Το Σάββατο 20 Απριλίου ε.έ. η εφημερίδα «Αυγή» –επίσημο όργανο του κόμματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, της Κεντροαριστεράς παντός καιρού και της ριζοσπαστικής Αριστεράς ευκαιρίας δοθείσης– μοίρασε στους αναγνώστες της το έργο του Β. Ι. Λένιν «Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν πως το βρήκαν σε πολύ χαμηλή τιμή. Το έργο του ιστορικού ηγέτη των μπολσεβίκων δεν έχει πνευματικά δικαιώματα, η δε παρ’ ημίν δημοφιλία του δεν έχει σχέση με τους αλλοτινούς καιρούς, όταν τα έργα του αποτελούσαν ορυχείο «τσιτάτων» για τις φοιτητικές συνελεύσεις και ιδανικό κίνητρο για τη σύναψη ερωτικών σχέσεων. Σε τι χρησιμεύουν τα σοβιέτ και σε τι τα συνδικάτα, τι είναι το κράτος και τι η επανάσταση, τι κάνεις απόψε; Ολ’ αυτά σήμερα ανήκουν σ’ εκείνη τη ρομαντική εποχή και δεν αποκλείεται κάπου να βρέθηκε στοκ στα αζήτητα για να το μοιράσει η ιστορική εφημερίδα στους αναγνώστες της ενόψει των εορτών του Πάσχα. Η φτήνια όμως είναι για τους νεοφιλελεύθερους. Εξάλλου, κατά την «Αυγή», η οικονομία καλπάζει, και μπορεί η οικονομία να είναι το δυνατό χαρτί του Τσίπρα, όμως άλλο οικονόμος κι άλλο Σκρουτζ.
Το συμπέρασμα ότι πρόκειται για αμιγώς πολιτική χειρονομία με ιδεολογικές προεκτάσεις και πνευματικές παραφυάδες με έβαλε σε ακόμη περισσότερες σκέψεις. Πού τους ήρθε να βγάλουν τον Λένιν από το μαυσωλείο των ιδεών οι ίδιοι που ανέμιζαν τον ενθουσιασμό τους για την πρωτιά των Σοσιαλιστών στην Ισπανία και άφησαν αναπάντητες τις κλήσεις του κ. Ιγκλέσιας; Θα μου πείτε, αυτό που έχει απομείνει από την κάποτε μορφωμένη Αριστερά δεν ξέρει και πολλά εκτός από τον Λένιν. Πόσο αφελής μπορεί να είναι ο άνθρωπος – στον εαυτό μου αναφέρομαι. Και πώς, τυφλωμένος από τον συντηρητισμό του, δεν μπορεί να αντιληφθεί τη λεπτότητα του πνεύματος της προοδευτικής συμμαχίας; Καταδικάζοντας τον αριστερισμό, διά στόματος Λένιν, η καλή εφημερίδα υπενθυμίζει στους εκλεκτούς αναγνώστες της ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα στην παιδική του ηλικία μπορεί να υποστήριζε όσα καταδικάζει ο γκουρού, όμως πρόκειται για παιδική ασθένεια. Και ως γνωστόν, όσοι έχουν περάσει ιλαρά ως παιδιά δύσκολα την ξαναπαθαίνουν. Συγχρόνως καταδικάζουν και όλα τα παραφερνάλια που παρενοχλούν τα εκλογικά τους ποσοστά. Τόση πολιτική σε μια προσφορά μόνον η «Αυγή» μπορεί να επιτύχει. Δεν παίζονται οι άνθρωποι.
Το μάλλον καταθλιπτικό στην όλη υπόθεση είναι ότι το βιβλίο γράφτηκε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’20 του προηγούμενου αιώνα. Απόδειξη πως οι σύντροφοι σκέφτονται τον σημερινό μας κόσμο σαν να ήταν προχθεσινός. Θα μου πείτε, με τόση δουλειά που έχουν για να φέρουν την ανάπτυξη στη χώρα, πού καιρός για διάβασμα.