Δεν πάει πολύς καιρός, που οι περισσότεροι πίστευαν ότι στον χώρο της μουσικής υπήρχαν μονάχα τρεις τενόροι: ο Λουτσιάνο Παβαρότι, ο Πλάθιντο Ντομίνγκο και ο Χοσέ Καρέρας. Σήμερα, σύμφωνα με την ίδια απλουστευτική λογική των μίντια, μοιάζει να υπάρχει πλέον μονάχα ένας, ο οποίος μάλιστα δεν μοιράζεται την κορυφή με κανένα συνάδελφό του: ο Βαυαρός Γιόνας Κάουφμαν κυριαρχεί σε όλες τις σκηνές του κόσμου, από τη Σκάλα του Μιλάνου ώς τη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης και από το Μπαϊρόιτ ώς το Τόκιο αποσπώντας, μάλιστα, διθυραμβικές κριτικές σε όλο το φάσμα του ρεπερτορίου, είτε ερμηνεύει τον Καβαραντόσι στην «Τόσκα» του Πουτσίνι στα ιταλικά, είτε τον Βέρθερο στην ομότιτλη όπερα του Μασνέ στα γαλλικά, είτε τον «Πάρσιφαλ» στο ομώνυμο έργο του Βάγκνερ στα γερμανικά.
Επιμονή και πίστη
Ο συνδυασμός ελκυστικής εμφάνισης και υποκριτικής άνεσης με το σκούρο ηχόχρωμα της άριστα ελεγχόμενης φωνής είναι αναμφίβολα σπάνιος και καθοριστικός.
Ο δρόμος προς την κορυφή δεν ήταν ούτε σύντομος ούτε εύκολος για τον 45χρονο Κάουφμαν. Επιμονή και σκληρή δουλειά είναι δύο από τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητάς του. Αυτά του επέτρεψαν να ξεπεράσει τις δυσκολίες των πρώτων χρόνων, όταν τίποτε δεν έμοιαζε απλό και ο ίδιος αισθανόταν ότι υπήρχε κάτι στην προσπάθειά του, που δεν γινόταν σωστά. Τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα, τα προβλήματα με τη φωνή ήταν σημαντικά. Τόσο, που ο Κάουφμαν ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει το τραγούδι. Ωσπου το 1995 η αναζήτηση τον οδήγησε σε νέο δάσκαλο, ο οποίος του είπε ότι δεν τραγουδά σωστά και, όπως λέει ο ίδιος ο τενόρος, του έμαθε τα πάντα από την αρχή. Ο Κάουφμαν τον άκουσε και η ζωή του άλλαξε ρότα.
Βήμα βήμα, χωρίς βιασύνη, έκτισε το νέο του προφίλ από τον Μότσαρτ στον Βάγκνερ, περνώντας από Ιταλούς και Γάλλους συνθέτες. Παραστάσεις όπως η «Κάρμεν» το 2007 και η «Τόσκα» το 2008 στο Λονδίνο, ο «Βέρθερος» το 2010 στο Παρίσι και ο «Λόενγκριν» το 2009 στο Μόναχο πλάι στην έξοχη, ελληνικής καταγωγής Ανια Χαρτέρος, στάθηκαν καθοριστικές στη σταδιοδρομία του, ενώ η συμμετοχή στα θεάματα που μεταδίδει «ζωντανά» σε όλο τον κόσμο η Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης συνέβαλαν αποφασιστικά στην απόλυτη καθιέρωσή του.
Τέχνη των αποχρώσεων
Στην Αθήνα ο Κάουφμαν έχει εμφανιστεί το 2009 και το 2011 σε προσωπικά ρεσιτάλ, ποτέ όμως σε παράσταση όπερας. Επιστρέφει στις 13 Μαΐου προκειμένου να ερμηνεύσει τα «Τραγούδια ενός οδοιπόρου» του Γκούσταφ Μάλερ, στη μεταγραφή τους από τον Αρνολντ Σένμπεργκ για μικρό σύνολο. Από την αρχή της σταδιοδρομίας του, παράλληλα με την όπερα, ο Κάουφμαν έχει ασχοληθεί συστηματικά με το τραγούδι, τη χαμηλόφωνη αυτή έκφραση ιδιωτικών συναισθημάτων, που οι Γερμανοί καλλιέργησαν ιδιαίτερα κατά τον 19ο αιώνα και την ανέπτυξαν σε κεντρικό στοιχείο του πολιτισμού τους.
Ο Κάουφμαν δεν διαθέτει μόνο τα μέσα για τις μεγάλων διαστάσεων χειρονομίες που καλείται να αποδώσει στη σκηνή ενός λυρικού θεάτρου. Κατέχει εξίσου άριστα την τέχνη των αποχρώσεων που χαρίζει σε κάθε πρόταση, σε κάθε λέξη το δικό της φως. Δεν έχει την αγωνία να δείξει ότι διαθέτει μεγάλη και ισχυρή φωνή. Μάλιστα, έχει καλλιεργήσει ιδιαίτερα το χαμηλόφωνο τραγούδι και γνωρίζει την αξία της σιωπής. Από μόνο του το ρίσκο της έκθεσης, τον κατατάσσει στους σπουδαίους.
