Σε δύο μήνες ξεκινά στη Βραζιλία η φιέστα του Παγκοσμίου Κυπέλλου (Μουντιάλ), η ανά τετραετία σύναξη των κορυφαίων μπαλαδόρων. Εάν δεν ξεσπάσει κάτι που θα κλονίσει όλο τον κόσμο, όσο διαρκεί το Μουντιάλ, δισεκατομμύρια άνθρωποι ξεχνιούνται στο ίδιο διάλειμμα. Η ανάκρουση ύμνων, οι σημαίες, η παρουσία ηγετών ερεθίζουν και τους μη μυημένους, ενώ οι απανταχού φαντασιοκόποι βλέπουν επίλυση διαφορών λαών επί χόρτου. Πολέμους με ντρίμπλες, κεφαλιές, πέναλτι, κρυφοκλωτσιές. Η «πολιτικοποίηση» του ποδοσφαίρου είναι παλιά ιστορία. Ζητώντας κατανόηση από τις κυρίες αναγνώστριες, παραθέτω ολίγα δείγματα.
Το 1934 και το 1938 τροπαιούχος ήταν η Ιταλία. Ο μετρ του λαϊκισμού Μουσολίνι διαισθάνθηκε ότι οι νίκες στα γήπεδα πυρώνουν τον ενθουσιασμό των μαζών για μάχες και σε άλλα πεδία. Η αθλητική βιβλιογραφία βρίθει αναφορών για το πώς όλες οι δυνάμεις (και οι διαιτητές) συνωμότησαν υπέρ Ιταλίας. Το 1950, η Βραζιλία ετοιμαζόταν να μπει στο κλαμπ των υπερδυνάμεων του ποδοσφαίρου. Τα πανηγύρια ξεκίνησαν πριν από την έναρξη του καθοριστικού αγώνα· οι Βραζιλιάνοι υποδέχονταν σπίτι τους την Ουρουγουάη. Σοκ: 1-2. Οσα ακολούθησαν ήταν βούτυρο στο ψωμί για όσους θεωρούν το ποδόσφαιρο όπιο του λαού: Αυτοχειρίες, συζυγοκτονίες, πεθεροκτονίες, αμέτρητα ραδιόφωνα εκτοξεύθηκαν. Το 1954 έλαβε χώρα το «μυστήριο της Βέρνης». Η καλπάζουσα Ουγγαρία διέλυε όποιον έβρισκε στο διάβα της. Στα προκριματικά οι Μαγυάροι φιλοδώρησαν με «οκτάρα» τη Δυτική Γερμανία. Βρέθηκαν πάλι στον τελικό. Απίστευτο, νίκη με 3-2 των Γερμανών, που θριάμβευαν σε έναν κόσμο ειρηνικό. Λεπτομέρεια: όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, πολλοί Ούγγροι σχεδίαζαν «απόδραση» στη Δύση, ενώ την παραμονή του αγώνα προπονήθηκαν μετά μανίας σε αγαθά μιας άλλης ζωής. Το 1966, στο εμβληματικό Γουέμπλεϊ, ο τελικός ήταν αναπαράσταση της μάχης της Αγγλίας με μια μπάλα. Οι διοργανωτές κέρδισαν τη Γερμανία 4-2, σε ένα παιχνίδι που ακόμη συζητείται. Το 1978, η χούντα του Βιντέλα γιόρτασε με τον λαό τη διά πυρός και σιδήρου πρωτιά της Αργεντινής στην έδρα της. Το 1986, η Αργεντινή πήρε αναίμακτη εκδίκηση για τον πόλεμο των Φόκλαντ, αποκλείοντας την Αγγλία… διά ποδός και χειρός του κοντόχοντρου (μήπως ρατσιστικό;) στρατάρχη Μαραντόνα.
Θα είμαστε και εμείς φέτος στη Βραζιλία –ως Ελλάς εννοώ– με σεμνότητα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις… Γυρνάμε δέκα χρόνια πίσω στα δικά μας; Μια Αθήνα σε παραλήρημα υποδεχόταν τους ήρωες της Λισσαβώνας, που επέστρεφαν με το «Ευρωπαϊκό». Η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία υμνολογούσα, επισφράγιζε τη διάχυτη εθνική περηφάνια. Ο αρχηγός εκείνης της τιμημένης ομάδας, Θεόδωρος Ζαγοράκης, έλαβε τις προάλλες χρίσμα υποψήφιου ευρωβουλευτή, δεχόμενος μπαράζ πικρόχολων σχολίων. Αν και δεν θα τον «σταυρώσω», το θεωρώ πολύ άδικο. Ο Θοδωρής μπάλα έπαιζε και τώρα πιστεύει ότι μπορεί να προσφέρει κι άλλα πολλά στον τόπο του. Εκτίθεται με θάρρος, χωρίς να υστερεί σε τίποτα από αναρίθμητους άλλους που ο «σοφός λαός» τίμησε με την εμπιστοσύνη του. Νισάφι.