Το 2054 συμπληρώνονται εκτός κοσμογονικού απροόπτου διακόσια χρόνια από τη μάχη της Μπαλακλάβα, πλέον γνωστού επεισοδίου στο θέατρο του «μικρού παγκοσμίου» Κριμαϊκού πολέμου (1853-1856). Η στήλη βαθιά ανήσυχη για το μέλλον, σπεύδει πρώτη να το θυμίσει.
Ολα ξεκίνησαν από πολυεθνή διπλωματικό διαγκωνισμό για το ποιος θα είχε την υψηλή εποπτεία στους Αγίους Τόπους, που κατέληξε σε άλλον ένα ρωσοτουρκικό πόλεμο. Τούτη τη φορά Αγγλοι και Γάλλοι τάχθηκαν εν όπλοις στο πλευρό των Οθωμανών με την, κυρίως ηθική, επικουρία Πολωνών, Ελβετών, Πρώσων, Αυστριακών, κ.ά. Το χρυσό μετάλλιο ανδρείας η Ιστορία απένειμε στους έφιππους Βρετανούς της Ελαφράς Ταξιαρχίας, οι οποίοι υπό τη διοίκηση τυφλωμένων από άγνοια και έπαρση ηγετών οδηγήθηκαν σε σφαγή. Οι επελαύνοντες σε σκηνικό που παρέπεμπε σε φρενήρη, μαζική άσκηση ιδανικής αυτοχειρίας βρέθηκαν καλπάζοντας απέναντι στα ρωσικά κανόνια που τους πετσόκοψαν. Από τους 600 επέστρεψαν τραυματίες λιγότεροι από 200. Ο αριστοκράτης ποιητής Αλφρεντ Τέννυσον συγκλονισμένος τους απαθανάτισε από την πατρίδα: «Μα δεν βρέθηκε ούτε ένας να δειλιάσει; Οχι κι ας το ‘ξερε ο στρατιώτης πως κάποιος λαθεμένα το ‘χε ζυγιάσει. Γι’ αυτούς υπάρχει μόνο διαταγή». Στο αντίπαλο στρατόπεδο, υπό την σκέπη του λαβάρου «Για την Ορθοδοξία» χίλιοι εθελοντές συγκροτώντας την «Ελληνική Λεγεώνα» πήραν μέρος σε μάχες με αναμενόμενη γενναιότητα που τόσο χρειάζονταν οι Ρώσοι. Σχεδόν οι μισοί, πολλοί από ασθένειες, άφησαν τα κόκαλά τους στη χώρα του Τσάρου.
Στην Αθήνα ο Κριμαϊκός πόλεμος σήμανε εξαρχής ενθουσιώδη εθνικό συναγερμό. Ο Οθων με συναίνεση της Αμαλίας και –για το τυπικό– της κυβέρνησης Κριεζή άναψε πράσινο φως για δράση ένοπλων σωμάτων και για τοπικές επαναστάσεις σε αλύτρωτες περιοχές της Ηπείρου, Θεσσαλίας και Μακεδονίας, με βαθιά πίστη ότι οι ξανθοί ομόδοξοι θα είχαν τον τελευταίο λόγο. Αλλά ο «μεγάλος Οθωμανός ασθενής» πήρε παράταση από φιλί ζωής των ευρωπαϊκών δυνάμεων, εξοργισμένων με την ελληνική ανταρσία. Ακολούθησε ναυτικός αποκλεισμός, απόβαση Αγγλογάλλων στον Πειραιά και τελεσίγραφο προς τον Οθωνα για κήρυξη ουδετερότητας και κατάπαυση εχθροπραξιών κατά των Τούρκων. Ετσι κι έγινε, ενώ καθαιρέθηκε συνοπτικά η φιλορωσική κυβέρνηση. Χρέη στρατού κατοχής ανέλαβαν οι Γάλλοι, ποδοπατώντας με αέρα ευεργετών Ναυαρινομάχων τα ίχνη λαϊκής περηφάνιας ενώ μετέφεραν από τη Μαύρη Θάλασσα διά θαλάσσης στην Αθήνα χολέρα. Πέθαναν περί τις 3.000 από τους 30.000 κατοίκους της πρωτεύουσας.
Πολύ αργότερα, εν ειρήνη: Τι συνέδεσε τον κοινής αποδοχής σινε-γόη Ερολ Φλιν και την ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα του Απόλλωνα Αθηνών (νυν Σμύρνης) με την Ελαφρά Ταξιαρχία; Ζητώ κατανόηση για τη μη απάντηση. Από λάθος εκτίμησή μου τέλειωσε ο χώρος.