Φοβούμαι ότι πολλοί καλοπροαίρετοι συμπολίτες μας θα απογοητευθούν όταν ξυπνήσουν μια ωραία πρωία και πληροφορηθούν ότι ναι μεν ο ένοικος του τάφου της Αμφίπολης απεδείχθη πως στην πραγματικότητα είναι ο επιφανέστερος των Μακεδόνων, άρα και ιδιοκτήτης του ακινήτου, πλην όμως, φευ!, είναι νεκρός. Και μάλιστα νεκρός για τα καλά, εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια, γεγονός που αποκλείει καταστάσεις νεκροφάνειας και λοιπές αμφιβολίες. Ως εκ τούτου, θα πρέπει, προκειμένου να αποφύγουμε ακραίες αντιδράσεις και ψυχικά τραύματα, να αρχίσουμε να συνηθίζουμε από τώρα με την πραγματικότητα, η οποία μπορεί να είναι σκληρή, δεν παύει όμως να είναι πραγματικότητα, κοινώς κατάσταση σύνθετος που χωράει εν τη γενναιοδωρία της και την αισιοδοξία αλλά και την απαισιοδοξία, και τη γοητεία, αλλά και την απογοήτευση, και την ελπίδα, αλλά και την απελπισία. Διότι μπορεί η μακεδονική γη να κυοφορεί το θαύμα, την αποκάλυψη, τον «σεισμό» κατά τον μητροπολίτη κ. Ανθιμο, όμως από ό,τι όλα δείχνουν η λάμψη του θαύματος, όσο κι αν προσφέρεται για τουριστική αξιοποίηση, δεν έχει τη δύναμη να διαλύσει τα σκότη του πλανήτη.
Τα λέω αυτά επειδή διαπιστώνω, όπως όλοι μας, πως η προσμονή για την ανακάλυψη της ταφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου λειτουργεί ως παραισθησιογόνο και πολλοί εξ ημών συμπεριφέρονται ωσάν από την ανασκαφή να επρόκειτο να αναδυθεί, όπως η Αφροδίτη από τον αφρό των κυμάτων, ο Αλέξανδρος ο Μακεδών, όχι ο γνωστός ήρως του θεάτρου σκιών, αλλά ο άλλος, ο γνήσιος, αυτός που έκοψε τον Γόρδιο Δεσμό, πέρασε από τα Σούσα με την άνεση του στρατηλάτη, μπήκε στη Βαβυλώνα θριαμβευτής, θριάμβευσε επί των μνημείων της Περσέπολης, ενυμφεύθη την ωραία Ρωξάνη και θα είχε κατακτήσει την Ινδία εάν είχαν εφευρεθεί τα αντιβιοτικά και είχε καταφέρει να αντιμετωπίσει την ασιατική γρίπη. Θέλω να πω πως ολίγη ψυχραιμία δεν βλάπτει. Διότι, σύμφωνα με επιβεβαιωμένες πληροφορίες, ο Αλέξανδρος μπορεί να βγει από τον τάφο του, αλλά να αναστηθεί δεν μπορεί –δεν ξέρουμε και αν θέλει εδώ που τα λέμε. Φοβούμαι ότι δεν είναι πλέον εις θέσιν να επιδαψιλεύσει τους απογόνους των αρχαίων Μακεδόνων, σύγχρονους Ελληνες, με τις διοικητικές του ικανότητες, ούτε να οδηγήσει τα στρατεύματά μας ώς την Ασία. Φοβούμαι ότι ακόμη και αν αποδειχθεί πως ο νεκρός είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, εμείς θα πρέπει να αρκεστούμε στην υπάρχουσα πολιτική ηγεσία για τη συνέχεια της ανοδικής πορείας της χώρας μας.
Λυπάμαι, αλλά όσο κι αν όντως πρόκειται για θεαματική και σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη η ανασκαφή της Αμφίπολης, ο τρόπος με τον οποίον τη διαχειριζόμαστε μου θυμίζει το αριστούργημα του Κίπλινγκ «Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς» – (The Man who would be King), το οποίο έγινε και ταινία με πρωταγωνιστές τον Μάικλ Κέιν, τον Σον Κόνερι και τον Κρίστοφερ Πλάμερ στον ρόλο του συγγραφέα. Κάπου στα βουνά του Αφγανιστάν, αν θυμάμαι καλά, οι δύο Αγγλοι τυχοδιώκτες βρίσκουν μια φυλή που λάτρευε τον Ισκάντερ, τον Αλέξανδρο, ως θεό – είχε περάσει από εκεί όταν ζούσε. Τους πείθουν πως ο Κόνερι είναι ο ίδιος ο Αλέξανδρος και όλα τελειώνουν όταν η ωραία Ρωξάνη, υποψήφια σύζυγός του, τον γρατζουνίζει με αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί πως είναι θνητός και οι παραπλανημένοι πιστοί να κυνηγήσουν τους δύο απατεώνες. Για την ιστορία, και μόνον για την ιστορία, υπενθυμίζω πως η φυλή λεγόταν Καφιριστάν. Δεν γνωρίζω την αγγλική σημασία του ονόματος, αν υπάρχει, γνωρίζω όμως δυστυχώς την ελληνική, η οποία δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Το ωραιότερο δε όλων είναι πως ο ελληνισμός αγωνιά να βρει τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ουδείς όμως ενδιαφέρεται για τον δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη. Λογικόν. Φαντασθείτε να μας εξετάζει στη φιλοσοφία…