Ειδικά γι’ αυτήν την εβδομάδα είμαι η «Αννα Λάζαρη», που θέλει να πάει να ψηφίσει στο Δροσάτο της Κέρκυρας. Την περασμένη εβδομάδα μπορεί να μην πήγα, αλλά τώρα το «καθήκον» με καλεί.
Στην Κέρκυρα, βλέπετε, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ πάνε ψήφο ψήφο: στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων ο Σπ. Σπύρου της Ν.Δ. με 21,78% είναι μία μονάδα μπροστά από τον Θ. Γαλιατσάτο του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει 20,54%. Στη μάχη της κάλπης, οι Τοπικές Επιτροπές αυτές τις μέρες κάνουν ό,τι μπορούν – και μαζί, ανακαλύπτουν ξανά τη θολωμένη απ’ την κρίση λάμψη του «πληρωμένου» ετεροδημότη.
Ειδικά γι’ αυτήν την Κυριακή, λοιπόν, ο κατά φαντασίαν ετεροδημότης «Γιώργος Λάζαρης», μαζί με την «Αννα Λάζαρη», τη φανταστική γυναίκα του (δηλαδή εμένα), χτυπούν τις πόρτες και τα τηλέφωνα των κομμάτων.
Τρίτη πρωί. Παίρνω πρώτα τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στην Κέρκυρα. Στο τρίτο κουδούνισμα ένας –ακούγεται συμπαθής– κύριος μου απαντά «μάλιστα, εμείς είμαστε!» όταν τον ρωτάω «πήρα την Τοπική;» κάπως δαγκωμένα. Δεν χρειάζεται να του εξηγήσω και πολλά – ο κύριος με… κόβει εξ αποστάσεως με το που λέω «απ’ την Αθήνα είμαι, ψηφοφόρος σας».
«Σας δίνω την κυρία που είναι για τους ετεροδημότες», μου λέει και σιωπηλά θαυμάζω που η τοπική Ν.Δ. Κερκύρας έχει ακόμη ειδικό τμήμα για τους ετεροδημότες. Η καλή κυρία, στο μεταξύ, έχει πιάσει το τηλέφωνο.
«Ονομα!», μου λέει κοφτά. «Λάζαρη Αννα», απαντώ. «Πατρώνυμο!», συνεχίζει. Σε λιγότερο από μισό λεπτό, έχω πει όλα τα φανταστικά στοιχεία και τα δικά μου και του άντρα μου, που θα ψηφίσουμε μαζί για να θριαμβεύσει στο νησί η Νέα Δημοκρατία.
«Θα επικοινωνήσουμε πολύ σύντομα!», μου λέει η γυναίκα. «Θα σας βρούμε εισιτήρια και θα σας πάρουμε τηλέφωνο». «Με αεροπλάνο θα μας πάτε;», της λέω, «γιατί είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι». «Μπορεί κι αυτό», μου απαντάει. «Αλλά μάλλον με ΚΤΕΛ». «Μα μια ξαδέλφη μου μού είπε πως έχετε και αεροπλάνο», επιμένω. «Θα κάνω ό,τι μπορώ!», μου λέει η γυναίκα.
«Με ΚΤΕΛ θα πάει πες της!», ακούω τον κύριο απ’ το βάθος της Τοπικής. «Θέλουν κι αεροπλάνο!». «Πάντως θα κάνουμε ό,τι γίνεται καλύτερο», μου λέει η κυρία. «Την Πέμπτη μάλλον θα ξεκινήσετε». Και κλείνουμε το τηλέφωνο και οι δύο ικανοποιημένες – αν και για διαφορετικό λόγο η κάθε μία.
Και συνεχίζουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς η Τοπική στην Κέρκυρα δεν απαντάει, παίρνω στα κεντρικά, στην Αθήνα, όπου η τηλεφωνήτρια είναι ευγενέστατη. Οταν της λέω το πρόβλημά μου, με χαρά μου δίνει το κινητό του γραμματέα της Τοπικής στο νησί. Αμέσως μετά, τη ρωτάω αν έχουν και στην πλατεία Κουμουνδούρου κανένα τμήμα για ετεροδημότες. «Ε, βέβαια», μου λέει η γυναίκα. «Αλλά επειδή μιλάνε οι γραμμές τώρα, πάρτε σε λίγο».
Παίρνω το νούμερο ξανά και ξανά, οι γραμμές, όμως, μιλούν ακατάπαυστα. Προφανώς οι ψηφοφόροι έχουν καλομάθει απ’ τις παλιές, όχι και τόσο καλές, εποχές που η Χαριλάου Τρικούπη σε έστελνε «αλέ ρετούρ» με ημιδιατροφή στις τέσσερις άκρες της Ελλάδας. Αλλο που εκεί τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Καθώς το τηλέφωνο για τους ετεροδημότες Συριζαίους μιλάει, παίρνω στο ΠΑΣΟΚ, να ζητήσω βοήθεια για να φτάσω στον Αρχάγγελο της Ρόδου, να ψηφίσω για δήμαρχο τον Φώτη Χατζηδιάκο. Αλλά η κυρία που απαντάει στο τηλέφωνο μου το ξεκόβει.
«Οχι, όχι, δεν έχουμε ούτε εισιτήρια ούτε τίποτε», λέει με τόσο λυπημένο ύφος, που σχεδόν θέλω να την παρηγορήσω.
Στη ΔΗΜΑΡ που απευθύνομαι αμέσως μετά, για να με στείλει στα Ιωάννινα να βοηθήσω τον Θωμά Μπέγκα να πάρει τον δήμο, οι κυρίες του οργανωτικού επίσης δεν αφήνουν κανένα περιθώριο. «Δεν δίνουμε εισιτήρια», μου λένε στο τηλέφωνο κοφτά.
Οπότε κλείνω τη γραμμή και σαν τη βρεγμένη (ετεροδημότισσα) γάτα, επιστρέφω στον ΣΥΡΙΖΑ. Και πράγματι, ένα τέταρτο μετά, το τμήμα ετεροδημοτών επιτέλους απαντάει.
«Ελάτε από εδώ…»
Η ευγενική κυρία με υποδέχεται εορταστικά. «Εμείς είμαστε, στο σωστό μέρος πήρατε!», μου λέει. Τη ρωτάω τι μπορεί να κάνει για δύο φτωχούς Κερκυραίους ετεροδημότες.
«Ελάτε από ’δω», μου απαντάει, «και θα σας φροντίσουμε». Της ζητάω να μου πει περισσότερα. «Θα έρθετε στην πλατεία Κουμουνδούρου στον ημιώροφο, θα μας δείτε, έχουμε πολύ κόσμο εδώ, δεν μας χάνετε», λέει η κυρία. «Και θα σας δώσουμε για το ΚΤΕΛ 50% έκπτωση να πάτε να ψηφίσετε».
«Για αεροπλάνο καμία έκπτωση;», την ρωτάω όπως θα έκανε κάθε απαιτητικός ψηφοφόρος. «Δεν μας έχουν δώσει έκπτωση για πτήσεις», μου λέει, «αλλά με το ΚΤΕΛ και δύο και τρία άτομα, όσοι είσαστε, θα τα φτιάξουμε. Μόνο ελάτε σε μας και αφήστε τα υπόλοιπα επάνω μας».
Γιατί όπως όλα δείχνουν, μπορεί η κρίση να αλλάζει τα κόμματα, και τα ποσοστά, αλλά στη μικρή μας χώρα υπάρχουν και μερικά πράγματα που ό,τι και να γίνει, δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ.
