Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν και πώς θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ποια είναι η σύνθεση της εκλογικής βάσης, που θα τον οδηγήσει στην εξουσία. Μέχρι πρότινος μιλούσαμε για εξοργισμένους και απεγνωσμένους ψηφοφόρους, που πρέσβευαν το «γαία πυρί μιχθήτω». Σήμερα, στο μέτρο που ισχύει αυτό, αφορά κυρίως τους οπαδούς της Χ.Α. και τους συρρικνούμενους, διαρκώς, ψηφοφόρους των ΑΝΕΛ. Αντίθετα, η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ τείνει να σταθεροποιηθεί, με ανοδική τάση, παρά το γεγονός ότι τα παροδικά, συνήθως, συναισθήματα της οργής, της απόγνωσης και της αυτοκαταστροφής έχουν κατά πολύ αμβλυνθεί, με την επικράτηση, έστω, του αισθήματος της αυτοσυντήρησης. Ψάχνοντας, λοιπόν, για την πολιτική ψυχοσύνθεση, τουλάχιστον των «νεοψηφοφόρων» του ΣΥΡΙΖΑ, ξαναθυμήθηκα ένα περιστατικό, που συνέβη στο δημοσιογραφικό προσωπικό, στις αρχές της 10ετίας του ’70. Η ΕΣΗΕΑ (Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) ήταν πολύ φειδωλή στην εγγραφή νέων μελών, κυρίως βάσει του διαχωρισμού «εθνικοφρόνων και μη». Ετσι, από τους «αποκλεισμένους» ιδρύθηκε ένα νέο και ταυτόσημο σωματείο, η ΕΣΑΤ (Ενωση Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου). Αυτή, όμως, για να ενδυναμωθεί, αριθμητικά, άρχισε να εγγράφει αφειδώς άσχετους, ως μέλη. Οταν ανέκυψε θέμα διχασμού στην εκπροσώπηση του κλάδου, η ΕΣΗΕΑ δέχθηκε να ενσωματώσει την ΕΣΑΤ, υπό τον όρο διαγραφής όλων των ασχέτων. Οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι της ΕΣΑΤ ζήτησαν γενική συνέλευση για την εκκαθάριση των μελών, αλλά διαπίστωσαν ότι αποτελούσαν τη… μειοψηφία. Κινδύνευαν, δηλαδή, να διαγραφούν από την πλειοψηφία των ασχέτων.
Για να γιγαντωθεί εκλογικά, ο κ. Αλ. Τσίπρας απευθύνθηκε σε μια σημαντικότατη μερίδα συνελλήνων, που αισθανόταν ότι εξαιτίας της κρίσης τελούσε «εν διωγμώ». Δεν αναφέρομαι στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους ιδιοκτήτες, στους μικροεπαγγελματίες κ.ά., που έφεραν και φέρουν το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης. Κατά πρώτο λόγο εννοώ τους νοσταλγούς του ανδρεοπαπανδρεϊσμού, που αποτελούν και τον βασικό πυρήνα του γιγαντωθέντος ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ αυτούς ενσωματώθηκαν πολλές και διαφορετικές κατηγορίες συνελλήνων. Κάθε λογής νεοπρονομιούχοι, που ευημερούσαν από τον κρατικό κορβανά. (Παρασιτίζοντες υπάλληλοι, λαθραιοεπιδοματούχοι, ψευδοανάπηροι, νεοαντιστασιακοί, ακόμη και παράνομοι συνταξιούχοι ή κοινοί καταχραστές του δημοσίου χρήματος). Στους νεοψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει, πιθανώς, να προσθέσουμε και την αθωότερη, σχετικά, κατηγορία των συνελλήνων, που εθίστηκαν στη δάνειο ευημερία. Τους υπερδανεισμένους οικογενειάρχες, τους απερίσκεπτους καταναλωτές των διακοποδανείων, των εορτοδανείων, της αθρόας αγοράς «αγροτικών» γιγαντοτζίπ και πανάκριβων αυτοκινήτων, που παραμένουν κατά χιλιάδες, σήμερα, (απούλητα και αζήτητα) στις μάνδρες, ως νεκροταφικά σύμβολα ενός «καταραμένου» παρελθόντος.
Μα καλά, θα με ρωτήσετε: Τι φταίμε οι άλλοι εμείς, αν αυτοί οι συμπατριώτες μας αισθάνονται ότι σήμερα διώκονται και αδικούνται, επιζητώντας την επιστροφή σ’ ένα καταστροφικό παρελθόν; Και με το «οι άλλοι εμείς» εννοώ τους κατά τον αείμνηστο Ευάγγ. Αβέρωφ «Ελληνες νοικοκυραίους». Με μια σοβαρή ένσταση. Οι «νοικοκυραίοι» δεν στεγάζονται μόνον στη συντηρητική παράταξη. Ευτυχώς, υπάρχουν παντού. Είναι αυτοί, που απέφυγαν τον επικίνδυνο δανεισμό, που έκλεισαν τ’ αυτιά στις σειρήνες του αδίστακτου καταναλωτισμού, που εκπλήρωναν πάντοτε τις υποχρεώσεις τους στο κράτος και στην κοινωνία. Σήμερα, οι «άλλοι εμείς», καλούμαστε, μέσω μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να πριμοδοτήσουμε και να δικαιώσουμε τους παραπάνω συμπατριώτες μας. Επιτέλους, τι φταίμε…