Κάποτε σε μια χώρα 132.000 τ. χλμ., με πληθυσμό 10 εκατ. κατοίκων υπήρχαν πάνω από 5.000 δήμοι και κοινότητες. Σ’ αυτό το γιορτάσι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αντιστοιχούσε ένας δήμαρχος/ κοινοτάρχης ανά 2.000 κατοίκους. Οι «τοπαρχίες» είχαν άμεση σχέση (εξάρτηση) με την κεντρική εξουσία. Η ψήφος των δημοτών της «τοπαρχίας» καθόριζε σε μεγάλο βαθμό τα έργα και τα ρουσφέτια που γίνονταν σε συνάρτηση με την εκάστοτε κυβέρνηση. Ενα θεσμικό δούναι-λαβείν. Μια μαύρη μέρα για την ανοιχτοχέρα χώρα ήταν όταν εφαρμόσθηκε, εις μνήμην του δολοφονηθέντος Κυβερνήτη, ο «Καποδίστριας» με τον οποίο οι «τοπαρχίες» μειώθηκαν σε 1.000. Νέο βαρύ πλήγμα ήρθε με τη θέσπιση του «Καλλικράτη», προς τιμήν του αρχαίου προγόνου μας, μεγάλου αρχιτέκτονα. Σήμερα η Ελλάδα έχει λίγους παραπάνω από 300 δήμους.
Για τον εξορθολογισμό αυτής της αριθμητικά -και όχι μόνον- παρανοϊκής κατάστασης απαιτήθηκαν δεκαετίες, ενώ χύθηκαν κρουνοί δακρύων τοπαρχών. Κάποτε στην ίδια ευημερούσα χώρα το κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων αυξανόταν συνεχώς και εάν δεν χρεοκοπούσε η χώρα εν ριπή οφθαλμού -τι είναι ένας χρόνος μέσα στην αιωνιότητα;- θα ξεπερνούσε τα 30.000 δολάρια. Με βάση αυτό τον δείκτη η Ελλάδα συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις τριάντα πλουσιότερες χώρες της υφηλίου. Στην ίδια χώρα άνθιζε και κάρπιζε η φιλαλληλία και η άδολη φιλανθρωπία προς τους απανταχού δοκιμαζόμενους επί γης. Ισχυρό απορροφητήρα αυτής της θαυμαστής δυναμικής αποτέλεσαν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. ΟΙ ΜΚΟ, ενδεδυμένες, αποστολική αδεία, μανδύα Καλού Σαμαρείτη διαχειρίζονταν τεράστια ποσά για να επιτελούν έργο.
Εχει γραφτεί ότι ήδη ελέγχεται «ο βίος και η πολιτεία» άνω των 6.000 ΜΚΟ, ώστε να μην ρίπτεται ακρίτως ο λίθος του αναθέματος σε όλες και όλους. Ασφαλώς και ήσαν πολύ περισσότερες αλλά ας κάνουμε λογαριασμό μόνο με αυτές. Ετσι, σε περίπου 1.700 Ελληνες αντιστοιχούσε μία ΜΚΟ. Οικογενειακή υπόθεση δηλαδή και σίγουρα μας ανήκει το σχετικό παγκόσμιο ρεκόρ . Αλλά για να μη μελαγχολήσετε περαιτέρω σας παραπέμπω σε ένα άλλο κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας. Μιλάω για τις αναρίθμητες οργανώσεις, κινήσεις, πρωτοβουλίες που στοχεύουν στη διάσωση όλων των ειδών της ζωής ώστε να τα εντάξουν στην κιβωτό της υστεροφημίας (;) τους. Είναι σαφές ότι παρεμβαίνουν προσβλητικά στη Θεία Οικονομία και στη μέριμνα του Δημιουργού των πάντων έτσι; Με πιστό και ενθουσιώδες ακροατήριο αναλαμβάνουν εκστρατείες υπέρ σωτηρίας – όσα ακολουθούν είναι φανταστικά πλην ενδεικτικά: του τσαλαπετεινού του Ουαϊόμινγκ, του παρδαλωτού λύγκα, της κάμπιας του Γιβραλτάρ, του μύωπα δράκου του Κομόντο, κ.λπ., κ.λπ. Ανησυχίες και ευαισθησίες υπάρχουν για όλα τα γούστα και σταθμά. Ο αυστηρός, γκρίζος Τ.Σ. Ελιοτ είχε γενική άποψη: «Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι/οι παραγεμισμένοι/γέρνοντας μαζί/με το κεφάλι άχυρα γεμάτο». Και είναι πάντα ζωντανό το παλιό «γνωμικό»: Πολλοί όταν τους δείχνουν το φεγγάρι κοιτάζουν το δάκτυλο. Ή κάπως έτσι.