Επειδή, όπως αντιλαμβάνομαι, ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) έχει τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες για τα ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος και καταστρώνει πλέον σχέδια για τη μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και, γενικώς, του κόσμου (ό,τι προλάβει, βέβαια, γιατί ο κόσμος είναι τεράστιος…), να αφηγηθώ ένα μικρό ανέκδοτο της Ιστορίας, που έχει την αξία του. Συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν το μέλλον της Ευρώπης ήταν εξαρτημένο από την τριγωνική διαπραγμάτευση μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και Βρετανίας, διαδικασία η οποία και κατέληξε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, Πρόεδρος της Δημοκρατίας τότε, ήταν προσκεκλημένος για δείπνο στο σπίτι εντός φίλου του.
Στο τραπέζι κάθονταν και νεαρά μέλη της οικογένειας του οικοδεσπότη, η δε συζήτηση περιεστράφη γύρω από το (φλέγον για την Ελλάδα) ευρωπαϊκό ζήτημα. Κάποιος ρώτησε τον Καραμανλή αν ίσως ο ίδιος, καθότι γνωστός και σεβαστός στο εξωτερικό, θα μπορούσε κάτι να κάνει ώστε η υπόθεση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που είχε βαλτώσει, να κινηθεί κάπως. «Οχι», ήταν η απάντηση του Καραμανλή, ο οποίος πρόσθεσε: «Διότι, νεαρέ μου, έχω ανεπτυγμένη την αίσθηση του γελοίου».
Ας σημειωθεί, χάριν του ιστορικού πλαισίου, ότι ήταν η εποχή όπου η γελοιότητα είχε πλέον ονομασθεί «ουτοπία» και η επιδίωξή της εθεωρείτο ηθική υποχρέωση κάθε εμφορούμενου με προοδευτικές πεποιθήσεις πολίτη. Ηταν η εποχή που η Γούβα είχε κηρυχθεί «αποπυρηνικοποιημένη ζώνη», με πινακίδα που είχε στήσει ο δήμος…
Κατάπληξη
Αυτή τη φορά, ο Ανδρέας ο Loveρδος διάλεξε τον σωστό επικοινωνιακό αντιπερισπασμό: τα έβαλε με τους παιδεραστές. Πολύ καλά έκανε, διότι οι παιδεραστές είναι απεχθείς σε όλους ― ενώ τις ναρκομανείς πόρνες που είναι και φορείς του έιτζ τις λυπάσαι όταν τις βλέπεις στις φωτογραφίες. Ευτυχώς, δεν άκουσα να πέφτει κανείς «από τα σύννεφα», λόγω της υπουργικής αποκάλυψης ότι περισσότεροι από τέσσερις εκπαιδευτικοί μετέχουν σε κύκλωμα παιδεραστίας. Αυτό που έλεγαν όμως κατά κόρον από τα δελτία ειδήσεων είναι ότι η αποκάλυψη προκάλεσε «κατάπληξη».
Αναρωτιέμαι προς τι η κατάπληξη. Οσο αποκρουστική και αν είναι η παιδεραστία, δεν χωρεί αμφισβήτηση ότι οι εκπρόσωποί της είναι διεσπαρμένοι παντού, σε κάθε κοινωνική και οικονομική κατηγορία. Τέσσερις παιδεραστές -ας είναι και είκοσι τέσσερις- σε σύνολο περίπου 150.000 υπαλλήλων του υπουργείου Παιδείας, εκ των οποίων η συντριπτική πλειονότητα είναι εκπαιδευτικοί, δεν θα έπρεπε να αποτελεί αιτία κατάπληξης. Εγώ σας λέω ότι, μέσα σε αυτές τις πολλές δεκάδες χιλιάδες, θα βρούμε τουλάχιστον μια χιλιάδα μαοϊκούς, καμιά τρακοσαριά τροτσκιστές, αφήστε δε τους σταλινικούς ― αυτό προτιμώ να μην το σκέπτομαι.
Εκεί όπου, κατά τη δική μου αξιολόγηση, εντοπίζεται το καταπληκτικό είναι το γεγονός ότι το κράτος απασχολεί τόσους πολλούς εκπαιδευτικούς, αναλογικά με τον πληθυσμό, ότι το επίπεδο της δημόσιας παιδείας είναι αυτό που είναι (το καταγράφουν οι διεθνείς κατατάξεις…) και, επίσης, ότι η κρατούσα πεποίθηση στη χώρα είναι ότι χρειάζονται και άλλες προσλήψεις στον τομέα των εκπαιδευτικών…
Υψηλή πολιτική
Με περισσότερο από έναν χρόνο να μας χωρίζει αφότου κόντεψε να πέσει η κυβέρνηση εξαιτίας της διακοπής λειτουργίας της ΕΡΤ, αναλογίσθηκα όλη εκείνη την περιπέτεια (που όπως πολλά λάθη στη ζωή ξεκίνησε από καλές προθέσεις…) και, κυρίως, τι μας άφησε σήμερα. Μας άφησε τη ΝΕΡΙΤ. Ως τελικό προϊόν, θλιβερά αδιάφορο και, ως οργανισμό, θλιβερά παρόμοιο με αυτόν που αντικατέστησε. Στήθηκε από την αρχή μεν, αλλά με τα ίδια υλικά και την ίδια νοοτροπία του παλιού. Σαν να ψάχνεις τον δρόμο σου στο δάσος, να παίρνεις ένα μονοπάτι και έπειτα από κόπο και προσπάθεια να ξαναβρίσκεσαι στο ίδιο σημείο ― κάπως έτσι θα τη βλέπουμε την υπόθεση αυτή όταν κάποτε μπορέσει να γραφτεί η ιστορία της χρεοκοπίας μας.
Συνήθως, αποφεύγω να σκέπτομαι τόσο καταθλιπτικά πράγματα, όπως η ΝΕΡΙΤ, αλλά με προκάλεσε μία είδηση, της οποίας η βαθιά, σχεδόν ασύλληπτη, γελοιότητα δείχνει τι ήταν η πολιτική σε αυτή τη χώρα και τι εξακολουθεί ακόμη να είναι: αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ, αποτελούμενη εκ των Μαγκριώτη, Μερελή και Πίτκα, διαμαρτυρήθηκε, διαβάζω, επειδή «δεν λειτουργεί η ΝΕΡΙΤ στη Θεσσαλονίκη». Αν υποθέσουμε ότι λειτουργούσε, τι διαφορά θα έκανε; Αναρωτιέμαι, επίσης, αν δεν έχουν τίποτε πιο παραγωγικό και ενδιαφέρον να κάνουν οι Μαγκριώτης, Μερελής και Πίτκας…
Οι Γερμανοί και τα άλογα
Η Αγκελα Μέρκελ κέρασε τον Αντώνη Σαμαρά ένα γλυκό από ιπποφαές, όπως άκουσα στις ειδήσεις. Να εξηγήσω, πρώτα, τι είναι αυτό το «ιπποφαές»: πρόκειται για ένα πράγμα που κανονικά δεν τρώγεται από ανθρώπους, το οποίο όμως κάποιοι το καταναλώνουν ως τροφή (με κάποιο ζόρι, δεν αμφιβάλλω…) επειδή έχει προστεθεί στον αχανή κατάλογο των άνοστων ουσιών που «κάνουν καλό», γενικώς. Κατά την εκδοχή του περιστατικού που άκουσα, ο Ελληνας πρωθυπουργός σχολίασε, απευθυνόμενος προς την οικοδέσποινά του, ότι ο Αλέξανδρος ο Μέγας τάιζε με αυτό το πράγμα το άλογά του. (Ηταν, με άλλα λόγια, το φαΐ του Βουκεφάλα…). Παίρνω το γεγονός ως αφορμή, για να πω ότι αν εγώ ήμουν στην θέση του ποτέ δεν θα έλεγα κάτι σχετικά με Γερμανούς και άλογα (όσο «χαριτωμένο» και αν ήταν) σε Γερμανό συνομιλητή μου. Διότι δεν θα μπορούσα να ξέρω εκ των προτέρων αν είχε υπ’ όψιν του τη ρήση του αυτοκράτορα Καρόλου Ε΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: «Μιλώ ισπανικά στον Θεό, ιταλικά στις γυναίκες, γαλλικά στους άνδρες και γερμανικά στο άλογό μου»…