Ψάχνοντας στοιχεία για τον Μπομπ Πέισλι, ανακαλύπτεις πως στον κόσμο του Διαδικτύου υπάρχουν σχεδόν δύο εκατομμύρια κείμενα που αναφέρονται στον άνθρωπο ορόσημο της Λίβερπουλ. Αν στην εποχή που πρωταγωνίστησε ο Πέισλι υπήρχε το Ιντερνετ, τότε οι μέθοδοι που ακολουθούσε ενδεχομένως να είχαν επηρεάσει ακόμα περισσότερο τις σύγχρονες εφαρμοσμένες ποδοσφαιρικές τεχνικές.
Ο Πέισλι ήταν ένας «στρατιώτης» της αγαπημένης του ομάδας, όπως τετριμμένα λέγεται για ποδοσφαιριστές που «υπηρετούν» έναν σύλλογο. Σε διάφορα κείμενα αφιερωμένα εξ ολοκλήρου στους «κόκκινους» του Μερσεϊσάιντ, αναφέρεται πως ο Πέισλι ήταν εκείνος που μετέτρεψε τη Λίβερπουλ από μια λαοφιλή συμπαθέστατη ομάδα, στον σύλλογο θρύλο που είναι σήμερα.
Δικαίως πιστώνεται αυτόν τον χαρακτηρισμό, αν συνυπολογίσουμε πως επί των ημερών του κατακτήθηκαν 20 τίτλοι, συμπεριλαμβανομένων και τριών Κυπέλλων Πρωταθλητριών.
Γεννημένος σε ένα μικρό χωριό κοντά στο Σάντερλαντ το 1919, δήλωνε για τη γενέτειρά του, το Κάουντι Ντάραμ, πως «ο άνθρακας είναι ο βασιλιάς και το ποδόσφαιρο η θρησκεία». Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, ο Πέισλι ήταν ιδιαιτέρως «θρήσκος», ωστόσο για βιοποριστικούς λόγους εργαζόταν από μικρή ηλικία σε οικοδομές. Παράλληλα, όμως, εντυπωσίαζε με τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες και οδηγούσε σε συνεχείς κατακτήσεις τίτλων την ομάδα του σχολείου του. Σε ηλικία 20 ετών, το 1939, έρχεται η στιγμή να αποφασίσει. Δουλειά με λίγα χρήματα ως οικοδόμος, ή δουλειά με λίγα χρήματα ως ποδοσφαιριστής αλλά με καλύτερες προοπτικές; Αποφασίζει το δεύτερο, και υπογράφει με μισθό 5 λιρών την εβδομάδα στη Λίβερπουλ.
Πριν προλάβει να παίξει το πρώτο του παιχνίδι, ξεκινά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος που βρίσκει τον Πέισλι στρατιώτη της πατρίδας του. Υπηρετεί στα τεθωρακισμένα, στην Αγγλία και παίρνει κατά σειρά μετάθεση στη Βόρειο Αφρική και την Ιταλία. Με τη λήξη του πολέμου να τον βρίσκει υγιή, έτοιμο για ένα αισιόδοξο μέλλον, συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο. Ως αριστερός μέσος, πανηγυρίζει την κατάκτηση του πρωταθλήματος με τη Λίβερπουλ το 1947 και το 1954 κρεμάει τα παπούτσια του προλαβαίνοντας να αγωνιστεί σε 253 επίσημους αγώνες, σκοράροντας και 10 γκολ.
Για αδιευκρίνιστο λόγο και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις, αναλαμβάνει φυσιοθεραπευτής, επάγγελμα που εξασκεί κυρίως εμπειρικά, δεδομένου πως δεν ήταν ειδικός επί του θέματος. Θέλοντας να έχει πιο άμεση σχέση με το ποδόσφαιρο, γίνεται βοηθός προπονητή διαδοχικά των Ντον Γουέλς (1954-56), Φιλ Τέιλορ (1956-59) και Μπιλ Σάνκλι. Δίπλα στον τελευταίο, τραβάει τις γνώσεις σαν σφουγγάρι. Στον δυναμισμό και το ποδοσφαιρικό μυαλό του Πέισλι, προστίθεται και ο εμψυχωτικός τρόπος ομιλίας προς τους ποδοσφαιριστές, προτέρημα για το οποίο ο Σάνκλι φημιζόταν πάρα πολύ. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Τζον Τόσακ, «αν μιλάς όπως ο Σάνκλι και σκέφτεσαι όπως ο Πέισλι, δεν μπορείς να κάνεις λάθος».
Από το 1974 κι έπειτα, όλα είναι ιστορία. Οι κατακτήσεις των τροπαίων, η ανάδειξη «μύθων» της Λίβερπουλ, οι βραβεύσεις ως κορυφαίου προπονητή ανά σεζόν, αλλά και η ψηφοφορία των φίλων των «κόκκινων» που τον κατατάσσουν ως την κορυφαία προσωπικότητα στην ιστορία της ομάδας. Μέχρι τον θάνατό του, το 1996, συνέχισε να υπηρετεί από όπου μπορούσε τους «ρεντς», πριν προδοθεί από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Το πρώτο έπος της Ρώμης
Στο κατάμεστο Ολύμπικο της Ρώμης το 1977, περίπου 57 χιλιάδες άνθρωποι στην κερκίδα παρακολουθούν τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στη Λίβερπουλ και την Μπορούσια Γκλάντμπαχ. Η Λίβερπουλ είναι το φαβορί, ως κάτοχος του Κυπέλλου UEFA την προηγούμενη χρονιά.
Φθάνει στη Ρώμη, έχοντας αποκλείσει τη βορειοϊρλανδική Κρουσάντερς, την τουρκική Τράμπζονσπορ, τη γαλλική Σεντ Ετιέν και την ελβετική Ζυρίχη. Σε όλες τις περιπτώσεις πλην της Σεντ Ετιέν, οι «κόκκινοι» έχουν περάσει εμφατικά στην επόμενη φάση. Ο Πέισλι, παίζει εκτός από τον τίτλο και για την υστεροφημία του, φιλοδοξώντας να γίνει ο πρώτος προπονητής που κατακτά συνεχόμενα το Κύπελλο UEFA και το Πρωταθλητριών.
Η Λίβερπουλ μπαίνει μπροστά στο σκορ με γκολ του Μακντέρμοτ στο 28΄, πριν ισοφαρίσει για την Γκλάντμπαχ ο Σίμονσεν στο 52΄. Με δύο γκολ από τον Σμιθ και τον Νιλ, η Λίβερπουλ κατακτά τον πρώτο της τίτλο Κυπέλλου Πρωταθλητριών, με το πλήθος να παρακολουθεί εκστασιασμένο. Οι φίλοι της Λίβερπουλ, με παντελόνια καμπάνες, μουστάκια, καπέλα, σκούφους και κασκόλ, παρακολουθούν τον Πέισλι να ανεβαίνει στο βάθρο, λίγο πιο πίσω από τον αρχηγό Eμλιν Χιουζ, αλλά και τον Κέβιν Κίγκαν. Η δήλωση του Πέισλι είναι εντυπωσιακή, καθώς έρχεται στη μνήμη του η προηγούμενη παρουσία του στη Ρώμη, 33 χρόνια πριν. «Μπήκα πρώτη φορά στη Ρώμη το 1944 καβάλα σε ένα τανκ του βρετανικού στρατού. Τώρα ξαναήρθα και έγινα Πρωταθλητής Ευρώπης. Μου φέρνει τύχη αυτή η πόλη».
Ο Πέισλι γίνεται πρωταθλητής Ευρώπης, επίτευγμα που επανέλαβε άλλες δύο φορές στην καριέρα του ως προπονητής. Τη μία στο Γουέμπλεϊ και την άλλη στο Παρίσι. Οι συνολικά τρεις κατακτήσεις Κυπέλλου Πρωταθλητριών από έναν προπονητή, είναι επίτευγμα που δεν έχει επαναληφθεί ποτέ ξανά μέχρι σήμερα.
Ο «ήρεμος άνθρωπος» που ήξερε να ηγείται
Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ό,τι κι αν πέτυχε, ό,τι κι αν κέρδισε, όσα επιτεύγματα και αν χαρακτήρισαν την πορεία του, δεν άλλαξε ποτέ. Είναι κάτι που μαρτυρά όλη του η ζωή, καθώς έμεινε ανεπηρέαστος από τα όσα κατάφερε κατά την παρουσία του στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Βοήθησε τη Λίβερπουλ από όλες τις δυνατές θέσεις. Προπονητής, παίκτης, φυσιοθεραπευτής, προπονητής ακαδημιών, σύμβουλος του Κέβιν Κίγκαν, τεχνικός διευθυντής. Μια από τις χαρακτηριστικότερες ατάκες του προκειμένου να πείθει τους παίκτες του για το συνεχές ομαδικό πνεύμα που απαιτείται, ήταν όταν έλεγε πως «αν το πάτωμα χρειάζεσαι καθάρισμα, θα πάρω μια σκούπα και θα το κάνω».
Πάντα εργατικός, πάντα ήρεμος και προσηλωμένος στη δουλειά του, έτοιμος να βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο χρειαστεί, αναφέρουν για τον Πέισλι άνθρωποι που τον είδαν να προπονεί. Από εκεί προήλθε και το προσωνύμιό του, «ο ήρεμος άνθρωπος».
Για τον Πέισλι έχουν μιλήσει πάρα πολύ, εντός και εκτός της Λίβερπουλ. Αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε μια δήλωση, αυτή πιθανότατα θα ήταν του Κένι Νταλγκλίς: «Υπήρξε ένας, μονάχα ένας Μπομπ Πέισλι. Επαιξε, προπόνησε, μας έμαθε πολλά και ήταν ο διευθυντής μας. Μπορούσε να σου πει αν είσαι τραυματίας, απλώς κοιτάζοντάς σε. Χρωστάω σε αυτόν, περισσότερο από κάθε άλλον τα όσα ξέρω για το παιχνίδι. Δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά κάποιος σαν τον Μπομπ», ανέφερε η παλιά δόξα της Λίβερπουλ.
Απεβίωσε το 1996 αλλά τα πρώτα δείγματα της ασθένειάς του ξεκίνησαν το 1992. Ενα απόγευμα εκείνης της χρονιάς επιστρέφει στο σπίτι με την γυναίκα του, έπειτα από αγώνα της Λίβερπουλ στο Ανφιλντ. Ενώ είναι κοντά στο σπίτι τους, ο Πέισλι ρωτάει: «Πού ακριβώς πηγαίνουμε τώρα;». H Τζέσι του απάντησε: «Μη λες χαζομάρες Μπομπ, ξέρεις ότι μένουμε εδώ πέρα». Ηταν το πρώτο δείγμα, της αρρώστιας του.