνονται για το χάσμα της ανισότητας του πλούτου, συμπεραίνει αυτομάτως ότι ο άνθρωπος που το λέει αυτό στα σοβαρά είναι ένας ηλίθιος. Εφόσον καταλήγει στο συμπέρασμα αυτό, ο καλοπροαίρετος τρίτος συγχωρεί αμέσως όλα τα καραγκιοζιλίκια του Παπαχριστόπουλου μέχρι να παραδώσει την περίφημη εκείνη έδρα του και του αναγνωρίζει το ακαταλόγιστο! Με τον ελιγμό αυτό, παριστάνοντας δηλαδή τον κρετίνο, ο Παπαχριστόπουλος ξεφεύγει από τη δύσκολη θέση και, επιπλέον, κρύβει από όλους τη σατανική ευφυΐα του. Αν συνειδητοποιήσεις τι έχει κάνει, ζαλίζεσαι. Σίγουρα του αξίζει να εκπροσωπεί τον εξυπνότερο λαό του κόσμου…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή