Τα δύο κυβερνώντα κόμματα υποχρεώνονται να αντικαταστήσουν οκτώ δυστροπούντες ή διαφωνούντες βουλευτές τους στο θερινό τμήμα της Βουλής, προκειμένου να ψηφισθεί ο «νέος» ΕΝΦΙΑ. Και όλοι αγωνιούν για τη συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία στις αμέσως επόμενες εβδομάδες οφείλει να ψηφίσει, επί των απαιτήσεων της τρόικας, πλειστηριασμούς, τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά κ.λπ. Στον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται τρεις πολύωρες συνεδριάσεις της Πολιτικής Γραμματείας, για συμφωνηθεί τι… θα πει στη ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας. (Αλήθεια, πόσες συνεδριάσεις θα χρειασθούν για το τι… θα κάνει, αν ευτυχήσει να γίνει πρωθυπουργός;) Η ΔΗΜΑΡ φυλλορροεί και στην κοινοβουλευτική ομάδα. Στους ΑΝΕΛ, που οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι βρίσκονται κάτω από το 3%, τείνει να επικρατήσει το ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Υπάρχουν και οι 23 ανεξάρτητοι βουλευτές έτοιμοι για όλα, προκειμένου να ελπίζουν στην επανεκλογή τους. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα εμφανίζονται πολιτικοί από την κυβερνώσα παράταξη, που εισηγούνται την επίσπευση της προεδρικής εκλογής, προκειμένου «να ξεκαθαρίσει η κατάσταση». Προσωπικά διερωτώμαι: Γιατί συνιστά θεσμική παραβίαση η χρησιμοποίηση της προεδρικής εκλογής ως μοχλού για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, όπως αποσκοπούν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ κ.ά. και δεν είναι το ίδιο η επίσπευση, κατά έξι μήνες, της εκλογής νέου προέδρου;
Το Σύνταγμα καθορίζει πως «η εκλογή νέου προέδρου διεξάγεται ένα τουλάχιστον μήνα πριν λήξει η θητεία του προηγούμενου». Μόνον αν πεθάνει, κηρυχθεί έκπτωτος ή παραιτηθεί ο εν ενεργεία πρόεδρος δικαιολογείται η άμεση (εντός 10ημέρου) εκλογή νέου προέδρου. Ο κ. Κάρολος Παπούλιας είναι ευτυχώς υγιέστατος και ασκεί τα καθήκοντά του υποδειγματικά. Συνεπώς, για να εφαρμοσθούν οι εισηγήσεις από το κυβερνητικό στρατόπεδο, ο κ. Παπούλιας πρέπει να πεισθεί ή να υποχρεωθεί σε πρόωρη παραίτηση. Προφανώς, αν τεθεί σε εφαρμογή η ενδοκυβερνητική «συνταγή», το βέβαιον είναι πως ο κ. Παπούλιας θα πειθαναγκαστεί σε πρόωρη παραίτηση. Διότι και η αντιπολίτευση θα συναινέσει σ’ αυτό το αντιθεσμικό σενάριο, αφού βασικός της στόχος ήταν και είναι η εν παντί επίσπευση των βουλευτικών εκλογών.
Ολα, όμως, καταδεικνύουν εμφανέστατη δυσλειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Προ των ανειλημμένων υποχρεώσεών της έναντι της τρόικας, η κυβέρνηση δείχνει να αμφιρρέπει μεταξύ πρόωρων εκλογών και διεκπεραίωσης της θητείας της. Οι κ. Τσίπρας και Καμμένος φαίνεται να φοβούνται, όπως ο διάβολος το λιβάνι, την ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας. Ο κ. Κουβέλης, με ανύπαρκτο, πλέον, κόμμα, θεωρεί πως το προεδρικό αξίωμα του αξίζει. Η Χρυσή Αυγή επιχαίρει, βάσει του γνωμικού ότι «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Ως προς το ΚΚΕ, εξακολουθεί σταθερά και με συνέπεια να ακολουθεί τον δόλιχο δρόμο, αδιαφορώντας για το αν και το πότε θα δικαιωθεί. Ας προστεθεί, τέλος, το εξής: Ολα τα σενάρια για πρόωρες εκλογές συντάσσονται και συζητούνται στα άδυτα των κομματικών μηχανισμών. Πρωτίστως δε, ερήμην του ελληνικού λαού. Θα προσθέταμε δε, και εναντίον της βούλησής του. Διότι όλες οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να καταγράφουν πως περίπου το 70% των ψηφοφόρων αντιτάσσεται στις πρόωρες εκλογές. Και τούτο είναι λογικότατο. Εχοντας υποστεί, ακούσια ή εκούσια, τις επαχθείς θυσίες, για την αντιμετώπιση της κρίσης, απαιτεί να κρίνει κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους, ώριμα και ομαλά, με την περαίωση της λαϊκής εντολής.