Πολλαπλό ενδιαφέρον είχε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 29 Μαρτίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης». Στο πρώτο μέρος, ο Αμερικανός αρχιμουσικός Λίβαϊ Χάμερ διηύθυνε έργα δύο Ελλήνων συνθετών, τον «Γανυμήδη» της Λίνας Τόνια και το «Ρέκβιεμ για το τέλος του έρωτα» του Γιώργου Κουμεντάκη, ενώ στο δεύτερο μισό της βραδιάς ακούστηκαν η καντάτα «Η ευλογημένη δεσποσύνη» του Κλοντ Ντεμπισί και το Κοντσέρτο για δύο πιάνα του Μποχουσλάβ Μαρτινού.
Το έργο της Τόνια είναι εμπνευσμένο από τον «ήχο» του Γανυμήδη, δορυφόρου του Δία, και βασίζεται σε καταγραφή υλικού από διαστημόπλοιο της NASA. Οπως λέει η συνθέτρια, για την αρμονική δομή του έργου της αξιοποίησε 66 από τις 146 συγχορδίες που καταγράφηκαν. Η σύνθεση ακούστηκε παράλληλα με προβολή βίντεο και εικόνων από το Διάστημα και συνεπώς, αναπόφευκτα, λειτούργησε ως ατμοσφαιρικό σάουντρακ. Μόνα τους, χωρίς την επίδραση της εικόνας, τα υποβλητικά τοπία ήχου και τα ηχητικά περιβάλλοντα που έπλασε θα λειτουργούσαν με άλλο τρόπο και θα κρίνονταν διαφορετικά.
Εργα σύγχρονων Ελλήνων συνθετών ακούστηκαν πλάι σε συνθέσεις των Ντεμπισί και Μαρτινού.
Το «Ρέκβιεμ για το τέλος του έρωτα» είναι ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα του Κουμεντάκη. Οταν πρωτοπαρουσιάστηκε, το 1995, είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση και εξακολουθεί ακόμη σήμερα να συγκινεί χάρη στον βαθύ λυρισμό και στην κατανυκτική διάθεση της μουσικής. Το έργο αποδόθηκε εξαιρετικά χάρη στην υποβλητική διεύθυνση του Λίβαϊ Χάμερ, αλλά και χάρη στη συμβολή του ανδρικού φωνητικού συνόλου «Μείζον». Ειδικότερα, η συνομιλία των φωνών με το κλαρινέτο του Κώστα Τζέκου στο κεντρικό τμήμα του έργου υπήρξε μία από τις μαγικές στιγμές της βραδιάς, κατά την οποία ο χρόνος έμοιαζε να σταματά. Το μέρος της υψιφώνου απέδωσε με απόλυτη τονική ακρίβεια και άνεση στην ψηλή περιοχή η Αφροδίτη Πατουλίδου. Νωρίτερα, από την ηθοποιό Κόρα Καρβούνη είχαν ακουστεί οι στίχοι του ποιήματος «Λάζαρος» του Δημήτρη Καπετανάκη.
Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς αποδόθηκε η σπάνια παρουσιαζόμενη σχετικά νεανική καντάτα του Ντεμπισί με τίτλο «Η ευλογημένη δεσποσύνη». Στον αισθησιασμό του ποιήματος του προραφαηλίτη Βρετανού ζωγράφου Ντάντε Γκαμπριέλ Ροσέτι, ο Ντεμπισί ανταποκρίθηκε έντονα επηρεασμένος από τη μουσική του Βάγκνερ: ο μουσικός κόσμος του «Πάρσιφαλ» είναι ευδιάκριτος. Το έργο απέδωσε η υψίφωνος Λένια Ζαφειροπούλου με ευγένεια ύφους και καλή άρθρωση, που όμως δεν ήταν πάντοτε αρκετή προκειμένου να υπερκεράσει τον ήχο της μεγάλης ορχήστρας που προβλέπει ο Γάλλος συνθέτης. Πολύ καλή ήταν η συμβολή του γυναικείου φωνητικού συνόλου «Equabili», το οποίο όπως και το «Μείζον» ήταν σε διδασκαλία του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου.
Η βραδιά έκλεισε σε ολότελα διαφορετικό ύφος, με το Κοντσέρτο για δύο πιάνα του Τσέχου Μποχουσλάβ Μαρτινού. Σολίστ ήταν ο Παναγιώτης Τροχόπουλος και ο Απόστολος Παληός. Οι δύο πιανίστες ανταποκρίθηκαν στη λαμπερή δεξιοτεχνία του πρώτου και του τρίτου μέρους, όπως και στον έντονο λυρισμό του δεύτερου. Η ορχήστρα επέμενε να τους ανταγωνίζεται σχεδόν σε όλη τη διάρκεια, γεγονός που περιόριζε την ευκρίνεια της μουσικής, όπως επίσης περιόριζε τα διαφορετικά επίπεδα του ήχου.
