Οι τροπολογίες «της τελευταίας στιγμής» είναι μόνο ένα κομμάτι στο διαχρονικά κατασκευασμένο παζλ της κακής λειτουργίας της Βουλής. Τα τελευταία χρόνια της πρωτοφανούς δημοσιονομικής κρίσης ήρθε απλώς να προσλάβει, και αυτό μαζί με άλλα, μεγαλύτερες διαστάσεις, συμβάλλοντας στην περαιτέρω απαξίωση του κοινοβουλευτισμού. Η περίπτωση με τη «διόρθωση» πρόσφατα ψηφισμένου νόμου, όσον αφορά τις ρυθμίσεις οφειλών προς το Δημόσιο, μοιάζει με «κερασάκι» σε μια πικρή «τούρτα».
Δικαίως, θεωρητικά, διαμαρτύρονται όχι μόνο η αντιπολίτευση, αλλά και πάρα πολλοί βουλευτές της σημερινής «γαλαζοπράσινης» πλειοψηφίας, που το φαινόμενο αυτό συνεχίζεται από κυβερνητικής πλευράς με αμείωτη συχνότητα. Οπως δικαίως διαμαρτύρονταν διαδοχικά τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα, κάθε που βρίσκονταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης έχοντας να αντιμετωπίσουν ανάλογες δραστηριότητες της εκάστοτε κυβέρνησης. «Γαλάζιοι» και «πράσινοι», ωστόσο, γρήγορα έχασαν το δίκιο τους: αλλάζοντας έδρανα και μεταφερόμενοι εναλλάξ στα υπουργικά, «λησμονούσαν» την αιτία της αντιπολιτευτικής διαμαρτυρίας τους και, από θέση εξουσίας πλέον, μετέρχονταν νομοθετικών μεθόδων που κατά τα λοιπά κατήγγελλαν.
Ανάλογα αρνητικά δείγματα, ωστόσο, κάνουν την εμφάνισή τους και τώρα, με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως το νυν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει βρεθεί σε κυβερνητικές θέσεις ώστε με ασφάλεια να μπορέσει να κριθεί για την πρακτική του. Αναρωτιέται, ωστόσο, κανείς για ποιο λόγο ακόμα και τώρα, που είναι εξαιρετικά ενισχυμένος εντός Βουλής, δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες αποκατάστασης της κοινοβουλευτικής τάξης και της καλής νομοθέτησης. Το εάν πρέπει ή όχι να γίνονται δεκτές, να συζητιούνται και να ψηφίζονται τροπολογίες που κατατίθενται είτε από υπουργούς είτε από βουλευτές εκπρόθεσμα ή το περιεχόμενό τους είναι άσχετο προς το σχέδιο νόμου στο οποίο συμπεριλαμβάνονται καθορίζεται από τον κανονισμό της Βουλής. Σε αυτόν, λοιπόν, τον κανονισμό, υπάρχει ένα «παραθυράκι», βολικό για τις κυβερνητικές πλειοψηφίες, σύμφωνα με το οποίο, βάσει της δεδηλωμένης, μπορούν να «περνούν» τα πάντα! Αρκεί, κατόπιν τούτου, αλλαγή του κανονισμού ώστε παραθυράκια και χαραμάδες να κλείσουν ερμητικά. Προτάσεις για τροποποίηση του κανονισμού της Βουλής «υποβάλλονται από τον πρόεδρό της ή τους βουλευτές», σημειώνεται στο 118ο άρθρο του Χάρτη Λειτουργίας του Κοινοβουλίου. Για ποιο λόγο, λοιπόν, μια τέτοια πρωτοβουλία δεν αναλαμβάνεται από την αξιωματική αντιπολίτευση ή από οποιονδήποτε εκ των μονίμως διαμαρτυρομένων βουλευτών;
Και δεν είναι μόνο οι τροπολογίες, είναι και η απουσία κυβερνητικών στελεχών από τις διαδικασίες κοινοβουλευτικού ελέγχου, η απουσία βουλευτών από συνεδριάσεις επεξεργασίας νομοσχεδίων και πολλά άλλα που «κοσμούν» τη λίστα με τα κακώς κείμενα. Ουδείς αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να τα αλλάξει. Είναι βολική η ακινησία. Αλλά, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι αυτοκαταστροφική.
